Onder het motto gez-wind door het Zwin...
Vanaf het moment dat ik rond 9:15u in Knokke aankwam merkte ik al dat de Zwintriatlon wel eens een zware wedstrijd zou worden. De wind blies bijna de deur van mijn wagen. Ja wadde...
Maar ik merkte ook meteen dat dit wel en zeer goed voorbereide en georganiseerde wedstrijd zou worden. Alles was tot in de puntjes geregeld. Richtingsaanwijzers voor het wedstrijdsecretariaat, parking, fietsenpark, supportersroutes, bussen, enz...
In sporthal de Stormmeeuw was het helemaal niet aanschuiven geblazen, op nog geen 10 minuten was ik al buiten. Alleen jammer dat het secretariaat al om 10:00u sloot, wat moest je nog doen tussen 10u en het vertrek naar de eerste wisselzone om 12:00u. Tijd om wat naar de radio te luisteren, boterhammetje te eten, rusten, het spel van de wind bekijken... Om 11u ben ik dan toch maar uit de auto gestapt om mijn fiets te prepareren en het nodige materiaal te verzamelen. Er komt toch wel het één en ander kijken bij zo'n triatlon wedstrijd. Rond 11:15u fietste ik rustig naar wisselzone 2. Daar aangekomen vond ik het blijkbaar geen slecht idee om na de wedstrijd alles te kunnen meenemen in een rugzak, die ik echter in de auto had laten liggen. Samen met mijn boterhammekes. Dan maar even heen en weer de rugzak gaan halen. Eenmaal terug had ik nog tijd zat om aan te schuiven voor een eerste plasje. Kris en Anneke van de BrTC waren ook al wat zenuwachtig aan het worden.
En dan verzamelde zo'n 900 atleten voor de trip naar Sluis waar we 10km verder en zo'n 35 minuten later met de wind in de rug, aankwamen. Ik zou starten in wave 3 met de oude knarren van 50+ en 60+ om 13:46u. Nog dik anderhalf uur wachten dus. Maar die gingen vrij vlot voorbij, want wat is de wereld toch klein, ik ontmoet er een klant van verdomd lang geleden waarmee al pratend de tijd mooi vervloog. Ik werd er stilletjes op geattendeerd dat ik mij moest klaarmaken. En dan was het moment aangebroken. Over een stellingbrug naar de Damse vaart.
Daar werden we dan drie minuten voor tijd ter water gelaten. Alles verliep zeer gedisciplineerd, en je kon er je klok op gelijk zetten. Ik werd ondergebracht in de voorste rij, na mij waren er nog twee. De wind maakte aardig wat golfslag op het water. Dat zal de snelheid wel niet ten goede komen. PANG, wasmachine schiet in gang. Overal rondvliegende armen. Ik vind direct het goeie ritme en laat me niet overhalen om nog sneller te zwemmen. Brugje onderdoor, keerpunt nemen, tot daar alles OK. Maar dan toch wat kletsen gekregen van verdwaalde armen en benen en mijn zwembril van het hoofd geschopt. Verdomd, niet zo eenvoudig om die terug te plaatsen. Maar het lukt vrijwel direct. Ik besluit wat harder met mijn benen te schoppen om de te dicht naderende rubberpakjes op afstand te houden. Na 24 minuten en 1km het water uit. Hé, ik duizel niet. Ook niet op de trappen op en af van het bruggetje. Ongelofelijk. Er zijn al even veel fietsen weg dan dat er nog staan. Te vroeg victorie gekraaid, aan mijn fiets aangekomen draait het dan ineens wel voor mijn ogen. Ik moet me aan het fietsenrek vasthouden om niet om te vallen. Zo'n 1 à 2 minuten moet dat geduurd hebben. Ondertussen toch maar al zwembril en badmuts afgedaan en weggeborgen. Wetsuit uitdoen ging wat moeizaam zeker als je wat zwijmelt. Maar bon. Eenmaal weer met 2 voeten op de grond kan ik me dan deftig omkleden en storm ik naar de vlakbij liggende uitgang om dan de fiets op te springen om het asfalt onveilig te maken. Klets, mijn zonnebril valt. Tja, die heb ik nu toch niet nodig. 5 km verder zie ik iemand de berm in waaien en komt de fietser ongelukkig ten val. Mijn coach Tomas had me geadviseerd om niet voluit te gaan, ik zou me daar in eerste instantie ook aan houden.
