Trail de Gougnies

Wat heeft me dit keer bewogen om hier aan deel te nemen? De afstand paste perfect in mijn trainingsschema. Maar daar stopt het dan ook. Een trail kan je het best omschrijven als een natuurloop langs smalle en weinig onderhouden paadjes en tractorwegen. En als je deze dan ook nog eens in de Ardennen laat plaatsgrijpen, dan behoeft het geen tekeningetje om te begrijpen dat het om een zeer heuvelig en zwaar parcours gaat. Ik had nog nooit een trail gelopen. En onder het moto, alles begint met een eerste keer, heb ik mij in deze wedstrijd gegooid. Nu ja, 'gegooid', ik moest wel mijn hartslag in het oog houden. Deze mocht niet te hoog oplopen, tenzij dan bij het klimmen. En ik had me voorgenomen me daar aan te houden!

Het weer was fantastisch. Anders had ik wellicht ook niet deelgenomen. Heel de week al was het zonnig. Modderbaden was dan waarschijnlijk ook niet nodig. En gelukkig, dat had het alleen maar nog zwaarder gemaakt.

Na een vrij korte nacht, met een uur minder door in voege treden van het zomeruur, vertrok ik rond 7:15u naar Gougnies. Daar kwam ik zo'n 1,5 uur later aan. Vredig dorpje. In de plaatselijke parochiezaal meldde ik me aan. Verwarring alom. Ik stond wel op de lijst, maar er lag geen enveloppe voor  me klaar! Dan maar een combinatie van een (gratis) daginschrijving en een met de hand geschreven borstnummer. Er stond ontbijt klaar waar ik toch even gebruik van maakte.

Het werd al behoorlijk warm. Ik kon al meteen in een T-shirtje vertrekken. Gewapend met m'n Camelbag en m'n gels, wachtte ik de start af. Over 'wapens' gesproken, een geweldige knal kondigde het vertrek aan. En meteen doken we al de bossen in voor de kleine noordelijke lus. Het parcours was gemarkeerd met wat kalkstrepen en plastiek afspanningslint. In begin kon je je voorganger nog gewoon volgen, maar later moest je zelf uit je doppen kijken. Tomas had me verzocht te blijven lopen op alle hellingen, maar eenmaal het hellingspercentage de 20% oversteeg, heb ik, net als alle anderen, toch moeten wandelen. En in die kleine lus gebeurde dat wel meermaals. Ik merkte al gauw dat het slangetje van mijn camelbag niet goed zat en heb me even aan de kant moeten zetten om dat alsnog in orde te krijgen. Na 8km doorkruisten we weer Gougnies om de grote zuidelijke lus aan te vatten. Voortdurend was het uitkijken waar je je voeten neerzette. Alsof ze het ervoor deden leidde het pad over omgevallen of omgezaagde bomen. Een trail lopen is ook een beetje hordelopen. Modder zijn we hier en daar wel tegengekomen, maar die was ofwel gemakkelijk te ontwijken of nagenoeg uitgedroogd. Regelmatig werden we vergast op een formidabel uitzicht. Vanaf km 12 heb ik om de 5km een gel genomen. Ik wist dat deze trail me veel energie zou kosten, het zou jammer zijn moest ik de man met de hamer tegenkomen. En naarmate de kilometers vorderde kon ik toch wel wat lopers inhalen, vooral op de hellingen. Blijkbaar hadden zij wel te kampen met een tekort aan koolhydraten.

En dan kwam Gougnies weer in het vizier. Automatisch ga je dan weer sneller lopen. Helaas lag de aankomst bergop, zodat van snelheidswinst weinig te merken viel. In een zon overgoten aankomst klokte ik af op 3:50:19u. Nog geen 9km/u gemiddeld. Als ik nu naar de uitslagen kijk en in het bijzonder naar de tijd van de eerste, dan merk ik dat deze net geen 15km/u haalde (en die er wellicht wel voor gegaan is). Het moet dus wel een zwaar parcours voor iedereen zijn geweest. Aan de aankomst kon ik me rijkelijk te goed doen aan extra koolhydraten en zelfs zout. Want dat had ik toch wel wat verloren. Mijn schouders waren opengeschuurd door de camelbag. Redelijk pijnlijk, zeker onder de douche! En wat voor een douche. In een groene tent werden enkele sproeikoppen opgehangen en met een tuinslang van (gelukkig) warm water voorzien. Op de speelkoer van het plaatselijke lagere schooltje. Het water liep via het toegangspad de straat op waar het dan een straatkolk opzocht. Schitterend. Na deze deugdoende douche ben ik direct naar huis gereden om daar dan verder van de zon te kunnen genieten. Ik ben er zowaar in slaap gevallen. Heerlijk.

Morgen weet ik of de spieren het allemaal goed verwerkt hebben. Alleszins heb ik er op dit eigenste moment geen last van. Buiten dan de vermoeidheid dan...

Foto's 1
Foto's 2