De Eneco 24 uur op het circuit van Zolder is een feit. Een aflossingswedstrijd (op enkele solo's na) voor ... fietsers. Onnodig te melden dat hier serieus gevlamd werd. Ik sloot mij aan bij een BrTC-ploegje van 8 man. Ieder dus 3 uur voor zijn rekening. Mijn eerste bijdrage was om 21:00u. De vorm zat goed en de kunst bestond er in een groepje op te zoeken om flink stayerend over de weg te zoeven. Alleen had ik het wat moeilijk met het nemen van de bochten en het optrekken daarna. Wat die gasten allemaal durven... Ik kon ze gelukkig nog net bijhouden. In die eerste sessie toch. Zo haalde ik vlot een gemiddelde van 35km/u met maxima tot bijna 50km/u. Het gaf me wel een bijzonder goed gevoel.
Er werd me duidelijk wat nachtrust gegund. Om 6:40u zou het weer aan mij zijn. Maar dan moest er blijkbaar iets gebeurd zijn tijdens mijn slaap, want om 5u werd ik gewekt met de mededeling dat het binnen 20min weer aan mij was. Uiteindelijk viel dat nog best mee. Tegen 6u kon ik het circuit weer op. De weinige slaap en de vermoeidheid van de dag ervoor eisten hun tol. Ik kon aanpikken op een groot peloton, maar moest het weer lossen na de eerste flinke bocht. Dan maar in een een groepje van 3. Ervoor zorgende dat vooral in de trajecten met wind tegen ik in het wiel kon hangen. Ik diende wel ruim meer dan een uur te rijden om de achterstand op het schema goed te maken. 40km tegen net geen 33km/u. Ook niet slecht voor mijn doen.
Om 11:15u was het opnieuw aan mij. Ik trachtte ditmaal me vooraan in het peloton te nestelen, maar de vermoeidheid besliste er anders over. Na de bochten moest ik weer lossen. Gebrek aan ervaring? Nu goed, ik reed weer meer dan een uur en kon het gemiddelde zelfs optrekken tot net boven de 33km/u.
In vergelijking met de meeste andere groepsleden was ik eerder bij de tragere, maar laten we dat maar op mijn leeftijd steken...
Al bij al een leuke en uitdagende ervaring. Vooral de sfeer en de collegialiteit waren troef. Onze teamleader zorgde voor fouriers (bbq e.d.) en zelfs voor een mechanieker die mijn fiets nog eens netjes bijstelde.
Ik ben moeten doorgaan nog voor het einde. Een andere verplichting stond nog op het programma. Gelukkig heb ik nog een siësta kunnen versieren alvorens daar naar toe te gaan. Anders was ik een wrak geweest. De erop volgende nacht was nog nooit zo verlossend geweest. Ik moest snel zijn of mijn linkerbeen lag niet mee in bed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten