Om een reactie te kunnen plaatsen moet u beschikken over een (Google-)account. Deze is gratis en gemakkelijk zelf aan te maken.

maandag 15 september 2014

In Flanders Fields marathon

2,5 maand na de Ironman van Klagenfurt, koesterde ik de stille ambitie hier toch een nieuwe besttijd neer te kunnen zetten. Ik kreeg zowaar 3 hazen gepresenteerd die me dit wilden gunnen. 3 MMC-ers die deze marathon als trainig wilde lopen om hun eigen ambitie, ooit onder de 3 uur te lopen, te halen.
Zoals gewoonlijk vlotte het aanvankelijk zeer goed, maar opnieuw moest ik het ontgelden op km 30. De fut was er volledig uit. Ik werd naar het einde zelfs voorbijgestoken door de ballon van 3:45u. Wat een opdoffer. Op karakter liep ik, voortgetrokken door mijn hazen, naar de Menenpoort in Ieper, om na 3u48:50u het handje te kunnen schudden met de organisator van het loopevenement, André Mingneau.

Heb ik daar even een ontgoocheling opgelopen.

Maar was ik niet wat de voortvarend? Te optimistisch?
Te weten dat de effecten van een Ironman nog maanden in het bloed terug te vinden is.

Wellicht wel...

vrijdag 12 september 2014

Weekend Knack Blog Awards

Omdat ik toch regelmatig reacties krijg van mensen die zich blijkbaar geïnspireerd en gemotiveerd voelen door mijn persoonlijk verhaal zou ik dit wil opentrekken naar het grote publiek.
Dit kan door mijn blog (www.kidneyrun.blogspot.com) te nomineren in de categorie 'personal' voor de Weekend Knack Blog Awards.

Je kan dit nog tot 28 september doen door op deze link te klikken.

Ik en hopelijk menig ander zal er u steeds dankbaar voor zijn...

zaterdag 30 augustus 2014

Laatste dertiger: MMC provinciale training te Oudenaarde





En het was dit maal een behoorlijk pittige. Terwijl vorige week, bij een perfect vlak parcours, het me voor geen meter lukte, kon ik ditmaal probleemloos berg en dal overwinnen.
En zoals dat gaat in de Vlaamse Ardennen: Op Oudenaardse wegen komt men al gauw kasseien en hellingen tegen...
30km in net iets minder dan 3 uur en met de laatste 7km aan 11km/u. Ik hield er een bijzonder aangenaam gevoel aan over!

Volgende week woensdag nog de kwarttriatlon van het Zwin en op 14 september de In Flanders Field Marathon.

Volgens mij moet het ook deze keer wel lukken...

zondag 6 juli 2014

YES! I'm an IronMan

Dat ik dit nog mag meemaken!! Het voltooien van een volledige triatlon. Sinds ik vijf jaar geleden lid werd van BrTC, groeiden samen met de ambitie ook de mogelijkheden. Het kon niet anders dan resulteren in een deelname aan een full distance wedstrijd.  De eerste stap naar zo'n deelname is natuurlijk ingeschreven geraken. De aanstekelijke gedrevenheid en de koppeling aan een sponsoractie deden de rest. Ik raakte in de nacht van 1 op 2 juli 2013 ingeschreven voor de IronMan van Klagenfurt. En dan was het zoeken naar een coach die ik vond in de persoon van Steven Schenkel, IronCoach, die voorheen ook al Mirco VD, mede clublid, over de finishstreep van de Challenge van Almere kreeg.
In augustus 2013 startte geleidelijk aan de opbouw voor deze uitdaging. Met twee belangrijke afspraken namelijk de marathon van Tokyo op 23 februari 2014 en de IronMan 70.3 van Mallorca op 10 mei 2014. Beide afspraken konden niet geheel aan de verwachtingen voldoen. Tijdens de Marathon van Tokyo leerde ik hoe kwetsbaar dat mijn kuiten waren en tijdens de triatlon van Mallorca besefte ik hoe belangrijk het was om voldoende energie op te nemen tijdens de wedstrijd zelf.
IronMan Klagenfurt    lichtblauw: zwemproef / donkerblauw: fietsproef / rood: loopproef
Sinds Mallorca heb ik echter geen last meer gehad aan de kuiten. De voeding was nog een kwestie van een doordacht schema en discipline tijdens de trainingen én de wedstrijd.  Het enige waar ik nog mijn twijfels bij had was het heuvelachtige karakter van het fietsparcours van de IronMan van Klagenfurt. 180km fietsen vormde geen bezwaar meer, maar over dit parcours zou dat wel eens kunnen tegenvallen. De als maar langer wordende trainingen leerden me dat het evenwicht was gevonden. Ofschoon ik ook voldoende op weerstand trainde realiseerde ik me dat het fietsparcours in Klagenfurt me toch de nodige reserves zou kosten. Uit al deze ervaringen ontstond het volgende bescheiden plan:
  • Zwemmen 3,8km : 1,5 uur, de privé zwemlessen eind 2013 moesten dit mogelijk maken
  • Fietsen 180km: 6,5 uur, het heuvelachtige parcours van Klagenfurt dwong mij tot nederigheid, 28km/u leek mij haalbaar.
  • Lopen 42,2km: 5 uur, de kracht in de benen die ik in het heuvelige fietsparcours zou verspelen zou mijn gemiddelde snelheid van 10,5km/u naar 8,5 km/u terugbrengen.
  • Voor de wissels zou ik rustig mijn tijd nemen. Ik wilde in de meest comfortabele uitrusting de onderdelen aanvatten.
Niet minder dan 13 uur zou me dus deze wedstrijd bezig houden. In vergelijking met vorige lange inspanningen was dit meer dan een verdubbeling!!
Nochtans heb ik er nooit aan getwijfeld dat ik het niet zou halen. Het zou lang duren, maar dat was het me waard.
Na een eerste week taperen trok ik op een dinsdag alleen naar Klagenfurt. Alleen is veel gezegd, Kilian H. vervoegde me in laatste instantie alsnog. Hij was er in geslaagd om een perskaart te bemachtigen voor de wedstrijd. Met een tussenstop in Munchen onderstreepten we het rustig-aan-karakter en vervoegden we Luk T. Samen met Kilian werkten we er nog een interval looptraining af.  De dag erop vonden we ons onderkomen ten huize Ramusch in Schiefling an der Wörthersee, een kleine 20km van Klagenfurt verwijderd. Dichterbij en betaalbaar vond ik destijds niet. Een gerieflijke gelijkvloers met twee slaapkamers, badkamertje en keuken stond ons ter beschikking. Een grote tuin was het toemaatje.
Ondertussen waren de 4 andere BrTC-clubgenoten aangekomen. Zelfs Anneke F wist ons te vervoegen. Zij moest begin 2014 om gezondheidsredenen de deelname aan deze wedstrijd afzeggen, maar het weerhield haar niet om als supporter af te zakken!!
's Woensdags spraken we met enkele BrTC-ers af om samen een deel van het fietsparcours te verkennen. Nadat Luk T en ikzelf, Kris VE en Vanessa C vervoegden in Schiefling dorp, slaagden we er al in om direct een stuk verkeerd te rijden. De verkenning was dus noodgedwongen met enkele kilometers verlengd. De kennismaking met de Rupertiberg bleef echter niet uit en de beklimming ervan bevestigde de haalbaarheid van mijn plan.
Op donderdag konden we dankbaar gebruik maken van het 'privéstrandje' van de familie Ramusch om nog een laatste maal het open water zwemmen uit te proberen. Achteraf bleek dat het strandje enkel bedoeld was voor de familie en haar gasten. De BrTC-aanhang was er dus wat te veel aan. Met de nodige verontschuldigen kwam ik er gelukkig nog goed van af!
Het bezoek aan de grootste triatlon open lucht expo alsook de pastaparty op vrijdagavond mogen best als geslaagd genoemd worden! Er bleef nog net genoeg tijd over om de fiets eens een grondige poetsbeurt te geven, daarbij dankbaar geholpen door onze Kilian!
Op zaterdag werkte ik nog een korte looptraining af terwijl Kilian mijn echtgenote Geert afhaalde aan de vlieghaven van het nabijgelegen Ljubljana in Slovenië. In de namiddag bestond de fietstraining er in om al fietsend naar Klagenfurt af te zakken en de fiets in te checken samen met de 'transitiezakken'.
Daarna nog een kort bezoek aan de expo samen met Geert. De avond zou kort zijn. Ik ging vroeg het bed opzoeken.

D-day
Zondag 4:30u. De wekker had ik niet nodig. Ik had eigenlijk goed geslapen. De zenuwen waren behoorlijk onder controle. De adrenaline begon echter nu wel op te borrelen. Na een ontbijt van pannenkoeken en honing op wit brood bracht Geert me tot aan de wisselzone. Ik had nog allerlei zaken die in de twee transitiezakken moesten gestoken worden, met name de voeding. Ook de fiets moest nog aangevuld worden met 4 bidons energiedrank.
Dan trok ik met de witte zak naar de zwemstart in het 'Strandbad' van Klagenfurt, nabij het Europapark waar zich ook de expo situeerde. Echt wel een geslaagde setting voor een IronMan start. Geert had me ondertussen vervoegd zodat ik de witte 'streetware'-zak aan haar kon afgeven nadat ik me in zwem-outfit, zijnde wetsuit, zwembril en badmuts, had gezet.
We maakten nog de start van de eerste wave om 6:45u mee en dan was het onvermijdelijke nabij, om 7:00u was het mijn beurt. Ik kon echter nog altijd de zenuwen mooi de baas blijven.

Zwemproef
Om 7:00u precies ging het startschot van onze wave af. De eerste 20 meter was het nog waden door het ondiepe water, maar dan moesten we toch de horizontale positie opzoeken en het zwemmen aanvangen. De meesten liet ik mooi begaan in de veronderstelling dat ik dan wat in rustiger gezelschap zou starten. Dat was echter maar van korte duur, want direct besefte ik dat ik blijkbaar toch wat sneller zwom dan de gemiddelde deelnemer. Al gauw was ik dan toch slachtoffer van het wasmachine effect van zo'n triatlonstart. Niet te geloven, het ging blijkbaar op leven en dood. En het zou later niet veel beter worden. Integendeel. Nochtans kon ik toch vrij snel mijn ritme vinden. Ik keek wel raar op om toch nog schoolslagzwemmers te ontwaren. Nog vreemder was echter die rugslagzwemmer?! En hij ging nog behoorlijk vooruit (of moet je zeggen achteruit?) We zwommen een kilometer het meer in, daarna 600m loodrecht om dan een kilometer terug te keren naar Klagenfurt. In dat gedeelte hield ik mij wat afzijdig om van het geweld verlost te zijn. Ik ontwaarde twee wimpels die mij de ingang van het kanaal schenen aan te wijzen. Maar schijn bedriegt, de zwemmende menigte was daar toch wat te ver van verwijderd, zodat ik besefte dat het wat verderop was dat we de 1,2 kilometer in het kanaal moesten aanvatten. Het water was er absoluut niet diep, je kon met je handen de grond raken. Maar erger, er was niet veel plaats voor zoveel zwemmers. Vanaf dan werd ik voortdurend onvrijwillig geschopt en geslagen alsof het een lieve lust was. Maar gaande weg bleek het niet meer om onvrijwillige slagen te gaan. Sommige zwemmers werden zowaar agressief en begonnen bewust klappen uit te delen. Regelmatig moest ik mijn zwembril terug op zijn plaats brengen. Het was me daar even een heksenketel. De laatste 100 meter bestond uit een bocht naar rechts waar we nabij het Europahotel uit het water moesten. Ik heb me daar aan de buitenkant van de bocht gehouden zodat ik weer normaal kon zwemmen. Pas in de laatste 20m moest ik me weer in het strijdgewoel gooien.
Tot mijn grote verbazing zwom ik over die 3,8km iets minder dan 1u en 22 minuten. Ik kwam dan ook terecht in de grote massa. Gelukkig werden we geholpen bij het verlaten van het water. Geert en de andere supporters stonden ons daar al op te wachten en dat was een mooie tweede verrassing. De zwemproef zat er op en ik voelde me helemaal niet vermoeid. De privélessen hadden hun effect niet gemist. Ik zwom zeker geen recordtijd, maar ik voelde me fris en monter, en dat was het voornaamste. En dit maal zelfs geen duizeligheid. Ik kon gelijk het lopen inzetten naar de wisselzone.

Wissel zwemmen-fietsen
Bewust heb ik mijn tijd genomen. Ik zou de 180km fietsproef niet in mijn trisuitje uitrijden, maar in een deftige fietsuitrusting: broek, shirt en handschoenen.  Broek omwille van het betere zeemvel, shirt om mijn schouders te sparen van de zon en handschoenen om de trillingen in het sturen gemakkelijker op te vangen. Een banaan werd tijdens dit alles stilaan verorberd. Ik wilde echt niets meer aan het toeval overlaten en de energietoevoer optimaal houden. Daarna moest ik even naar het toilet wat voor mij ook een goed teken was naar vochthuishouding toe. Het was nog wel een eindje met de fiets lopen tot aan de uitgang van de wisselzone. En vanaf dan begon eigenlijk echt de triatlon.

Fietsproef
De aanbevelingen van mijn coach eendachtig zou ik mijn hartslag strikt in het oog houden. De 140 bpm mocht niet overschreden worden tenzij bergop. Naar het einde toe was 145 bpm ook nog toegelaten. En daar heb ik me ook mooi aan gehouden. Alleen waren de talrijke beklimmingen een aanslag op de hartslag. Gelukkig kon ik deze nog altijd onder de overslagpols van 155 bpm houden. Behalve dan op de Rupertiberg. Deze was nu net wat te lang.
Tijdens de parcoursverkenning was me dat al duidelijk. Op souplesse naar boven rijden zou me hier niet lukken. Het weer begon ook te keren, we kregen een tweetal sappige regenbuitjes over ons heen. Stilaan kwam de wind ook opzetten. Het einde van de eerste ronde was echt wel stompen geblazen. Nochtans was het sinds de Rupertiberg bijna alleen maar afdalen.
En daar stonden onze supporters ons weer op te wachten. Ik was toen net toe aan een bidonwissel en kon een lege bidon afgeven.  Dat maakte het wisselen van de bidons achteraan mijn zadel wat gemakkelijker.
De aanvang van de tweede ronde kende wat meer weerstand door de opstekende wind. Maar de fut was er gelukkig nog niet uit. 1 bidon energiedrank per 45km en 1 energiereep om het uur gaven mooi rekenkundig de nodige 60gr koolhydraten per uur. De lus voorbij Velden was ondertussen gekend terrein met één lastige beklimming naar de Faaker See toe. Het parcours voer een tweede maal voorbij Haus Ramusch waar de eigenaars mij opnieuw warm aanmoedigden in een stuk dat langzaam bergop ging. Het viel mij op dat ik bij al die beklimmingen aardig wat deelnemers voorbij stak om dan later vast te stellen dat deze mij in de afdalingen weer voorbij staken.
Maar de tweede beklimming van de Rupertiberg bracht daar kennelijk verandering in. Sindsdien zag ik de voorbij gestoken atleten niet meer terug. Tenzij misschien onbewust tijdens de loopproef.
De wind was gelukkig weer wat gaan liggen. Na de Rupertiberg kon ik de hartslag opvoeren naar 145bpm zoals gepland. Ik haalde vlot snelheden van meer dan 40km/u. Ik had er echt wel plezier in! Met een gemiddelde snelheid van bijna 29km/u was ik best tevreden.

Wissel fietsen-lopen
En zo kwam ik dan strijdlustig aan de wisselzone aan. Toch beduidend minder dan 6,5u gefietst. Even had ik het moeilijk om uit de schoenen te geraken, maar uiteindelijk lukte het dan toch. Wederom nam ik mijn tijd om mij om te kleden. De fietsuitrusting moest omgeruild worden voor de BrTC-trisuit. Een banaan moest er ook aan geloven. Een eerste gel ging er ook vlot in.  Een bezoek aan het toilet gaf weer aan dat ik voldoende gedronken had.

Loopproef
Wederom tot mijn verbazing haalde ik onbewust vlot meer dan 11km/u. Ik hield me daarom in wetende dat ik dit toch niet zou volhouden. Tijdens het fietsen moesten drank en repen de energie leveren, tijdens het lopen vertrouwde ik toch eerder de gels, ik liep er toch al menig marathon mee. Het zoutverlies door zweet wilde ik ditmaal compenseren door twee gels met toegevoegd zout. Ik had ze al eerder uitgeprobeerd, het was de eerste keer dat ik ze in een wedstrijd gebruikte.
Na een tweetal kilometer hoorde ik onze supporters me weer aanmoedigen. Het ging me nog altijd goed af. Geen energiedip deze keer. Ik vertelde Geert dat het me beter afging dan in Mallorca.
Helaas, na 4 kilometer beseften mijn benen dat ze blijkbaar vreselijk vermoeid waren. Ik had kunnen doorlopen, maar opnieuw de raad van mijn coach eendachtig verkoos ik het genieten boven het 'afzien' en zette het wandelen in. De marathon zou dus wel eens lang kunnen duren. Na elke bevoorrading kon ik echter het lopen weer aanvatten en vreemd genoeg was dit altijd aan iets meer dan 10km/u. Trager lukte me niet. Die snelheid was me kennelijk eigen.  Het parcours voer ons langs het meer heen en terug naar en van Krumpendorf. De loopsessies werden als maar langer. Het wandelen kon ik in tijd beperken. Terug in het Europapark liepen we via een autovrij pad langsheen het kanaal, door een historische poort naar het oude centrum van Klagenfurt. Daar liep je zowaar door de talrijke terrasjes en fungeerde het monument van de 'Lintworm van Klagenfurt' als keerpunt terug naar het Europapark. De halve marathon zat er op, ik deed er iets meer dan 2u35m over. Niet echt om fier op te zijn, maar alles zat nog op zijn plaats en ik had zelfs medelijden met diegene die nog trager waren dan ikzelf. En zo kon de tweede ronde aangevat worden. Vanaf nu kende ik het parcours en maakte ik met mezelf afspraken tot waar ik op zijn minst moest lopen om terug te mogen wandelen.
En dat lukte aardig. Om toch een min of meer goeie indruk te geven liep ik telkens onze trouwe supporters voorbij. Geert liep daarbij zelfs een eindje mee, hetgeen hartverwarmend was. Richting oude binnenstad, kon ik weer langere loopsessies afspreken en wist ik waar het mogelijk was om een bevoorrading eens over te slagen. Ondertussen was het WK-voetbal te zien op een gigantisch scherm aan het monument van de 'Lintworm'. Lang heb ik daar niet naar gekeken omdat voetbal mij sowieso al weinig interesseert en ik nog wel wat andere dingen te doen had. Maar ik had weer mooi het laatste keerpunt genomen en nu was het de laatste rechte lijn naar de finish. Nog slechts 5km, zou ik die volledig kunnen lopen? Nee dus, een korte maar venijnig steile helling naar de kanaaldijk verplichte mij om weer even te wandelen. Maar ik nam me voor om de laatste 3 kilometer volledig te lopen en voelde dat de adrenaline de vermoeidheid uit mijn benen zoog. Ik kreeg zowaar vleugels en maakte er een heuse versnelling van. Meer en meer kreeg ik er plezier in, ik schoot de ene na de andere voorbij en werd daarbij flink aangemoedigd door wildvreemde supporters die waarschijnlijk even verbaasd waren als ikzelf dat het zo vlot ging. En dan kwam ik aan de plaats waar ik het gekende parcours mocht verlaten. Nog 200m tot aan de finish, ik haalde alles uit de kast en zette nog een versnelling hoger in.
En dan de laatste bocht tot op het tapijt. Met een brede glimlach en gebalde vuisten raasde ik over dit tapijt. Nog een hi-five met de sympathieke omroeper en dan met triomferende armen in de lucht de finish over. "YOU ARRRRRRRRE AN IRONMAN". Yes, I did it. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Schoot daar nu een traan in mijn ooghoek?
Totale tijd: 13u05m23s. Redelijk lang, maar wil je onderweg genieten dan moet je er wel je tijd voor nemen. Ik had de marathon gelopen in 5u03s. De langste tijd ooit, maar toch redelijk comfortabel. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg slechts 134bpm en enkel naar het einde toe schoot deze even naar het omslagpunt toe. En zowaar met een negatieve split! Wat wil een mens nog meer!

Kennelijk was ik nogal snel bekomen van deze langste inspanning ooit. Ik deed me tegoed aan wat cola en alcoholvrij bier en kon het niet nalaten mezelf te laten fotograferen door de organisatie, maar ook door onze reporter ter plaatse Kilian H. Hij was trouwens de enige die er in slaagde mijn aankomst te fotograferen met mijn naam boven de finishboog vermeld. Lange tijd stond de naam van mijn voorganger vermeld. Zonde van dit schoonheidsfoutje. Geert heeft mijn aankomst kunnen filmen en dat filmpje is ondertussen zo veel keer afgespeeld dat ik het nu bijna van buiten ken. Fantastisch aandenken dus.
Geert mocht de aankomst zone niet betreden maar een kus doorheen het hekken konden ze ons niet afnemen.
Wat verder op in de 'IronDome'-tent kon je genieten van een buffet aan pizza's, broodjes, dranken allerhande, enz. Maar ik had blijkbaar voldoende voeding opgenomen tijdens de wedstrijd zodat enkel nog wat drank er in kon. Na het afhalen van de finisher-T-shirt ben ik me gaan douchen en liet ik mijn vermoeide benen eens goed masseren. Na zo'n dik half uur verliet ik de athlete only IronDome en zocht Geert weer op. Het was al aardig donker geworden en de regen had dan toch de weg naar Klagenfurt gevonden.
We wandelden dan terug naar de wisselzone waar ik mijn fiets en wisselzakken nog moest afhalen. We dienden echter regelmatig uit te wijken voor nog aankomende deelnemers. Die waren er iets minder gelukkig aan toe. Donker en nat.
Tijdens mijn verblijf in de wisselzone zou Geert de auto halen en deze voorrijden. En de regen bleef maar in hevigheid toenemen. Het lukte vrij snel en aardig om de fiets in de auto te leggen en zo konden we dan in de gietende regen terug naar Haus Ramusch rijden. Daar heb ik nog wat zoute chips gegeten en een glaasje wijn gedronken om dan moe maar voldaan (wat een cliché) het bed op te zoeken. Ik moest verdorie snel zijn of mijn ander been lag er niet meer bij!

The day after
Het was even uitkijken naar mijn conditie the day after. En deze was eigenlijk best comfortabel. Geen stramme spieren. Een zeurende pijn aan de zijkant van mijn linkervoet was het enige dat ik op dat moment kon vaststellen. Blijkbaar had ik mijn fietsschoen toch wat te strak aangespannen. Wat later werd ik ook wat pijn aan mijn zitvlak gewaar.
Een zweertje was het resultaat van uren lang op het zadel te zitten. Maar daar is het dan bij gebleven. We konden dus zonder verdere ongemakken alles in de auto inpakken om ons verblijf in Karinthië verder te zetten in een wat luxueuzer onderkomen in het nabije Velden. Zwembad, wellness en massage waren nu de ingrediënten van een welgekomen recuperatie en tijd voor elkaar. Ook twee dagen later geen last van een spierkater. Enkele wandelingen in de stad Velden waren dus perfect mogelijk. Trouwens, Velden is echt wel een mondain oord. Met zijn casino trekt het blijkbaar veel rijke Oostenrijkers aan die graag met hun peperdure luxe wagens elkaar trachten af te troeven. Ik zag nog nooit zoveel Ferrari's, Porches, Masaratti's, Lamborghini's e.d. bij elkaar!

Mijn tijden:
Swim: 1u21m22s
Transition 1: 13m20s
Bike: 6u16m56s
Transition 2: 10m32s
Run: 5u03m13s
Overall: 13u05m23s
Rank agegroup M50-55: 172
Overall rank: 2000

Nabeschouwingen.
De klassieke vragen moeten dan toch beantwoord worden:
Was het dit waard?
Zou ik het opnieuw doen?
Een deelname aan zo'n wedstrijd is een louter individuele beslissing en voor wie geen uitstaans heeft met dit milieu zeer moeilijk om te begrijpen. Wie betaalt er nu meer dan 400 € om zich dik 13 uur uit te sloven? Voor die 400 € kan je nu toch wel veel aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten ondernemen. En in zekere zin hebben 'ze' gelijk. Maar de kracht en voldoening die uitgaat van een doel te stellen buiten de comfortzone en deze te kunnen realiseren is m.i. onbetaalbaar in vergelijking met het gemak waarmee je die 'aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten' kan realiseren. En vermits een inspanning zoals een marathon of een triatlon een louter individuele aangelegenheid is, kan je het ook volledig naar je hand stellen en ben je niet afhankelijk van andere mensen om je doel te bereiken, hetgeen in de zakenwereld bv. wel wat anders is! 6 jaar geleden stelde ik mij als doel om een marathon te lopen. Nadat ik er enkele gelopen heb, en me daar comfortabel bij voelde, drong de noodzaak zich op om een nieuw doel te stellen en dat werd dan deze IronMan. Vermits het mijn eerste is kunnen we naadloos aansluiten op het antwoord van de tweede vraag en deze affirmatief beantwoorden. Ja, ik wil het nog eens doen. Nu dat ik de pijnpunten ken kan ik me daar meer op focussen en moet het mogelijk zijn om het laatste onderdeel, de marathon, helemaal uit te lopen, zonder te wandelen. Maar dat zal niet voor direct zijn. Ik moet het wat tijd en ruimte geven. Ondertussen wil ik mijn besttijd op de marathon scherper stellen zodat dit onderdeel als het ware een routine zou kunnen worden. Vraag is nu welke de volgende triatlon zou worden. Ik overweeg ernstig om er ene uit te kiezen met een wat vlakkere fietsproef. Kalmar (Zweden) of Kopenhagen (Denemarken) bv.

Dank
Een dergelijke 'krachttoer' is dan misschien een individuele bedoeling, je laat er andere mensen niet onberoerd bij.
Met name mijn vrouw Geert heb ik dikwijls alleen moeten laten tijdens mijn talrijke trainingen en met name tijdens de weekends. Zij was er pas gerust in als ik na uren fiets rijden terug thuis was. Maar zelfs als ik dan thuis was, kon ze niet altijd op me rekenen. De vermoeidheid moest dikwijls weggewerkt worden met een middagdutje of 's avonds merkelijk vroeger naar bed. Bovendien had ik in de week nog een normale dagtaak af te werken en de naderende verlofperiode maakte het behoorlijk hectisch om gemaakte afspraken nog na te kunnen houden. Zo werkte ik de dag voor mijn vertrek naar Klagenfurt nog aan een dossier tot 4u30 's nachts om dan de volgende ochtend om 8u een werfvergadering te leiden en het dossier tijdens onze heenreis onder weg af te geven aan een (laat ons hopen) tevreden klant. Niet voor herhaling vatbaar.
Ook tijdens de wedstrijd wist Geert me regelmatig de nodige morele steun te geven. Even meelopen hoorde daar kennelijk ook bij. Meer dan 13 uur heeft ze daar staan wachten om af en toe, gedurende enkele minuten, de ziel uit haar lijf te roepen. Chapeau, het leven van een supporter is niet te onderschatten! Zonder hen geen ankerpunten, geen houvast en geen extra drive?
Dat ze me nu, na de wedstrijd, meer opeist dan anders, is niet meer dan normaal en ik gun het haar van harte. Tussen ons gezegd en gezwegen, ze krijgt er wel een fitte en levenslustige man voor in de plaats...
Mijn kinderen zijn ondertussen volwassen en studeren beiden in Leuven. Tijdens de week zien ze me toch niet, in het WE zitten ze achter hun boeken als ze dan al over huis komen. Zij hebben dus merkelijk wat minder aandacht nodig. Maar deze mocht echter niet tot nul herleid worden.
Dank ook aan mijn IronCoach Steven Schenkel. Hij stelde het trainingsschema op gebaseerd op mijn trainingresultaten van de weken ervoor en stuurde deze desnoods wat bij naargelang ik af moest rekenen met bv. een blessure. Zo kon ik de periode na de marathon van Tokyo niet meer lopen hetgeen ik dan mocht bekopen door urenlang door te brengen op de crosstrainer.
BrTC die mij in alles steunde en in het bijzonder mijn 4 clubgenoten die deze wedstrijd ook tot een goed einde brachten. Allemaal trouwens beter dan hun verwachtingen. Samen met hen koppelden we dit avontuur aan een goed doel en dat bevorderde niet alleen de motivatie, maar ook de samenhorigheid.
Alle sponsors. Jullie beseffen niet wat een extra motivatie het geeft om te weten dat uw financieel schouderklopje effectief helpt om ons over de streep te krijgen.
En tenslotte ook dank aan het weer. De hevige regen bleef (althans voor mij toch) uit. En op het moment dat het wat te heet dreigde te worden werden we even verfrist door een sappig regenbuitje. Het bleef vervolgens bewolkt om dan tijdens de marathon toch weer wat op te klaren. Ik had toen zonnecrème mee op zak, zodat ik me alsnog kon insmeren. Maar dat was eigenlijk niet nodig geweest. Ik was voor de hevige regen (en het donker) aangekomen en vooraleer ik kon afkoelen was ik al gedoucht en omgekleed. In andere weersomstandigheden hadden mijn resultaten er ongetwijfeld minder gunstig uitgezien?

Ondertussen ben ik toch maar mooi een IronMan...

maandag 16 juni 2014

IronMan Tegen Kanker

Nog twaalf dagen te gaan...