Plots een onverklaarbare aanval van die kleine mormels van de geel en zwart gestreepte brigade. Ik moest stoppen om de angel uit m'n knie te trekken. Het is van mijn jeugd geleden dat ik nog eens door een wesp ben gestoken. Ik herinnerde mij dat je de plaats van de steek zoveel mogelijk moest leeg zuigen. Gelukkig ben ik nog lenig genoeg om dat te kunnen doen. Ik kan wat bloed gemengd met gif uit de wonde duwen. Het doet wel verdomd pijn! Nu goed, vijf minuten later vlieg ik al terug over het asfalt met een kloppend wondje op mijn knie. Dat zou me nog lang eraan herinneren dat ik gestoken werd ware het niet dat het gevecht tegen de wind soms wel de bovenhand nam. Ik kon wat fietsers inhalen, maar werd zelf ook dikwijls voorbijgestoken. In Cadzand stond een enthousiaste menigte ons op te wachten. Ik had er echt wel zin in. Daarna trokken we terug het binnenland in om wat verder op de grens over te steken en het traject te vervolgen in België. Maar het was alsof iemand de ventilator nog harder had aangezet, het leek wel alsof we stilstonden. Ik ben de onderkant van mijn stuur gaan opzoeken om er iet of wat gestroomlijnder uit te zien. En dat hielp wel wat. Ik kon weer een fietser inhalen die ik al lang in het vizier had. Heel even kregen we de wind weer vanachter bij de tweede ronde van een klein lusje aan de windmolen (toen volop in actie) tussen Westkappele en Oosthoek. Al snel begreep ik waarom hier twee rondjes, je moest dan 2 maal over een venijnig duinheuveltje. En dan zag ik het bordje 'Finish' staan. Zo ver zal het dus toch niet meer zijn. Het ergste moest nog komen. Kilometers over de dijk tegen de wind in en af en toe het gevoel dat je gezandstraald werd. Mijn energie peil zat kennelijk nog goed, ik kon een versnellingkje hoger aan om minder krampen bij het lopen te ervaren. Het parcours verliet plots de dijk en voor ik het goed besefte waren de 45km gereden en was daar de wisselzone al. Net geen tijd genoeg gehad om mijn tweede schoen los te maken. Bijna kom ik ten val aan de ingang. Eén schoen ingeklikt en één schoen nog aan loop ik naar mijn wisselplaats. Ik neem rustig de tijd om mijn kousen en schoenen aan te doen en mij nog van een gelleke en water te goed te doen. En dan storm ik weer de dijk op voor de loopproef van 10km. Met de wind in de rug. Een beetje gas terug geven, want ik mocht me niet volledig geven. Gaat best goed. Vlot 12km/u. Maar aan het keerpunt krijg je natuurlijk de wind van voor.
Dan toch maar lichtjes in het rood gaan. Af en toe wat stayeren. Dat gaat goed tot mijn voorgangster struikelt over de poten van een nadarhek. Ik help haar recht. Ze geeft aan dat alles OK is, maar ik merk direct dat haar snelheid weg is. Dan maar alleen verder. Weer haal ik er veel in maar wordt zelf meermaals voorbij geflitst. Aan het westelijke keerpunt krijgen we de wind weer van achter. Beetje recupereren. Bevoorrading perfect gelokaliseerd. Ik geniet van de snelheid die ik er nog kan uithalen, wetende dat het straks weer boenke, boenke wordt na het oostelijke keerpunt. Maar de adrenaline geeft me de nodige boost om in dit stuk toch te versnellen en tegen zo'n 14km uur de streep over te lopen. 3:01:06u, net niet binnen de 3 uur. Maar toch ruim voldoende om rijkelijk veel beloningshormonen (endorfines en dopamines) aangemaakt te hebben!
Wat een heerlijk zware wedstrijd. Ik heb er echt van genoten en was fier om mezelf dat ik het zo vlot gehaald heb. Het feit dat ik niet voluit ben gegaan zal er wel voor iets tussen zitten, maar toch.
Ons stond nu een fantastisch buffet op te wachten met een overvloed aan mineralen en andere voedingsstoffen. Ik heb me er dan ook eens flink laten gaan. Zelf alcohol-vrij bier!
Toch even langs de infirmerie om die wespensteek alsnog te behandelen. Die begon toch vervelend te jeuken.
Kris, die ruim drie kwartier na mij in Sluis is vertrokken, kwam ook voldaan de aankomsttent binnen. Dat hij mij zou ingehaald hebben zou ik moeilijk hebben verteerd...
Daarna de fiets halen, uitchecken, douchen en naar huis. Echter niet zonder een omweg langs Sint-Anneke waar ik met de ouders van Kris en diens vrouwtje Vanessa van een heerlijk mosseldiner hebben genoten. Alleen liet ik mij verschalken door een pasta pesto schotel.
Je kan beter je seizoen afronden met een hoogtepunt. Awel, vandaag heb ik er, voor wat het triatlongebeuren betreft, duidelijk één gehad...
Ook de kwaliteit van de organisatie was opmerkelijk en de sfeer is onbeschrijfelijk. Volgend jaar opnieuw. Als ik tenminste weer geluk heb bij de inschrijving.
En nu dat hoogtepunt doortrekken in het marathonseizoen, met name op 25 september in Berlijn...
Het verschil tussen onze tijd en die met Hawaii bedraagt 11 uur. Dag en nacht zijn dus omgewisseld. Op zich speelt dat zelfs in mijn voordeel, want ik moest er al uit om 3u30u 's nachts. Vergeleken met onze tijd is dat dus net na de middag. Omdat we onze jetlag nog niet verwerkt hadden ging dat dus zeer vlot. Bovendien was ik door de werkdruk al gewend om korte nachten door te maken wat het opstaan nog eens vergemakkelijkte. Die werkdruk bezorgde me echter zoveel stress dat ik de nasleep ervan mee moest nemen op reis!
Om 4u30u stonden we al aan de start. Pikdonker. Veel volk. Vooral veel Japanners. Deze marathon wordt dan ook gesponsord door Japan Airlines (JAL). De start gaat vooraf met een geweldig vuurwerk. Om 5u stipt het klassieke schot! De eerste 8km gaan door Honolulu zelf, maar daar zie je jammer genoeg niet veel van door de duisternis. Dan passeer ik ons hotel langs Waikiki beach waar mijn vrouwtje me ongeduldig staat op te wachten. Ik zou haar pas aan de finish terug zien. Het parcours leidt ons vervolgens naar de hellingen rond Diamond Head, de uitgedoofde vulkaan, het icoon van Honolulu. De beklimmingen zijn in deze fase een makkie. Maar halfweg merk ik dan toch dat ik er ongewoon langer over doe. Reeds 2 uur bezig! Zou een negatieve split nog mogelijk zijn? 
We lopen langs een gedeelte waar we de terugkerende voorlopers kruisen. Het begint al wat te schemeren. De luchtvochtigheid begint zijn tol te eisen. Het zweet loopt me in de ogen! Ik merk dat ik hoe langer hoe trager loop. Uiteindelijk kom ik als voorloper zelf de achterblijvers tegen. Niet al te fraai zicht. Zij zijn nog niet halfweg en vertonen al duidelijk tekenen van uitputting. Ik ben op dat moment al 30km ver. Een ongelooflijk loom gevoel overvalt me echter! Mijn benen wegen als lood. In de aanlopende kilometers over de Diamond Head terug, gebeuren twee dingen die ik voorheen nog nooit gedaan heb. Eén, ik moet plassen, blijkbaar toch te veel gedronken. Twee, ik moet wandelen. Hartslag laten zakken om dan de beklimming al lopend aan te vatten. En, ja, het lukt me. Op km 39 gaat het definitief bergaf en vind ik opnieuw de kracht om mijn snelheid op te voeren. Het uitzicht over Waikiki Beach zal ik nooit vergeten. De stemmen van mijn aanmoedigers aan de finish heb ik echter niet gehoord, zo geconcentreerd en gebiologeerd op de finish als ik was.
Wat een zware marathon! Ik heb ditmaal echt dubbel hard op mijn tanden moeten bijten. Maar het après-gebeuren doet veel vergeten. Op de foto met een Hawaiiaanse schone. 
Finisher-T-shirt, onthaal bij de Belgische delegatie e.d.. Ik liep deze marathon in een tijd van 4:14:45u, iets sneller dan mijn eerste marathon die ik in New York liep. Maar iedereen van de Belgische groep deed er merkelijk langer over. De vele dagen regen voorafgaandelijk aan de Marathon en de hitte op de dag zelf deed de luchtvochtigheid exponentieel toenemen, en dat zouden we geweten hebben. Alleen Patrick M. overtrof zichzelf en alle verwachtingen. Hij liep als oudste van onze groep deze marathon in een nieuwe besttijd van 3:29u. Ik durf er niet aan denken wat het zou geworden zijn moest het niet zo zwoel zijn geweest!.
Al bij al ben ik toch tevreden na het doornemen van de definitieve resultaten. Ik eindigde bij de 10% besten met een 2130e plaats! Van de 22.615 geregistreerden eindigden er 19.308. De gemiddelde tijd lag op 5:55:46.72u. Daar lig ik dus beduidend onder. Anderzijds is geweten dat heel wat Japanse dames deze marathon meelopen als een soort van hype. Nauwelijks getraind, maar met veel overmoed. Hetgeen de hoge gemiddelde tijd aantoont. Niet te min, de meesten deden het toch maar !
Terug thuis. Tijd om een evaluatie te maken. Ik heb de resultaten eens omgezet in de ons vertrouwde eenheden, namelijk km/u:
