OK, ik ben dan misschien niet onder de 4 uur gedoken, maar ik heb er toch een zeer goed gevoel aan over gehouden. Ik was veel sneller gerecupereerd en kon volop genieten van het aankomst ritueel. De zon scheen toen volop en dat zal er ook wel voor iets tussen zitten.
Het begon allemaal in Greenwichpark waar we meer dan 2,5 u op voorhand werden gedropt met de bus. Aanvankelijk was het nog droog, maar dan kregen we een heuse plensbui over ons heen. Gelukkig was ik daar op voorzien, het kon me weinig of niets schelen. Als bij mirakel stopte het met regenen zo'n 5 min. voor de start. Ik zwierde poncho en Zeeman-fleece over het hekken. Heb tegen dat laatste nog eens geplast (moet nogal een zicht geweest zijn aan de andere kant van dat hekken) dronk nog een paar teugen water en was er helemaal klaar voor. Op dat moment sloten de "corals" tegen elkaar aan en tot mijn verbazing liep ik maar 4 minuten na het startschot al over de startmeet. Helaas was het direct een harmonicafile, hetgeen natuurlijk de snelheid niet ten goede kwam. Het heeft kilometers geduurd voor er wat ruimte kwam om op dreef te komen. Ik hield me keurig aan m'n wedstrijdschema, maar merkte al gauw dat mijn hartslagmeter begon te haperen. Ik was vergeten mijn tepels af te plakken maar de organisatie had zelfs "vaseline-uitdelers" klaar staan en daar heb ik gretig gebruik van gemaakt!
De London Marathon is ook gekend als de grootste liefdadigheidsactie. Tienduizenden lopen er voor het goede doel, meestal verkleed in de meest onmogelijke kostuums. Kostelijk. Ik zag een giraf, telefoon, kraan, Batman, vlieg, getrouwd koppel ... Je houdt het niet voor mogelijk. Ik zou ze later in minder comfortabele omstandigheden terug zien.
Het ultieme kickmoment kwam er toen we de Towerbridge overliepen onder oorverdovende aanmoedigingen net voor we halfweg waren. Onvergetelijk.
En dan kwam er een stuk waar je de kopliggers tegemoet liep aan de andere kant van de weg. Zij hadden al 21 mijl afgelegd, wij nog maar 13 mijl. Ik was wat te traag om de elitelopers te zien lopen, die waren al een tijdje gepasseerd. Maar diegene die ik wel zag waren behoorlijk snel. En ze hadden plaats genoeg.
Bij mijl 14 kreeg ik een banaan toegestoken van mijn grootste en trouwste fan. De Belgische supporters stonden zoals altijd trouw paraat. Vlamingen en Walen broederlijk naast elkaar. BHV had er geen vat op. Vervolgens kronkelde het parcours door de Docklands waar Londons (bescheiden in hoogte) torengebouwen staan. Stilaan zag ik lopers stoppen om te wandelen. Voorbij mijl 21 werden we weer luidkeels aangemoedigd door de Belgen. Zo kwam ik dus zelf aan het stuk waar ik de "achterliggers" en zij de "voorliggers" konden zien. Dit beeld was echter alles behalve aangenaam om naar te kijken. Volledig uitgeput sleepten ze zich met hun attributen naar de volgende mijl. Een gevoel van medelijden bekroop me. Verschrikkelijk. Wat bezielt die mensen? Is dit nog verantwoord ? Wij waren al 3/4 weg, zij nog maar halfweg. Waarschijnlijk zijn er ook die een weddenschap aangingen en onvoldoende voorbereid er aan begonnen. Ik dacht meteen aan de studentenmarathon die ik ooit eens gewandeld heb en dit zonder enige voorbereiding. Ik was dagen daarna nog geradbraakt.
Maar goed, stilaan kwam de London Eye in het zicht, en dan wist ik dat het nog even was, alleen was het nog 5 mijl te gaan.
Vanaf km 35, na het innemen van mijn laatste gel (met cola), moest ik de pijn van een kramp in m'n rechter onderbuik verbijten. Voorheen liep ik nog redelijk op schema om op 4 uur te finishen, maar nu liep mijn snelheid automatisch terug.
Gelukkig was het publiek er nog om mij er aan te herinneren dat ik niet de enige was die op de tanden moest bijten. Het aantal wandelaars nam gestaag toe en ergens op km 39 werd op mijn schouder getikt. Dirk B. kwam me vervoegen. Hij had kennelijk zo'n vreselijk spierkrampen gehad dat hij een enorme terugval kende. Aan de Big Ben Belltower sloegen we af richting Buckingham Palace. Het gejoel werd als maar heviger. Even heb ik Dirk moeten lossen. Maar aangekomen aan The Mall kreeg ik een adrenaline injectie waardoor ik een sprintje inzette en aan 13km/u de finish over liep. Ik had Dirk net niet ingehaald. Nadien bleek dat ik met mijn netto-tijd toch 3 seconden sneller was.
De kramp in mijn onderbuik verdween van zodra ik wandelde. Ik voelde me echt wel goed. Eerst moest ik (vrijwillig !) nog een mentale test doen waarin ik cijfertjes door symbolen moest vervangen in een tijdspanne van 1,5 min. Diezelfde test deed ik ook bij het binnen- en buitentreden van de expo op zaterdag.
De zon scheen heerlijk warm en we waren snel aan onze vrachtwagen om onze zak op te halen. Suiker- en zout tekort waren meteen aangevuld met cola en chips. Op het einde van The Mall bevond zich de familie reunion area. Ik liet me de felicitaties wel gevallen.
Wegens de onnoemelijk drukte in de metro zijn we maar te voet naar het hotel teruggekeerd. Een half uurtje wandelen kan geen kwaad om het melkzuur al wat te draineren.
Een bad en een powernap deden de rest en gedecoreerd zaten we 's avonds met z'n allen onze prestatie te vieren met een heerlijk maaltijd in de OXO-tower. De zon ging kleurrijk onder. Iedereen was uitgelaten en de alcohol vloeide weer.
Ik moet m'n loopgegevens nog analyseren. De hartslaggegevens zijn in ieder geval volledig onbetrouwbaar. Ik kan onmogelijk een gemiddelde van 121 bpm hebben gehad ...
Het begon allemaal in Greenwichpark waar we meer dan 2,5 u op voorhand werden gedropt met de bus. Aanvankelijk was het nog droog, maar dan kregen we een heuse plensbui over ons heen. Gelukkig was ik daar op voorzien, het kon me weinig of niets schelen. Als bij mirakel stopte het met regenen zo'n 5 min. voor de start. Ik zwierde poncho en Zeeman-fleece over het hekken. Heb tegen dat laatste nog eens geplast (moet nogal een zicht geweest zijn aan de andere kant van dat hekken) dronk nog een paar teugen water en was er helemaal klaar voor. Op dat moment sloten de "corals" tegen elkaar aan en tot mijn verbazing liep ik maar 4 minuten na het startschot al over de startmeet. Helaas was het direct een harmonicafile, hetgeen natuurlijk de snelheid niet ten goede kwam. Het heeft kilometers geduurd voor er wat ruimte kwam om op dreef te komen. Ik hield me keurig aan m'n wedstrijdschema, maar merkte al gauw dat mijn hartslagmeter begon te haperen. Ik was vergeten mijn tepels af te plakken maar de organisatie had zelfs "vaseline-uitdelers" klaar staan en daar heb ik gretig gebruik van gemaakt!
En dan kwam er een stuk waar je de kopliggers tegemoet liep aan de andere kant van de weg. Zij hadden al 21 mijl afgelegd, wij nog maar 13 mijl. Ik was wat te traag om de elitelopers te zien lopen, die waren al een tijdje gepasseerd. Maar diegene die ik wel zag waren behoorlijk snel. En ze hadden plaats genoeg.
Maar goed, stilaan kwam de London Eye in het zicht, en dan wist ik dat het nog even was, alleen was het nog 5 mijl te gaan.
Vanaf km 35, na het innemen van mijn laatste gel (met cola), moest ik de pijn van een kramp in m'n rechter onderbuik verbijten. Voorheen liep ik nog redelijk op schema om op 4 uur te finishen, maar nu liep mijn snelheid automatisch terug.
Gelukkig was het publiek er nog om mij er aan te herinneren dat ik niet de enige was die op de tanden moest bijten. Het aantal wandelaars nam gestaag toe en ergens op km 39 werd op mijn schouder getikt. Dirk B. kwam me vervoegen. Hij had kennelijk zo'n vreselijk spierkrampen gehad dat hij een enorme terugval kende. Aan de Big Ben Belltower sloegen we af richting Buckingham Palace. Het gejoel werd als maar heviger. Even heb ik Dirk moeten lossen. Maar aangekomen aan The Mall kreeg ik een adrenaline injectie waardoor ik een sprintje inzette en aan 13km/u de finish over liep. Ik had Dirk net niet ingehaald. Nadien bleek dat ik met mijn netto-tijd toch 3 seconden sneller was.
De kramp in mijn onderbuik verdween van zodra ik wandelde. Ik voelde me echt wel goed. Eerst moest ik (vrijwillig !) nog een mentale test doen waarin ik cijfertjes door symbolen moest vervangen in een tijdspanne van 1,5 min. Diezelfde test deed ik ook bij het binnen- en buitentreden van de expo op zaterdag.
De zon scheen heerlijk warm en we waren snel aan onze vrachtwagen om onze zak op te halen. Suiker- en zout tekort waren meteen aangevuld met cola en chips. Op het einde van The Mall bevond zich de familie reunion area. Ik liet me de felicitaties wel gevallen.
Wegens de onnoemelijk drukte in de metro zijn we maar te voet naar het hotel teruggekeerd. Een half uurtje wandelen kan geen kwaad om het melkzuur al wat te draineren.
Een bad en een powernap deden de rest en gedecoreerd zaten we 's avonds met z'n allen onze prestatie te vieren met een heerlijk maaltijd in de OXO-tower. De zon ging kleurrijk onder. Iedereen was uitgelaten en de alcohol vloeide weer.
Ik moet m'n loopgegevens nog analyseren. De hartslaggegevens zijn in ieder geval volledig onbetrouwbaar. Ik kan onmogelijk een gemiddelde van 121 bpm hebben gehad ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten