Winter blues?

Of is het een post marathon dipje?
Of te lange werkdagen?
Of misschien een combinatie van dat alles?

In ieder geval voel ik me de laatste tijd wat futloos en heb moeite om aan een training te beginnen. Vreemd genoeg is dat de eerste keer dat me dat, op zo'n lange tijdsspanne, overkomt.

Nochtans zag het er veel belovend uit toen ik op 24/11 een nieuwe besttijd liep op de 10 miles. Ik deed het warempel 3 minuten beter dan m'n vorige besttijd. En dat op hetzelfde parcours (Lier).

Toegegeven, het weer en de vroege duisternis zijn niet altijd uitnodigend. Maar m'n job laat het toe om toch overdag te gaan lopen. En zwemmen doe je toch binnen bij hetzelfde kunstlicht. Fietsen daarentegen is een echte opgave. Ofwel te koud ofwel te nat. Ik heb wat op de rollen gefietst, maar hoe saai is dat niet zeg...

In de kleedkamer, na een MMC-wedstrijdje, hoorde ik iemand vertellen dat hij een lichtkuur is gestart en dat hem dat blijkbaar wel meer energie geeft. Ik heb hem nu gevraagd waaruit dat juist bestaat. Misschien gaat me dat wel vooruithelpen. Dat wedstrijdje was trouwens een ontgoocheling. Met moeite haalde ik iets meer dan 12km/u en dat op nog geen 10km! Dat deed voor mij de deur dicht en heeft me doen besluiten om daar iets tegen te ondernemen.

De lange nachten en het soms gure weer doen je wat sneller onder de lakens kruipen en de wekker wordt al eens afgezet. Ik lees nu dat te lang slapen je nog meer vermoeid! De wekker gaat weer aan zoals in de zomer...

Andere tips zijn altijd welkom...

Marathon des Alpes-Maritimes

M'n zevende marathon zit er op! Als sluitstuk van een toch wel vol geladen seizoen wilde ik mezelf nog eens overtreffen. 3u45' was haalbaar. 3u40' behoorde theoretisch gezien tot de mogelijkheden. De weerberichten voorspelden verschrikkelijk weer. Maar als bij wonder zijn we gespaard gebleven van regen en felle wind. Meer nog, de omstandigheden waren eigenlijk optimaal. 16°C, bewolkt en nauwelijks wind.

Een plastieken vuilniszak met een gat erin om mijn hoofd door te steken bood me doeltreffende bescherming tegen de wind en zo trok ik, met nog aardig wat andere MMC'ers, eerst naar de 'consigne' om er onze zak af te geven en wat later naar de start op de Esplanade des Anglais. Zonder twijfel schoof ik aan in het vak van 3u45! Maar dat aanschuiven bleef maar duren en uiteindelijk stond ik te midden van het vak van de 3u30. Vermits ingehaald worden minder vermoeiend is dan zelf te moeten inhalen, bleef ik daar staan. Iets na 8u klonk het startschot en met gezwinde pas kon ik al na zo'n 50" de startstreep overlopen. Een kilometer verder, ter hoogte van ons hotel, zouden onze supporters ons al opwachten. Een lange tijd liep ik samen met Hans M. en Geert A. Na een 10-tal kilometer sloot ik zelfs aan bij de vlag van de 3u30. Toen besefte ik dat ik wat te hard van stapel ben gegaan en dat ik dit verschroeiende tempo niet lang zou volhouden. Ik liep toen aan 12km/u! Ik liet me dan ook wat afzakken en zag de vlag van 3u30 geleidelijk verder voor me uitlopen. In Cagnes werden ons nog wat lussen onder de benen geschoven om toch maar aan de vereiste 42,195km te geraken en zo had je ook nog eens de kans de gekenden voor en achter je te begroeten! Het opmerkelijke ronde vakantiegebouw werd een paar keer decor van een lange keten lopers. We waren toen al 15km ver.

Met het Fort Carrée in het vizier naderden we de tussenpost van de halve marathon. Ik liep toen net achter Ignaas M. en Frederick V. Nog een 3 tal kilometer en dan zouden we onze supporters in grote getalen ontmoeten in Antibes. Net voorbij het poortgebouw stonden ze ons op te wachten. Duidelijk herkenbaar aan de tricolore vlag. En het was welgekomen, want hier begon een pittige beklimming. Voorbij de 25e kilometer deed een adrenalinestoot mij zowel Ignaas als Frederick voorbij lopen. Ik zei hen nog dat het maar tijdelijk zou zijn, maar ik heb ze echter onderweg niet meer terug gezien. De afdaling deed me vleugels krijgen en wetende dat we nog de ganse baai moesten aflopen hield ik stevig het tempo aan. Helaas moest ik na km 30 wat gas teruggeven, maar liep toch nog meer dan 11km/u. Dat kon van de anderen niet gezegd worden. Vermoeidheid en de man met de hamer eisten hun slachtoffers op. Ik begon aan een lange inhaalbeweging en werd daarbij nauwelijks zelf ingehaald. Groot was dan ook mijn verbazing dat Luc D. mij voorbij zoefde alsof hij nog maar net begonnen was. Hij haalde vlotjes meer dan 12km/u uit de kast. Hij zou nog 7 minuten voor mij eindigen. Van een negatieve split gesproken!

Ik liet me echter niet ontmoedigen en begon het tempo ook weer wat op te drijven. Erwin R. haalde me bij. Ik merkte dat ik mijn laatste (cafeïne-)gelleke voor km 40 kwijt was geraakt. Erwin wilde het zijne delen, maar dat was nog 4km te vroeg. Hij liep voor mij uit en zou nog 2 minuten kunnen goedmaken. Op km 40 liet ik me een glas cola welgevallen en vatte dan de eindspurt aan. Ik kon weer 12km/u halen en liep op de Boulevard de la Croisette ter hoogte van de Holyday Inn (met de zwarte torentjes) de eindstreep over in 3:43:28u. Exact 5 minuten sneller dan mijn vorige besttijd in Berlijn.

Uiteraard zeer tevreden.

De aankomstzone was naast het parcours zelf ook indrukwekkend. Eerst werd je een kanjer van een medaille omgedaan, passeerde je een sportdrank en -repenkraam, vervolgens stopte men je een rugzakje in de handen en als apotheose werd je verwacht aan een fruitkraam waar men echt niet op een stukje fruit keek. Heerlijk!

Daarna ontmoette ik andere MMC'ers. Het had blijkbaar besttijden geregend en het enthousiasme was enorm aanstekelijk. En het regende ook wat druppels. Nadat ik m'n natte kleren kon ruilen met droge, wandelde ik met m'n naamgenoot Vincent N. naar de bussen. Een flinke wandeling bleek achteraf, want de bussen stonden aan de andere kant van Cannes voorbij de jachthaven. Aldus kon al een gedeelte van het melkzuur gedraineerd worden. Een vlotte busreis bracht ons terug naar de startplaats waarna een tweede wandeling ons bij het hotel bracht. Daar wachtte mijn grote fan me al op. Chips, cola, sportrepen, recoveryshakes en dies meer gingen vlot naar binnen en een warm bad deed de rest.

En toen is het pas echt beginnen regenen...

Laatste dertiger

En ja, het is weer zo ver. Het zwaarste is weer geleden. Maar ditmaal was het echt wel zwaar. Met de MMC trokken we naar Ovifat voor een bangelijk WE waar we op zaterdag de hoogste 'berg' van België beklommen hebben. Jawel, we stonden op de top van de Botrange midden in de Hoge Venen. Het prachtige weer maakte het alleen maar leuker. Zo heb ik het 'downhill' lopen nog eens kunnen uitproberen (tegen 15 à 16km/u). En helaas, what goes down, must go up. Die beklimming op het einde van elke ronde krop snel in de kleren. Moeilijk om dan nog te vermijden dat je hartslag te hoog gaat. 27,3 km met 360 hoogtemeters. Iemand zei me dat elke 100m klimmen goed is voor een extra km gelopen hebben. Dus op die manier kwam ik dan toch aan 30km.
's Anderendaags is het me echter nog beter afgegaan. Ik liep 14 km aan de ondergrens van de hartslagzone voor een trage duurloop aan 10,3km/u. Niet verwonderlijk dat ik het naar m'n zin had...

Nog minder dan twee weken en ik sta aan de start van m'n 7e marathon, die van Nice naar Cannes ofwel 'Le marathon des Alpes-Maritimes'. Niet minder dan 40 clubleden zullen me vergezellen. Dat zal me daar een feestje worden...

Zwintriatlon

Mijn deelname aan de Zwintriatlon van dit jaar dreigde bijna een kopie te worden van die van vorig jaar! Het weer was nochtans zonniger en de wind kwam van een andere richting.

Ik kon echter enkel het verschil maken in de fietsproef en de wissels. Op luttele seconden na waren de zwem- en loopproef nagenoeg identisch aan die van vorig jaar. De wind blies ditmaal vanuit het noordwesten en ik had gehoopt dat dit de uitslag serieus zou beïnvloeden. Helaas, enkel in het stukje terugkerende van Cadzand heb ik ervan kunnen profiteren en haalde toen snelheden van meer dan 45km/u. Voor de rest was het weer tegen de wind in beuken. 3 tot 4 beaufort! Desondanks lukte het me toch om in net geen anderhalf uur de klus te klaren.

Ik kon deze versie beëindigen in 2u52, 9 minuten sneller dan vorig jaar!

Benieuwd wat het volgend jaar zal worden. Tenminste als ik ingeschreven geraak!
En misschien moet ik me toch maar eens de aanschaf van een tijdritfiets overwegen?

Course des cinq 4000

Om 2:45u (jawel!) moest ik er al uit. Zo had ik nog drie kwartiers om me klaar te maken en te ontbijten alvorens de bus op te stappen richting Sierre. De wonden op m'n knie leken gestabiliseerd.

Drie dagen eerder kwam ik zeer pijnlijk ten val tijdens een verkenningsloopje tussen Tignousa en Hotel Weisshorn. Ofschoon ik m'n handen nog net voor me uit kon plaatsen kon ik niet beletten dat m'n bril me in het aangezicht werd gedrukt. Uit een kleine snijwonde stroomde het bloed over m'n aangezicht. De palm van m'n linkerhand was flink gekneusd. En terwijl ik door de medelopers werd recht geholpen zag ik het bloed weg gutsen uit een diepe snijwonde op m'n rechterknie.

Ik kon niet beter gemikt hebben. Ik viel op drie uitstekende stenen tegelijk, één ter hoogte van m'n knie, één ter hoogte van m'n borstkas en één ter hoogte van m'n aangezicht. Iemand zei me dat ik meteen verder moest lopen omdat ik anders zou verstijven. Nog voor ik goed besefte wat me was overkomen liep ik dus verder. Toen voelde ik dat het ademen bemoeilijkt werd door een pijn links in de borstkas. Wellicht een gekneusde rib. Maar al bij al ging het mij nog goed af. Onderweg heb ik de kniewonde uitgespoeld met het water van een bergstroompje daarbij de rest van m'n onderbeen fatsoenerende en niet wetende dat het bloed m'n aangezicht ook al flink besmeurd had. Vandaar dat de wandelaars zo raar opkeken. Pas toen ik weer in Tignousa aankwam realiseerde ik me de omvang van de val. In de toiletten van het bovenstation van het funiculair heb ik de wonden deftig kunnen uitspoelen en kon de eerste hulp worden toegepast. De kniewonde moest genaaid worden, zo veel was zeker. Daarvoor was een afspraak met een arts uit Vissoie noodzakelijk. Maar die was niet meteen beschikbaar zodat ik me nog kon gaan verfrissen in ons hotel te Zinal. De afspraak bij de arts verliep ook wat chaotisch, ik zat aanvankelijk blijkbaar bij de verkeerde, maar uiteindelijk verliep de ingreep feilloos en de arts verzekerde me dat de wonde de wedstrijd wel zou doorstaan. De eerst komende dagen dienden de wonden wel regelmatig ontsmet te worden om ontstekingen uit te sluiten.
Ditmaal was ik dus letterlijk kapot van een loopje in de bergen. Nochtans was ik kort daarvoor al verwittigd door de val van Veerle, die echter meer geluk had. Het heeft me wel een belangrijke les bijgebracht: loop niet te dicht achter je voorganger zodat je goed kan zien waar je voeten te plaatsen.

Zowel tijdens het ontbijt als in de bus was de sfeer hartelijk. Iedereen van de MMC had al aardig wat marathonervaring, 31km lijkt dus 'kinderspel', maar dat is dan buiten die hoogtemeters en de smalle, oneffen paadjes gerekend. We beseften allen dat het wel eens merkelijk langer dan onze gemiddelde marathontijd zou duren. De week ervoor had ik als training de 2e editie van de Terra Aqua Cielo Wild Trail in Noord-Italië gelopen en heb daarvan onthouden dat het afdalen zo mogelijk nog moeilijker is dan het stijgen. In Italië moesten we afdalen wat we stegen, hier in Zwitserland zou dit echter beperkt blijven tot een afdaling in de laatste 3 à 4 kilometer want de aankomst in Zinal ligt ruim 1000m hoger dan de start in Sierre. In Italië deed ik er bijna 6 uur over, nu moest een tijd rond de 5u30' wel haalbaar zijn voor een vergelijkbare afstand. Ik had me echter voorgenomen om de tijd te nemen voor wat foto's. Tenslotte had ik me toch ingeschreven in de categorie van de 'toeristen'...

De busrit dropte ons na zo'n 45 minuten af nabij de start. Veel volk. De temperatuur was fris maar net dragelijk. We hadden nog eens 45 minuten de tijd om ons voor te bereiden. Ik had m'n zak al afgegeven toen ik besefte dat m'n 'startdrank' er nog in zat. Ik mocht de vrachtwagen opklimmen om tussen alle andere zakken te graven naar de mijne...

Aan de start voelde je duidelijk dat ook de andere 'toeristen' zenuwachtig waren. Het was nog steeds donker en we konden ons wat afleiden door het observeren van de vallende sterren. Die nacht zou de doortocht van de Perseïden door onze dampkring plaatsvinden en dat wilden we toch wel gezien hebben.

Voor we't wisten was het al 5u. Een bescheiden schot (wellicht om niet geheel Sierre wakker te maken) gaf de start aan. Zo'n 2.500 lopers zochten hun weg naar boven. Ons werd verteld om zo lang mogelijk de asfaltbaan te nemen en af te zien van de trappen juist na de start. Maar ook op die weg werd het stilaan aanschuiven als we de smallere zandweg opdraaiden. Het werd nog erger naarmate deze weg een pad werd. Zo stonden we dus regelmatig enkele minuten in de file in het licht van de talrijke hoofdlampjes. Ik heb het mijne zelfs niet moeten gebruiken. Traag maar zeker wandelden we hogerop. Van lopen was er nu zeker geen sprake. De vele files maakten dat we veelvuldig konden recupereren. Misschien zelfs van het goeie te veel zodat ik besloot om de eerste bevoorradingen zo snel mogelijk te passeren. En het was te donker om foto's te kunnen trekken. Veel tijd verloren dus. Aan de 1e bevoorrading (Beauregard) kwamen de twee wegen weer te samen en zodoende was er nog meer volk dat omhoog moest. Stilaan begon het te schemeren. De bergtoppen waren toch al mooi opgelicht. En in de files kon ik dan toch de eerste foto's nemen. En ja, het pad was al minder steil geworden en lopen was nu wel mogelijk. We waren toen toch al meer dan 1.000m gestegen. Ondanks het gevorderde uur was het, gezien de hoogte, toch nog zeer fris! De 2e bevoorrading bij Ponchette kon je bij wijze van spreken al lopende passeren. Zeker nu het voldoende licht was geworden. De bevoorraders waren best wel grappig en ik hield toch halt voor een gelleke doorspoelende met het aangereikte water. Vanaf dan heb ik bijna het ganse stuk naar de 3e bevoorrading in Chandolin kunnen lopen. Net voor Chandolin gaat het plots weer bergaf waarmee dit traject merkelijk sneller afgelegd kon worden. Chandolin is een dorpje en de eerste toeschouwers waren dan ook al present. Er hing daar al een echte kermissfeer. Het was ook daar dat ik Anne-Marie voorbij stak.

We zouden elkaar nog vaker ontmoeten, omdat ik nu meer halt hield voor een foto hetgeen haar de kans gaf om me weer in te halen. Het pad naar Tignousa, de 4e bevoorrading, verliep, op enkele hellingen na, nagenoeg horizontaal, zodat ik er verrassend genoeg sneller was dan ik had gehoopt. Daar zouden onze supporters staan en dat is altijd een moment om naar uit te kijken.
Hartelijke begroeting! En wat een ambiance. Veel volk is hier naar boven gekomen. We waren hier iets meer dan halfweg en de zwaarste beklimmingen hadden we gehad. Ik stond lichtjes voor op m'n schema en voelde me nog vrij sterk. Maar ik vreesde dat de afdaling op het einde van de wedstrijd wel eens roet in het eten kon gooien, m'n ervaring met de trail van de week ervoor in Italië ééndachtig. Maar nu was het even uitblazen. De pleister over m'n kniewonde werd door mijn 'lijfarts' deskundig vervangen onder het luide geschal van een reeks alpenhoorns.

Heerlijk toch. Uiteindelijk moest ik natuurlijk de tocht verder zetten en ik dus op weg naar Hotel Weisshorn, over het traject dat we drie dagen eerder verkend hadden. Die verkenning kwam nu goed van pas om te weten waar ik het wandelen moest inzetten en dat was na het oversteken van een bergstroompje net voor de beklimming van de flank naar het hotel. het was ook hier dat ik ergens gevallen was, dus dubbel uit m'n doppen kijken ditmaal. De beklimming ging beduidend moeizamer dan tijdens de verkenningsloop. Hotel Weisshorn ligt nagenoeg op het hoogste punt van de wedstrijd. Daar werd ook een eerste tussentijd opgenomen. Ik zat nog altijd mooi voor op m'n schema. Het uitzicht hier is echt wel adembenemend. Dit hotel had geen betere plek kunnen kiezen. Je ziet het vanuit het dal ook als een bijna onbereikbare vestiging. Echt wel indrukwekkend. Van hieruit ging het pad op en neer naar de volgende bevoorrading. Die lag beduidend verder dan de andere van de vorige. Het op en neer lopen begon z'n tol te eisen, ik raakte vermoeid. Het werd tijd voor een 'turbo-gelleke', maar daarvoor moest ik water hebben en de bevoorrading bleef maar op zich wachten. Maar dit nam niet weg dat ik toch nog wat kiekjes heb genomen. Het uitzicht vroeg er gewoon om.

En toegegeven, af en toe stoppen voor een foto bood me meteen de gelegenheid om een beetje te recupereren. De stilte werd daarbij regelmatig verstoord door een loper die zwaar hijgend voorbij liep. Lange tijd liep ik achter een deerne die haar nummer op de rug had gespeld. 6812. Maar plots was ik haar uit het oog verloren. Benieuwd of ze al voor of nog achter mij was. Uiteindelijk bereikte ik dan toch de laatste bevoorrading. Hier was het duidelijk dat het gedaan was met het op en neer lopen, hier zou de afdaling finaal ingezet worden. Eerst nog subtiel, later verdomd steil.

Net voor de ultieme afdaling trok ik nog een laatste foto alsof het misschien wel de laatste ooit zou worden. En wat ik vreesde werd werkelijkheid. Ik kon geen snelheid nemen bij het afdalen en verspeelde veel tijd door me steeds weer af te laten remmen wat dan weer de gewrichten en zeker de spieren niet zo leuk vonden. De dag ervoor was ik de laatste kilometer van het parcours ook gaan verkennen en ik keek er ongeduldig naar uit, want vanaf dan ging het beduidend minder steil worden en kon ik min of meer normaal gaan lopen. Het toenemende aantal toeschouwers verraadde de nabijheid van de finish en ik liep het verkende stuk met vertrouwen tegemoet. Na het tunneltje was het nog 200m onverhard en dan 500m asfalt tot aan de finish. Het 'turbo-gelleke' miste zijn uitwerking niet en het zette een flinke versnelling in.
M'n trouwe fans stonden me al op te wachten. Naar gewoonte stak ik de aankomstlijn over met opgeheven armen. Ik had het gehaald net in m'n vooropgestelde tijd met slechts 17" overschot. Uiteraard zeer tevreden en voldaan. 5 minuten later finishte ook Anne-Marie. Zo konden we samen op de foto!

Een rijkelijk gevulde tafel maakte het gemakkelijk om snel te recupereren. Ik wachtte nog de aankomst van de zusjes Van S. en Ralf Z. af en ben me dan gaan douchen en omkleden. Ons hotel lag op een steenworp van de aankomst. Daarna liet ik me toch verleiden door een frisse pint en wachtte geduldig het binnenlopen van de andere MMC-leden af. De 2e shift, die van de 'coureurs', was ondertussen ook al gestart.

Al bij al een zeer interessante en fantastische ervaring. MMC plant dit nu om de twee jaar te doen en ik zal er volgende keer weer bij zijn. Nu ik het parcours ken, kan ik misschien m'n krachten beter doseren en wellicht ook vermijden dat ik teveel tijd verlies in de files aan het begin van het parcours.

PS: De vijf 4.000 zijn: Weisshorn (4.512m), Zinalrothorn (4.221m), Ober Gabelhorn (4.070m), Matterhorn (Le Cervin) (4.505m) en Dent Blanche (4.356m).

Trails

De drie weken na de Antwerp IronMan stonden in het teken van de trails. Elke week kon ik ergens wel een trail lopen. 

Op 28 juli liep ik samen met Bart R. de (short) 'Nisramont team trail' (17km), met 640 stijg- en daalmeters

Op 4 augustus de (short) 'Terra Aqua Cielo Wild trail' (30km) te Pieve Vergonte (Piedimonti) in het Noorden van Italië, met 1.870 stijg- en daalmeters

En op 12 augustus, als apotheose en samen met de MMC, de 31km van Sierre naar Zinal, de 'Trail des cinq 4.000' in het zuiden van Zwitserland, Val d'Anniviers, met 2.200 stijgmeters en 800 daalmeters.

In die 3 weken liep ik meer dan 5.000 hoogtemeters, de trainingen inbegrepen. Met de trail in Zwitserland heb ik zelfs de status van 'skyrunner' behaald.

Antwerp IronMan 70.3

Yes, I'm an IronMan!
OK, toegegeven, een halve dan!
Maar ik deed het toch maar...

Doel: 5u59'59" - behaald: 5u41'43"

Ondanks de opwinding viel ik toch vrij snel in slaap. Ik werd al om 5 uur wakker en moest nog maar eens naar het toilet. Die carboloading is echt wel een darmspoeling! Ik bleef daarna echter wakker en had er dus geen moeite mee om om 7:15u op te staan. De 'verhuis' was gisterenavond al grotendeels doorgevoerd. Het meeste lag al in de wagen. Rustig de nodige koolhydraten onder de vorm van muesli e.d. binnenspelen en daarna op weg naar de gedempte zuiderdokken waar ik met de andere BrTC'ers had afgesproken. Vlakbij de tweede wisselzone waar we dan ook meteen ons gerief konden klaarleggen. Na de groepsfoto trokken we langs de fietstunnel naar het Galgeweel op linkeroever. Grote bedrijvigheid. Tijd genoeg om alles klaar te zetten. En de zon was al heerlijk van de partij. In wetsuit zou het te warm zijn, daarom deed ik hem pas in laatste instantie aan. Nadat de 'elite'-atleten vertrokken om 11u was het voor mij nog 50 minuten wachten. Ik had me goed ingesmeerd met factor 70 want ik weet dat ik echt wel gevoelig ben voor de zon, zeker nu deze sinds mensenheugenis weer volop zou schijnen. Om 11:50u mocht de laatste wave en dus ook ik, starten.

Zwemmen
doel: 40' - behaald: 37'
Officieel zwom ik daarmee dus meer dan 3km/u.

De start veranderde het water in een hevige bruistablet. Ik had weer moeite om mijn positie te vinden. Tot mijn grote verbazing waren er ook nog schoolslagzwemmers. Die zijn een vloek in het water, ze schoppen je er bijna uit. Na 200m lukt het dan toch om mijn ritme te vinden en ik kwam weer goed op dreef. De eerste boei leek vanop het droge wel zeer ver te liggen, maar dat viel best wel mee. Ik kon ze probleemloos rondzwemmen. Stilaan stak ik andere atleten voorbij. Blijkbaar waren het die van de vorige wave. En ook daar weer die verdomde schoolslagzwemmers. Nu begon ik toch schrik te krijgen dat ze mijn chip rond m'n enkel zouden lostrappen. Maar die bleek toch goed vast te zitten. Eenmaal die voorbij nam ik de tweede boei en in de laatste rechte lijn ben ik er dan nog enkelen voorbij gestoken. Bij de aankomst had ik echt het gevoel nog wel een eindje te kunnen doorzwemmen. Ik was helemaal niet moe. Ik keek op mijn horloge en merkte dat ik het voor mijn doen helemaal niet slecht gedaan had. Het was nog wel een heel eindje lopen naar de wisselzone. Tijd genoeg om mij van het bovenstuk van de wetsuit te ontdoen. Pas daarna kwam de klassieke duizeling. Ik wilde ditmaal met compressiekousen (eigenlijk tubes) fietsen en lopen. Dit ging me dan ook iets meer tijd vragen om deze aan te krijgen, ondertussen een stroopwafel naar binnen verwerkende. Na de wedstrijd zou blijken dat ik een tube ondersteboven had aangetrokken. Goed dat ik daar geen last van had...

Zo schoot ik dan met de fiets naar de uitgang. Ditmaal had ik m'n schoenen wat professioneler ingehangen aan de pedalen. M'n voeten schoven er dan ook veel vlotter in.

Fietsen
doel: 3u10' - behaald: 2u51'

Aanvankelijk fietste ik nagenoeg alleen op de baan. Ik stak een enkeling voorbij. Even uitkijken in de bocht van 180° aan de konijnenpijp. En dan als een racebeest de diepte in. Het vroeg wat tijd om aan de duisternis te wennen wat begrijpelijk is als je een zonnebril op hebt. In de tunnel kon ik er nog enkele voorbijsteken, zeker in het stukje bergop.

Op rechteroever ging het dan richting Noorderlaan met zijn brug in de bocht en wat verderop de brug over het Albertkanaal. Telkens merkte ik dat ik bergop de sterkste was. Enkele staken mij wat verderop op hun beurt dan weer voorbij, het ontbreekt mij blijkbaar nog een beetje aan souplesse. Luc had me aanbevolen om me wat te sparen en in m'n extensieve hartslagzone te blijven. Maar hij meldde er ook bij dat ik mijn gevoel moest volgen en dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben uiteindelijk intensief beginnen rijden. Hopelijk zou me dat bij het lopen niet zuur opbreken. Aan Metropolis draaide we dan de Groenendaallaan in om dan vervolgens de Vosseschijnstraat op te zoeken. Na zo'n 12km gereden te hebben vlogen we weer de Noorderlaan op om dan bovenop de brug de 1e van 3 rondes aan te vatten. Het decor bestond vanaf nu uit bijna niets anders dan containers. Weinig inspirerend. Maar we waren hier natuurlijk niet gekomen voor de sightseeing. Nog twee bruggen te verteren en de Noorderlaan voerde ons dan tot over de Tijsmanstunnel naar de Antwerpse baan. Links de Kruisweg voor het 2e keerpunt. Het ganse traject terug en dit dus drie maal. Ik had het parcours de week ervoor al eens verkend en realiseerde me toen dat ik het in delen moest opsplitsen. Dat doe ik bij een marathon ook altijd. Het doorbreekt de monotonie en het afmaken van een deeltje geeft je een duidelijk gevoel van vooruitgang. De aanmoedigingen aan het eerste keerpunt kwamen nagenoeg alleen maar van de BrTC-supporters. Heerlijk en iets om telkens naar uit te kijken. Bij het terugkeren in de laatste ronde ben ik aardig wat vermoeide fietsers voorbijgestoken. En niet verwonderlijk meestal als het bergop op een brug was. Ik had wel wat schrik om zonder energie te vallen maar de twee drinkbussen met energiedrank volstonden om het traject probleemloos uit te rijden. Na de derde ronde kon het traject richting 't stad terug aangevat worden. Dat was toch nog eens 12km. Vooral de brug over het Albertkanaal was voor menig atleet er blijkbaar één te veel. Ditmaal niet terug de Imalsotunnel in, maar richting Scheldekaaien en ter hoogte van het voormalige Zuidstation de Singel op. Op de Scheldekaai was een straflus voorzien en het viel me op dat er nogal wat gestraft waren! Aan de gedempte zuiderdokken moest je dan de Vlaamse kaai op en ter hoogte van de triomfboog wist ik dat het einde in zicht was en kon ik mijn schoenen los maken. Ik had over die 90km merkelijk minder lang over gedaan dan ik had verwacht. Aan de ingang van de tweede wisselzone stapte ik vlotjes af en liep dan op kousenvoeten naar mijn toegewezen plek. Moest ik mij niet hebben willen insmeren met zonnecrème, ik was op minder dan een minuut uit de wisselzone geweest. Nu duurde het iets langer, maar ik wilde toch geen risico lopen op zonnebrand. Net voorbij de uitgang van de tweede wisselzone werd ik al aangemoedigd door Ed die speciaal voor mij, op zijn nieuwe fiets, tot hier is komen afzakken.

Lopen
doel 1u55' - behaald: 2u05'

En zo liep ik dan direct de Scheldekaai weer op. De fietsers tegemoet lopende startte ik mijn eerste ronde door het centrum van Antwerpen. Mijn trouwste fans zouden me opwachten ter hoogte van Café Beveren, maar ik was veel vroeger dan verwacht op de afspraak, ze waren er dan ook nog niet. Een kramp in m'n rechterzij begon de pret te bederven (Blijkbaar van het krom zitten op de fiets met een gestoorde vertering tot gevolg). Toen speelde ik met de gedachte dat het wel eens een serieuze lijdensweg zou kunnen worden. Ik moest wat gas teruggeven en dieper gaan inademen. Het duurde dik een ronde alvorens de kramp verdween. Ik ben dan maar het tragere tempo blijven aanhouden en begon er weer plezier in te krijgen. Vanaf de tweede ronde stonden mijn fans er dan wel en die waren aangenaam verrast als ik m'n eerste armbandje toonde waarmee ik aangaf dat 1 ronde er al op zat. Ed vervoegde me met de fiets, tot waar hij uiteindelijk niet meer mee kon. Het gaf een goed gevoel om zo begeleid te worden. Ik liet het water bij de bevoorradingsposten rijkelijk vloeien, het was ondertussen wel heet geworden. Vanaf de derde ronde nam ik m'n eerste gelleke. Meteen voelde ik het effect ervan. Ed moest ietsje harder trappen toen hij me weer vervoegde. Langs alle kanten werd ik aangemoedigd en het verplichtte mij om er de moed in te houden en dit met de glimlach. Vooral Peter VB maakte zijn rol als ambulante supporter meer dan waar. Die kwam ik echt wel overal tegen. Ondertussen waren al wat BrTC-ers aangekomen en op de Grote Markt kreeg ik ook van hen de nodige powerkreten. Op het einde van de derde ronde nam ik mijn laatste (cola-)gelleke in en versnelde in het uitlooptraject richting finish. Nu mocht ik dan wel de splitsing naar de Zakstraat nemen. In de Zinkstraat hoorde ik een ander loper aankomen en toen diens adem duidelijk hoorbaar werd, ben ik een versnelling hoger gegaan. Het was toch nog de Hofstraat en de Wisselstraat uit en vervolgens een grote bocht op de Grote Markt. En ja, ik liet me niet voorbijsteken en zegevierende, met de handen ver omhoog, liep ik de finish over. Een kanjer van een medaille werd me aangereikt. Wat een zalig gevoel. Meteen was ik die pijnlijke kramp en het ellendige gevoel erbij vergeten. Ik liet me de watermeloen, eten en drinken tegelijk, welgevallen onder het goedkeurende oog van Brabo, en zocht daarna mijn trouwste fans weer op. Die waren duidelijk ook zeer opgetogen met het behaalde resultaat: 5:41:43u. Bijna 20 minuten sneller dan ik had gehoopt.

Wissels
doel 15' - behaald: 8'

Een deel van het 'succes' heb ik ook te danken aan de snelle wissels. Alleen het aantrekken van de compressiekousen duurde mij wat te lang. En dan te weten dat ik er blijkbaar nog één onderste boven aanhad. Ik had me voor het zwemmen goed ingesmeerd met zonnecrème factor 70 speciaal voor watersporters, om dit in de eerste wissel niet te moeten doen, maar blijkbaar heeft het dragen van de wetsuit, en zeker het aan en uit doen de crème weggeveegd en ben ik nagenoeg onbeschermd het fietsparcours opgevlogen. Ondanks het insmeren in de tweede wisselzone bleek ik dus toch vuurrood verbrand te zijn. Je ziet zeer duidelijk de contouren van m'n trisuit in m'n rug staan. Ik had me beter in de eerste wissel nog eens goed ingesmeerd, het had dan nog een minuut gevraagd, maar dat zal de zaak niet maken. Tenslotte hangt er voor mij geen prijzengeld aan vast:-)

Algemeen kan ik stellen dat de fietsproef duidelijk het verschil heeft gemaakt. Misschien ben ik daar iets te hard van stapel gegaan en moest ik het bekopen bij het lopen, maar ik denk niet dat dit veel veranderd zou hebben. De trainingen deden duidelijk wat van hen verlangd werd en drie weken rode bietensap deden (denk ik toch) de rest.

Uiteraard ben ik zeer tevreden. Ik had gedacht dat bijna 6 uur sportinspanning vermoeiender zou zijn dan 4 uur marathon lopen. Maar tot mijn grote opluchting is dat zeker niet het geval. De loopproef is duidelijk de zwaarste proef. De fietsproef biedt de mogelijkheid om makkelijker te recupereren en eerlijk gezegd begint de triatlon pas na het zwemmen. De zwemproef vroeg van mij de minste inspanning.
En geen stijve benen in de 'days after'.

Gelukkig maar, want binnen drie weken staat er al een volgende uitdaging te wachten, nl. de bergloop van Sierre naar Zinal. 31km met 2.200 hoogtemeters!

Of ik volgend jaar weer voor de Antwerp IronMan ga zal een beetje afhangen van het marathonprogramma. De training voor zowel triatlon als marathon is moeilijk te combineren en ik zal een keuze moeten maken of het seizoen beter opsplitsen. Bovendien vraagt de voorbereiding voor een halve triatlon beduidend meer tijd dan voor een marathon, en dat wil toch wel eens vloeken met de rest van mijn agenda.

Lichtjes opgewonden

Vandaag m'n laatste training voor de Antwerp IronMan. Een herstelritje van een uur.

Stilaan word ik toch wel wat opgewonden. Misschien verwonderlijk met al m'n wedstrijdervaring, maar deze wedstrijd is nieuw voor mij en het is toch bijna 6 uur achter elkaar 'presteren'. Veel zal van de voeding tijdens de wedstrijd afhangen. Ik moet er voor zorgen dat ik zeker niet zonder brandstof val!

Hoe ik aan die 6 uur kom? Hierbij mij pronostiek:

Zwemmen

Ik zwom in Brasschaat de 1.500m in 30 minuten. Dat is 10 minuten op 500m. 1.900m moet m.i. dan zeker lukken in 40 minuten.

Fietsen

Volgens het recentste weerbericht zou het nagenoeg windstil worden. Dan lijkt me 29km/u wel haalbaar. Ik reken daarom op 3u10'.

Lopen

Had ik in een vorig bericht al niet gemikt op 1u55'?

Tezamen dus goed voor 5u45'. Dan rest me nog 15' voor de vierde sport, nl. de wissels.

Of ben ik te optimistisch?

Enfin, wie me online wil volgen kan dat doen via de Ironman website: http://live.ironmanlive.com/
Zondag zal er op deze website een link staan naar de Antwerp IronMan 70.3 -> Track athlete.
Mijn nummer is 1065!
Mijn wave start om 11:50u. Als alles dus volgens plan verloopt zou ik zeker voor 18:00u binnen moeten zijn!

Laatste rechte lijn

Toen ik gisterenavond een pittige heuveltraining afwerkte op de brug 'van 't Peerdsbos' besefte ik dat daarmee het zwaarste achter de rug is voor de voorbereiding op de Antwerp IronMan komende zondag.

Vanaf ik in maart Luc De Ro gevraagd heb om mijn trainingschema op te stellen, is er aardig wat water door de Schelde gevloeid. Luc houdt het graag uitdagend en spaarde me nauwelijks. Hij wist me tot het uiterste te drijven zonder dat ik daarom een aanslag op mijn lichaam moest plegen. Meermaals heb ik mijn agenda moeten herschikken om de trainingen, tot soms 11 per week, ingepast te krijgen. Het uitkiezen van het moment om zoveel mogelijk droog te blijven, maakte het daar niet gemakkelijker op.

Begin juni (week 23) vroeg ik Luc om het trainingsschema van Tomas voor de bergloop Sierre-Zinal, op 12 augustus e.k., ook nog eens in zijn schema te verwerken. Het werd er alleen maar pittiger op. Nu namen niet alleen de fietskilometers gestaag toe, de loopkilometers volgden... om van de zwemkilometers nog maar te zwijgen.

Hierbij een overzichtje startende bij week 10 (week van 5 maart):

week	kilometers			trainingen			tijd
	zwem	fiets	loop	zwem	fiets	loop
10	8,4	122	5	4	2	1	8u05'
11	9,6	143	25	4	3	3	13u20'
12	4,2	243	21	3	4	2	13u18'
13	3,7	114	35	2	2	2	9u40'
14	2,5	44	30	2	1	3	5u58'
15	rust
16	7,2	81	34	4	2	4	12u22'
17	8,4	227	20	4	5	3	16u38'
18	6,5	156	36	3	3	4	12u57'
19	4,9	67	40	3	2	3	8u37'
20	6,0	197	59	3	3	4	15u51'
21	9,1	140	32	4	4	3	13u09'
22	8,1	140	26	4	4	3	11u21'
23	7,2	167	41	3	4	3	14u35'
24	7,5	184	42	3	4	3	15u00'
25	5,6	111	41	3	2	3	11u01'
26	9,9	177	39	4	3	3	15u12'
27	7,1	278	32	3	4	2	17u30'
28	6,6	206	53	3	4	4	16u01'
29	5,2	74	25	2	2	2	7u46'
Totaal	123,9	2.923	623	61	58	55	238u39'

(zonder de triatlon)

Of het zijn vruchten zal afwerpen zal ik pas zondag met zekerheid kunnen ervaren. Ik heb er alvast voldoende voor getraind en ik vond het nog leuk ook...

Nu volgen de taperdagen waarin nog enkele rustige trainingen van elke discipline en vanaf morgen start ik de carboloading.

Ik heb er echt wel zin in. Ben zelfs een beetje zenuwachtig.

Het weer belooft alvast ideaal te worden...

De buienradar...

... is tegenwoordig mijn beste vriend geworden. Je mag argumenteren wat je wilt, maar zo'n rot weer hebben we in jaren nog niet gehad. En voor iemand die regelmatig buiten wil trainen is het geen lachertje om dat in de striemende regen en genadeloze windaanvallen te doen. Daarom hou ik de buienradar nauwlettend in het oog en waag dan mijn kans als de buien een tijdje uit lijken te blijven. Veelal met succes, een enkele keer kom ik half verzopen terug thuis. In het laatste geval kan ik mij dan troosten met de gedachte dat ik het op een wedstrijd ook niet voor het kiezen heb...
Een ander website biedt een vrij nauwkeurige weersvoorspelling: www.yr.no. Inderdaad die van de Noorse meteorologische dienst. Vooral het 'Hour by hour' overzicht is zeer bevattelijk en bijzonder gedetailleerd.
Natuurlijk moet je dat kunnen combineren met je werk en andere verplichtingen. In dat opzicht is het natuurlijk wel handig om thuis te werken. Overdag trainen is meestal mogelijk, 's avonds werken is dan wel een voorwaarde.

En zo lukt het mij toch aardig om de regen slim af te zijn...

The Classic Tessenderlo

Wat enkele weken intensieve training toch wel niet vermogen. Maandagavond liep ik in Tessenderlo een nieuw persoonlijk record op de 10km: 45:34u. 5 sec. sneller dan het vorige dat nog dateert van 2010!!

Niet spectaculair, maar het geeft wel aan dat de vorm er weer goed in zit. Dat belooft voor de Anwerp IronMan, waar ik nu toch stilaan zenuwachtig voor word.

Ik mik nu op 1:55u op de halve marathon.

Nieuwe schoenen

Omdat die zeurende pijn in mijn rechtervoet anders aanvoelt dan bij de stressfractuur van begin dit jaar begon ik te vermoeden dat het misschien wel eens aan mijn schoenen zou kunnen liggen.

Ik ben daarom naar het Runner's Lab in Zwijndrecht getrokken en heb me daar een fonkelend nieuw paar Saucony Hurricane 14 aangeschaft.

En wat blijkt: 20 km lopen zonder pijn !!

Nochtans had ik met het vorige paar nog geen 800km gedaan. 't Zal dan misschien toch komen door verandering van loopstijl. Ik ben dan nog geen echte voorvoetlander geworden, maar toch zeker een middenvoetlander.

Zo zie je maar. De oplossing is soms poepsimpel.

Wordt Flandrien 2012

Omdat ik dacht dat een heuveltraining in m'n schema niet mocht ontbreken trok ik met het Unizo Cycling Team naar Herzele voor de 110km. Op het programma o.a. enkele pittige hellingen zoals de Oude Kwaremont, Patersberg, Molenberg en de noodzakelijke kasseistroken. Een aanslag op de spieren en de fiets. Het weer zat gelukkig mee. Licht bewolkt en aangename temperatuur.
40km ging het vlot. Maar een onhandig schakelmanoeuvre aan de voet van een nieuwe heuvel maakte daar abrupt een einde aan. De derailleur kwam tussen de spaken terecht en brak af. Ik kon me nog op het nippertje staande houden. Gedaan met fietsen... Ik moest de volgwagen in.
Blijkbaar waren we op dat moment vlakbij de eerste bevoorrading in een schooltje in Nukerke. Daar hadden ze geen fietsherstellingsdienst. Misschien wel op de tweede bevoorrading in Oudenaarde.
Zo miste ik dus de Oude Kwaremont en de Patersberg. Die laatste kon ik vorig jaar ook niet op fietsen omdat halverwege m'n ketting eraf viel. Schakelen is dus echt m'n ding (nog) niet.
In Oudenaarde aangekomen konden ze mijn fiets oplappen door de derailleur definitief te supprimeren en de ketting in te korten. Ik kon weer rijden, maar dan zonder versnellingen. Gelijk de allereerste Flandriens dus...
En het ging me eigenlijk nog goed af ook. Zelfs de steile Molenberg kon ik beklimmen zonder af te stappen. Al was ik blij dat die geen meter hoger is.
Tegen het einde toe kon ik nog in het wiel van een andere eenzaat hangen en kwam ik zonder verdere problemen gemakkelijk terug in Herzele aan. De andere van onze groep waren er nog maar 5 minuten. Dat biertje samen mocht dan ook niet ontbreken.

Op het kaartje hierboven zie je in het blauw wat ik gereden heb en in het purper wat ik gemist heb (of waar er een kleine afwijking van het oorspronkelijke parcours was).

De dag ervoor liep ik nog een seizoensrecord op de 10 miles en dit in Waasmunster. Ik geraak stilaan op dreef. Mijn rechtervoet zeurt echter. Hopelijk weer geen stressfractuur...

Brasschaat Triatlon

Als bij wonder hield de regen zijn adem in. We konden ons dan toch nog droog voorbereiden op de zwemproef. Alleen was het nog afrekenen met de frisse temperaturen. In de wetenschap dat het water warmer was dan de lucht werd het signaal om te water te gaan snel opgevolgd. Een kleine 150m zwemmen naar de start zorgde voor de nodige spieropwarming.
Het startschot zette ook nu weer de wasmachine op gang. Zoals altijd liet ik het eerst begaan om er dan zelf aan te beginnen. Maar wat bleek, ik moest me ditmaal wel tussen de wriemelende massa murven. De talrijke zwemtrainingen maakten me blijkbaar wat sneller. En het ging me goed af. Geen spurt, maar het aangename gevoel dat ik met elke slag aardig vooruit ging. Nooit kwam ik in ademnood. Het keerpunt aan de boeien kon ik probleemloos nemen en voor de eerste keer in m'n triatlongeschiedenis stak ik andere atleten voorbij. Geeft natuurlijk een heerlijk gevoel. Aangekomen wachtte me een andere aangename verrassing. Ik had er blijkbaar net minder dan een half uur over gedaan. Ongelofelijk. Ligt deels natuurlijk ook aan het dragen van een wetsuit. Die geeft je wat meer drijfvermogen. De registratiemat ligt echter wat verder op lopen zodat m'n chiptijd wat langer aangeeft.

Een beetje last om de ritssluiting van m'n wetsuit open te krijgen. Vermits het toch wel een eindje lopen is naar de fiets, had ik tijd genoeg om het lintje dan toch te vinden en het bovendeel uit te krijgen. Enkel aan je fiets mocht je dan de wetsuit helemaal uittrekken. Dit ging klassiek gepaard met de nodige duizelingen waardoor ik een en ander even moest staken. Afgezien daarvan verliep de wissel eigenlijk zeer vlot. Ik heb wel nog een windstopper aangetrokken want het was ondertussen niets warmer geworden.
Ik schat er zo'n 4 minuten over gedaan te hebben alvorens aan de uitgang van de eerste wisselzone op m'n fiets te kunnen springen. 50 meter sukkelen om in de schoenen te geraken, die had ik namelijk al op de pedalen geklikt. En dan ging ik er voor. De raad van Luc, m'n coach, ééndachtig moest ik alles geven tijdens het fietsen. En dat zou ik ook doen.

Ik vond al snel aansluiting in het wiel van een atleet die me voorbij stak. Maar die bleek me toch iets te traag. 1 rondje heb ik zo wat moeten zoeken tot ik het peloton met mede BrTC'er Erik, kon vervoegen. En ja, dit peloton zou ik niet meer lossen. Met de wind mee scheurden we over de Bredabaan tegen 40km/u en meer. Het oogcontact met m'n trouwe supporters Geert en schoonvader was daardoor dan ook bijzonder kort maar wel zeer hartelijk. Jammer genoeg hadden de meesten van het peloton er al een rondje meer opzitten en verlieten ze het parcours vroegtijdig voor de tweede wissel. De snelheid zakte gevoelig weg, maar dat lag ook deels aan het feit dat we tegen de wind in reden. Eenmaal terug op de Bredabaan konden we er weer tegenaan al moest ik ditmaal zelf de zaak trekken. Na zo'n 1u11' bereikte ook ik de tweede wisselzone. Een geluk dat ik m'n schoenen in een plastiek zak had gestoken want kennelijk had het toch wel serieus wat gemiezerd.

Na een dikke minuut kon ik het lopen aanvatten. Ik had me voorgenomen om enkel in de laatste ronde voluit te gaan en ditmaal niet al m'n kruit voorafgaandelijk op te schieten. Aanvankelijk werd ik niets anders dan voorbijgestoken, maar éénmaal die snelle jongens gefinisht waren, nam ik voor de laatste ronde een cola-gelleke in en heb daar even een serieuze versnelling ingezet. Nu was het mijn moment om anderen in te halen. En zo beëindigde ik deze loopproef in minder dan 50' onder het goedkeurende oog van m'n vrouwtje Geert en schoonbroer Joris. Totale tijd: 2:37:42u

Ja, ik had er een fantastisch gevoel aan over gehouden. De trainingen zorgen echt wel voor de nodige resultaten. Vooral de progressie in het fietsen is spectaculair te noemen. In vergelijking met de 1/8 triatlon van 2 jaar geleden reed ik nu aan gemiddeld 34,5km/u terwijl dat toen 'slechts' 30km/u was en dat over de helft van de afstand.

Maar ook het aanstekelijk enthousiasme van de talrijke supporters mag niet onderschat worden. Hartelijk dank daarvoor!

Met het nodige vertrouwen mag ik dan ook toeleven naar de Antwerp IronMan 70.3. Alleen is stayeren daar niet toegelaten en ben ik 90km aan mezelf overgeleverd. Benieuwd of ik dan ook nog over de 30km/u geraak...

Mission accomplished

Met enige fierheid kan ik melden dat ik geslaagd ben in mijn opzet. De 125km zitten erop aan gemiddeld 30,1km/u. Buiten een kort mals buitje zijn we gespaard gebleven van de regen. Het weer in de voormiddag was eigenlijk best optimaal. In de namiddag is het merkelijk warmer en zwoeler gaan worden. Maar dan was ik de Lions 10 Miles van Brasschaat aan het lopen.

In Brasschaat werden we opgewacht door een enorme mensenmassa en reden we door een meters lange erehaag. Dat gaf natuurlijk wel de nodige rillingen en we voelden ons als kampioenen verwelkomd. Alleen daarvoor zou je het al doen...

Ik heb de kracht van een peloton schromelijk onderschat. Je wordt gewoon mee gezogen met de groep. Enkel na de bochten moest je het gat weer dicht rijden, en hoe meer van achter hoe groter het gat. Dat heeft met het onvermijdelijke vertragen net voor de bocht te maken natuurlijk. Die vertraging cumuleert zich tot achteraan.

Voorts moet ik toch iets vinden op die zeer vervelende zadelpijnen. Suggesties in die zin zijn altijd welkom. 125 km was nog net doenbaar, maar langer had me wellicht zuur opgebroken.

Nogmaals hartelijk dank voor uw morele en financiële steun. We hebben daarmee een belangrijke bijdrage geleverd aan het kankeronderzoek. Ik fietste op die manier toch de aardige som van 1.592,50 € bij elkaar ofwel 12,74€/km. Samen met de 5 andere leden van het Unizo Cycling Team komen we dus gemakkelijk aan het vereiste bedrag van 5.000€/team. Voorwaarde voor deelname.

Wel Geel tevreden!

Afgelopen zondag nam ik deel aan mijn eerste triatlon van het seizoen. Die van Geel is in die zin wel dankbaar dat de zwemproef (500m) vrij kort is en de fiets- (26,6km) en loopproef (6,6km) wat langer is dan een klassiek sprinttriatlon (750/20/5). Kort zag het er even naar uit dat het een duatlon zou worden, maar de watertemperatuur bleek uiteindelijk toch voldoende om de zwemproef te laten doorgaan. Gelukkig! En bovendien scheen de zon, het was er zelfs nog warm in!
Het incident van vorig jaar eendachtig liet ik me dit maal rustig in het water afglijden. Ik had er wel zin in en wachtte rustig de start af. Maar ook nu weer was het vechten tegen het geschop van de andere atleten. Na iets meer dan 10 minuten klom ik het trapje op. De wissel werd wat bemoeilijkt door de klassieke duizeling, maar uiteindelijk klom ik toch vrij vlot de fiets op. Vermits ik er zin in had vloog ik er meteen in. Vorig jaar haalde ik amper 28km/u gemiddeld, dit jaar ging ik vlot over de 30km/u en zonder de wissel gerekend zelfs 32km/u. Zonder problemen bereikte ik de 2e wisselzone. Eenmaal aan het lopen merkte ik dat het toch wat stroever ging dan gewoonlijk. Ik haalde maar net 12km/u. Op zo'n afstand had ik gehoopt toch gemakkelijk over de 13km/u te gaan. Nu ja, vorig jaar moest ik een ronde wandelen, nu kon ik tenminste alles lopen. Na 1:35u liep ik voldaan over de finishlijn. Geen schitterende tijden, maar wel een zeer goed gevoel. De trainingen van de voorbije weken beginnen te renderen. Ik was zowaar 13 minuten sneller dan vorig jaar.

Hop naar de kwart triatlon van Brasschaat...

125 van de 1.000km tegen kanker

Dit jaar heeft de derde editie plaats van de 1000km fietstocht van Kom op tegen Kanker.

Deze fietstocht voor het goede doel start op donderdag 17 mei en eindigt op zondag 20 mei 2012. De start en aankomst van de vier ritten bevindt zich te Mechelen en de tussenstopplaatsen zijn respectievelijk Brussel, Brugge, Tongeren en Brasschaat.

Als rasechte sportieveling zal ik samen met enkele andere ondernemers deelnemen met het Unizocyclingteam.

5 jaar geleden werd ik door een nieramputatie verlost van een agressieve tumor. Ik heb veel geluk gehad. Wat van menig andere personen in mijn omgeving niet gezegd kan worden. Daarom wil ik het onderzoek naar deze onrechtvaardige ziekte mee steunen.

Hiertoe ben ik bereid om op zondag 20 mei 125km voor mijn rekening te nemen. Een rit van Mechelen naar Brasschaat met een flinke omweg langs Geel. Aan een gemiddelde snelheid van 30 km/u zal me dit dus meer dan 4 uur kosten om dit te verwezenlijken. Ik heb er dan ook veel voor over om beduidend mijn grens te verleggen en jullie aan te sporen hetzelfde te doen maar dan door mij te sponsoren.

U kan dit doen door het bedrag van uw sponsoring over te maken aan KOM OP TEGEN KANKER rekeningnummer IBAN BE 14 733-1999999-83 en als mededeling GIFT 170-023-380 (deze laatste mededeling is zeer belangrijk bij uw overschrijving). Vanaf een storting van 40,00€ ontvangt u een fiscaal attest en is uw gift fiscaal aftrekbaar.

Alvast dank bij voorbaat.

Uw financiële bijdrage geeft niet alleen het kankeronderzoek een flinke duw, maar evenzeer mezelf.

Alle bijdragen voor deze fietstocht gaan integraal naar het kankeronderzoek, dat ervoor zorgt dat er morgen betere behandelingen en remedies gevonden kunnen worden waardoor heel wat mensenlevens worden gered.

Het bedrag van uw sponsoring kan u HIER invullen.

Bert Nijs

Antwerp 10 Miles

Eigenlijk had ik de bedoeling om voor minder dan 1u20' te gaan. Ben dan toch maar gaan staan in het vak van 1u25'-1u35'. Foutieve beslissing bleek achteraf. Ik heb niet anders moeten doen dan voorbij steken en dat vraagt veel energie. Net voor de Kennedytunnel opzij voor een plasje, maar het wilde maar niet komen. Luc D. moest nu wel voorgaan. Ik heb hem echter weer bijgehaald aan de Jan Van Gentstraat. Ik moet in de Kennedy- en Bonivartunnel wel flink gas gegeven hebben. Luc en ik bleven tot halverwege de Imalsotunnel (konijnenpijp) bij elkaar, maar toen kreeg ik het bergop toch wel wat moeilijk en liet Luc los. Die eindigde ruim 15 seconden voor mij. Ik zelf deed er 1u24'17'' over. Al bij al toch 6 minuten beter dan 3 jaar geleden en dit kort na een halve marathon. Maar ik voel dat de snelheid wat zoek is.

Misschien lukt het me wel met de Lions 10 Miles in Brasschaat op 20 mei e.k.. Of volgend jaar, maar dan start ik toch een paar vakken vroeger.

2 Oceans Half Marathon

Het kleine broertje van de ultra-loop mag ook wel best pittig genoemd worden. Een lastig parcours, netto bergop met twee stevige beklimmingen. En al bij al heb ik het er nog niet zo slecht van af gebracht. Na 2 maanden blessureleed had ik toch nog een 3-tal weken om looptrainingen in te lassen. Met de laatste MMC-training op 31 maart liep ik 23,5km in het Pajottenland en met zijn heuvelig parcours bleek dat al een goede voorbereiding te zijn. Alleen waren de hellingen niet zo lang als in Kaapstad. Daar kwam precies geen einde aan... En de tweede helling, naar Constantia Nek bleek nog langer te zijn. Het was ook daar dat we het parcours van de ultra vervoegden. De ultra-lopers zouden er later op de dag na 42 km lopen ook passeren!!

In de afdalingen heb ik me eens goed laten gaan en haalde soms 15km/u.
Helaas heb ik om twee redenen geen één van de twee oceanen kunnen zien. Het was ofwel te donker om de Indische ofwel te bewolkt om de Atlantische oceaan te kunnen zien. Trouwens, als ik 5 minuten sneller was geweest, was ik nog relatief droog binnengelopen. In de laatste kilometer werd ik werkelijk overgoten met bakken water dat het een lieve lust was om te zien.
Uiteindelijk liep ik de eindmeet over in minder dan 2 uur: 1u58m18s

Leuk om weten: ik was de eerste Belg !

Cyclo Ludo Peeters

Ik wist van in het begin dat ik het tempo van de BrTC racebeesten niet zou kunnen aanhouden. Na elke helling van betekenis moest ik me laten 'terughalen'. Waarvoor dank trouwens. We hielden het toch vol tot km 100. Met de Van Lookskes zijn we dan ons eigen tempo gaan aanhouden en hebben we groep 3 genoeg voorsprong gegeven om ze verkeerd te laten rijden zodat we toch tezamen aankwamen op de bevoorrading van km 120.
Ondanks het feit dat we vanaf 100km trager reden heb ik blijkbaar toch een (netto) gemiddelde van 29,3km/u gehaald op die 145km.
Ik reed nog nooit zo ver en nog nooit zo snel (behalve dan op het circuit van Zolder)! Weer een grens verlegd.
Volgend jaar opnieuw. Hopelijk met weer goed weer.

Downgrade

Ik heb mijn deelname aan de Two Oceans marathon kunnen 'downgraden' van de 56 km naar de halve marathon. 

Woensdag platen laten nemen van mijn voet. Donderdagavond vernomen dat er niets te zien is en dat ik gerust weer mag lopen. Afgelopen zaterdag liep ik dan pijnloos 5km. Zondag geen pijn, vandaag ook geen pijn. Ik kan dus stilaan het lopen inpassen in het reeds goedgevulde trainingsschema voor de halve IronMan van Antwerpen op 22 juli.

En wie weet kan ik op 7 april er toch nog een goei lap op geven...

Marathon des Alpes-Maritimes

Nu ik de voorjaarsmarathon(s) hebben moeten laten vallen, denken we toch al aan de volgende. En de keuze is gemaakt. Het wordt de Marathon des Alpes-Maritimes. Langsheen de Franse rivièra. Dit jaar op 4 november. Hopelijk is het weer ons dan nog gunstig gezind.

Helaas !!

De pijnlijke gevolgen van de stressfractuur blijven aanhouden. Ik heb dan maar besloten om mijn deelnames aan de marathon van Bienwald en de ultramarathon 2 Oceans in Kaapstad af te zeggen. In plaats daarvan doe ik er mee aan de halve marathon die gelijktijdig doorgaat. Dat geeft me nog 4 weken extra looprust. Normaal moet ik op een week tijd wel klaar staan voor die 21km. Tenminste als die stressfractuur dan volledig genezen is...
Ik ga me nu concentreren op mijn volgende doel nl. de halve IronMan van Antwerpen. Daarvoor ben ik nu al de fiets opgesprongen, hetgeen ik pas van plan was na de marathon. Samen met het zwemmen moet dit mijn conditie op peil houden. Van de nood een deugd maken: ik train nu beduidend meer in de 2 disciplines waar ik wat zwakker in ben.

Geluk bij een ongeluk ?

We zullen deze periode maar gunstig bekijken om de moed er in te houden.
Een stressfractuur hebben is niet bepaald leuk, zoals alle andere blessures trouwens. Niet dat ik er op gebrand was, maar de periode waarin ik dien te revalideren kon ik niet beter kiezen. 2 weken aanhoudende vries en daarna ziekte verplichtte me toch om binnen te blijven. Nadat ik meer dan 2 weken geen pijn meer voelde heb ik vorig WE (11 en 12/02) met succes weer kunnen lopen. Maar de maandag erop voelde ik weer pijn in mijn rechtervoet. Echter op een andere plaats. Toch wel beangstigend. Ben ik dan toch te vroeg beginnen lopen? Of is het een compensatiepijn omdat ik onbewust anders liep dan voor de blessure?
In ieder geval zoek ik nu wel de crosstrainer op en vermits het weer wat milder is geworden spring ik weer de fiets op.

4.000 m

Lopen wil voorlopig niet meer lukken maar in het water vind ik voldoende compensatie.
Vandaag een lange duur zwem van meer dan 4km. 1:44u. Traag maar zeker.

Stressfractuur

Het bezoekje aan de sportarts van dinsdagavond was ontnuchterend! Stressfractuur in één van de middenvoetsbeentjes. Enkel laten rusten helpt. 4 tot 6 weken out ! Gelukkig zijn er al 2 gepasseerd. Bovendien doet het al een pak minder zeer, zodat ik denk dat ik weldra ook zal kunnen fietsen naast het zwemmen. Want ik moet echt de cardiovasculaire duurtrainingen aanhouden en zelfs in lengte laten toenemen om een conditie terugval tegen te gaan. De marathon als training op 26/02 (sorry Chris !) zal ik mogen vergeten. Die van 11/03 zou nog moeten lukken. 9 weken voor de ultramarathon is dit dus een dikke tegenslag. Hopen dat het na 3 à 4 weken over is en dat ik me toch naar de startstreep kan begeven. Anders ga ik mee als supporter en wordt het wellicht iets voor volgend jaar !

Master (2)

't Is nu officieel. Apetrots kan ik u melden dat ik sinds gisterenavond opgenomen ben in het gouden boek van de MMC en mag rondlopen met de felbegeerde Master-jacket. Helaas heb ik iet of wat mankend deze eer in ontvangst genomen. Ik sukkel nog altijd met een voetblessure. Ik tracht mijn conditie op peil te houden door meer te gaan zwemmen. Zo zwom ik gisteren een lange duur van 1:10u en 3.000m in het zwembad van Landen. Terwijl de andere MMC-ers 15km liepen. Dinsdag a.s. naar de sportarts. Hopelijk brengt deze wat duidelijkheid en een oplossing in deze materie.

Nieuwe steunzolen

Als het materiaal al vermoeiingsverschijnselen gaat vertonen, dan moet ik er wel de gevolgen van dragen! Na de trail van de Trèfle à 4 feuilles, afgelopen zondag, kroop een zeurende pijn in de zone net boven de tenen van m'n rechtervoet. Gisteren ermee naar de dokter. Verdict: steunzolen en loopschoenen vervangen.
En wachten tot de overbelasting genezen is. Kan 1 tot 2 weken duren.
Ik zal me dan maar meer toeleggen op het zwemmen.

Trèfle à 4 feuilles

Ja wadde. Ik heb me nog eens aan een trail gewaagd. Van in het begin nam ik me voor om bij Wanda W. te blijven. Ik wilde m'n hartslag laag houden, enkel op de hellingen mocht ik wat zotter doen. Oorspronkelijk dachten we beiden de 33km aan te kunnen, maar allerlei omstandigheden heeft ons doen stoppen na de tweede ronde bij 23km. Het werd dus een klavertje 2. Wanda was het moddergeploeter meer dan beu en ik begon weer pijn in mijn rechtervoet te voelen. Afgezien daarvan was dit weer een interessante ervaring en nog niet eens zo ver van huis (1,5u rijden).
Ik had op het schema van Tomas 25km staan. Ik heb 23,2km gelopen, en heb me netjes binnen de hartslagzones gehouden. Met z'n 520 hoogtemeters denk ik wel dat ik van een geslaagde training mag spreken. Ik deed er zo'n 3:14u over !
Met dank aan Johan om ons heen en terug naar en van Olne te voeren.

Bienwald Marathon

Omdat op mijn trainingsschema voor de 2 Oceans Ultramarathon een lange duur geprogrammeerd staat van 44km op 10 maart e.k., dacht ik van de nood een deugd te maken. Deze afstand is iets langer dan een marathon, laat ons dan toch een marathon lopen en een extra medaille rond de nek verdienen.
Het was wel eventjes zoeken want in dat WE is er niet veel aanbod in de onmiddellijke omgeving.
En zie daar, op 11 maart gaat in het noorden van het Zwarte Woud, meer bepaald in Kandel, de Bienwald Marathon door. Met zijn licht heuvelig parcours leek me dit de ideale trainingsloop.
Vermits dit toch wel een 4,5 uur rijden verwijderd ligt, kan ik onmogelijk nog op de zondag er naar toe trekken. Een mailtje naar mijn neefje in Saarbrücken bood de oplossing. We rijden er zaterdag naar toe, overnachten er en dan is het van daaruit nog een kleine 100km naar Kandel. Zo maak ik van de nood zelfs twee deugden. Een medaille extra en een familiebezoek aan een neef die ik al eventjes niet meer gezien heb.
De gedachte dat je een volledige marathon als training loopt, stemt je wel even tot nadenken...

Gelukkig nieuwjaar

Een nieuw jaar, tijd om eens terug te blikken op het voorbije jaar. Ik heb het jaar in stijl afgesloten met de Eindejaarscorrida van Leuven, waarin ik echter wat teleurstelde door net niet binnen het uur te eindigen. Zeer heuvelig parcours en de vermoeidheid van de Honolulu marathon zullen daar niet vreemd aan zijn!
2011 is het jaar van 3 marathons: Boston (4:04u), Berlijn (3:48u) en Honolulu (4:14u). Die laatste was er eigenlijk net iets te veel aan. Maar dat kwam vooral door de werkdruk die mijn voorbereiding zwaar hypothekeerde. Ik ben min of meer uitgeput het vliegtuig opgestapt en had maar een 3-tal dagen om op mijn positieven te komen wat een jetlag van 11 uur dan weer deels verhinderde!
2011 is ook het jaar van enkel PR's. Om te beginnen liep ik een marathon nog nooit zo snel (Berlijn, 3:48:28u). Geen 3 weken later kon ik de 10 mijlen in minder dan 1:20u afhaspelen (Lier, 1:19:11u) om dan een maand later het PR op de halve marathon ook scherper te stellen (Kasterlee, 1:47:03u). En dan zou ik bijna de 25km vergeten, die kon ik het snelst lopen in maart (Lier, 2:09:52u).
2011 is ook het jaar van mijn eerste kwart triatlons (Hamme en Zwin). Vooral de Zwintriatlon heb ik als enorm prettig en inspirerend ervaren.
2011 heeft ook wat tegenslagen gekend. Zo liep ik tijdens de marathon van Boston een knieblessure op, wat nadien het Iliotibiaal bandsyndroom bleek te zijn. Nog niet goed daarvan bekomen spring ik ongelukkig in het water bij de start van de 1/8 triatlon van Geel. Gevolg, enkele snijwonden onder en bovenop de rechterknie. De vermoeidheid zat in het lichaam en de resultaten bleven uit. Hetgeen me verplichte forfait te geven in de kwart triatlon van Brasschaat. Ik heb het dan wat rustiger aan gedaan en dat weerspiegelde zich stilaan in de uitslagen. Ik wist dat ik door een dalletje moest, het heeft even geduurd, maar ik ben er door geraakt.
2011 is in kilometers uitgedrukt een bijzonder lang jaar geworden. Ik liep zo'n 2.400km, fietste zo'n 1.781km en zwom zo'n 128km bijeen. Opvallend is wel dat ik meer km liep dan fietste.
2011 is ook het jaar van het behalen van de Master-titel bij de MMC! Ben ik bijzonder fier op!

2012 heeft ook weer nieuwe uitdagingen op het menu staan.
Er is daar de Two Oceans ultramarathon op 6 april in Kaapstad (Zuid-Afrika), die, met zijn 56km, maakt dat ik ook eens ga proeven van het ultralopen. Alleen het trainingsschema ervan maakt me al zenuwachtig. Gelukkig zal ik die klus niet alleen klaren, nog een paar andere prettig gestoorde MMC-clubleden delen deze nieuwe ervaring.
Op 22 juli wil ik klaar staan voor m'n eerste halve Ironman, met name de Antwerp Ironman 70.3. Na de Two Oceans zal ik me meer moeten toeleggen op het zwemmen, maar vooral op het fietsen. Het fietsparcours (90km) gaat grotendeels door de haven, en daar kan een sterke wind wel eens voor verrassingen zorgen.
Het najaar van 2012 is nog grotendeels onbeslist. Ik zou graag onder de 3:45u duiken op de marathon, en wellicht zal het daarom die van Amsterdam worden op 21 oktober.
Tussendoor nog de bergloop van Sierre naar Zinal op 12 augustus tijdens de eerste MMC-bootcamp aldaar. De kinderen zouden meegaan, onze laatste vakantie als gezin?

Kortom, het beloofd weer een boeiend jaar te worden. Professioneel ziet het er ook goed uit, alleen hoop ik dat ik beide kan blijven combineren en dat het niet ten koste van het gezinsleven gaat. Hetgeen ik meegemaakt heb tijdens de 3 weken voor mijn vertrek naar Hawaii was er duidelijk te veel aan. Wellicht was het inplannen van een 'vakantie' enkele dagen voor een bouwverlof dan toch geen goed idee!

Ik wens jullie allemaal een goede gezondheid. Je kan er aan werken, maar bepaalde factoren heb je niet in de hand en ik kan er van meespreken. De titel van mijn blog doet er mij regelmatig aan herinneren dat ik veel geluk heb gehad...