De zwaarste trainingen zijn achter de rug. Nu kan het taperen beginnen. We blijven blessure vrij, hopelijk wil het weer ook gunstig evolueren. Zoals bv afgelopen WE. Daar teken ik wel voor!

Op www.IronManTegenKanker.be staat de teller al op 11.000 €. Nu al kunnen we van een succesvolle sponsoractie spreken. En het kan echter nog altijd meer worden. Mijn kaart is dan misschien wel vol, die van de andere clubleden echter nog niet (helemaal).

Mocht je nog getwijfeld hebben, ga er dan nu voor...

vrijdag 6 juni 2014

Mallorca

De IronMan 70.3 Mallorca vond plaats op 10 mei j.l.. Het trainingsvolume is sindsdien aardig toegenomen wat je van mijn werk ook wel mag zeggen. Weinig tijd voor andere zaken dus... Ook nu heb ik het aardig druk, maar het moet me toch van het hart. Deze halve triatlon vond plaats in een licht exotische omgeving en alleen het weer en het eiland zouden je al naar daar voeren. Ik had er wel naar uitgekeken, maar de triatlon zelf zat eigenlijk vol van de beginnersfouten. Hetgeen leidde tot een jammerlijk leeglopen van de brandstoftanken. Maar daar was deze triatlon dan ook voor ingepland, om het effect van zulke fouten nu te ervaren en niet straks in Klagenfurt.

Het begon allemaal op het strand van Port d'Alcúdia. 7u in de ochtend. Het was al even licht, maar de zon was nog niet te zien. Frisjes!

(wordt vervolgd)

vrijdag 2 mei 2014

Wedstrijden als training

Ironcoach liet me toe om twee wedstrijden mee te lopen, maar dan mocht ik zeker niet voluit gaan. Oefeningen in beheersing en inhouden, te weten dat ik,  éénmaal een nummer opgespeld, er meestal voor wil gaan. Ik heb er dan maar een extensieve (SD) duurtraining van gemaakt.
In de Antwerp 10 miles liep ik tot aan de konijnenpijp aan zo'n 11,2km/u met een gemiddelde hartslag van 150 bpm. Maar de vaart die ik in de afdaling van die tunnel kreeg deed me besluiten om er toch een lap op te geven. Ik was toe aan een verzetje. Eindelijk kon ik zelf inhalen zonder zelf voortdurend ingehaald te worden. Zelfs de beklimming ging me goed af en zo zette ik toch nog een aardige tijd van 1u25' neer.
Na een 55km fietsrit met een 30' tempo gedeelte, stond ik gisteren aan de start van de KOTK-loop in Ekeren, ditmaal voor de 5km. Ook nu moest ik me weer inhouden maar ditmaal liet ik mijn hartslag toch tegen de 156 bpm aanleunen. Na exact 4km gaf ik daar ook weer de brui aan en liet me nog eens goed gaan. Ik liep de laatste kilometer aan 14km/u en kon daardoor nog een mooie tijd van 24'21" neerzetten.
Blijf ik natuurlijk met de vraag wat het zou geworden zijn moest ik van in het begin voluit gaan...

't Zal voor een andere keer zijn. Wellicht voor na de IronMan.

maandag 7 april 2014

Ronde van Vlaanderen (2)

Op één of andere manier beschouwde ik deze cyclo als het moment van de waarheid. De fietsproef van een volledige triatlon telt 180km. De langste afstand die ik tot dan gereden had was 'slechts' 150km en dan nog een week ervoor (Cyclo Ludo Peeters). 245km is niet niks en bovendien werden de serieuze hellingspercentages pas in de tweede helft van het parcours onder de wielen geschoven. Komt daar nog eens de talrijke kasseistroken bij en het zou wel eens een beproeving van het lichaam maar ook van het materiaal kunnen worden.

Was het niet Mandela die zei: "Something seems impossible untill it's done". Onder dit motto zou ik deze memorabele dag aanvatten.

Opgewonden als een klein kind heb ik de nacht ervoor alle uren weten voorbij gaan en was ik al één en al adrenaline nog voor ik een voet uit het bed had gezet.

Gelukkig kon ik mij vervoegen bij Kris en Mirco van de BrTC. Bij deze twee IronMen voelde ik mij toch meer op mijn gemak dan wanneer ik dit avontuur alleen zou aanvatten. Ik had alleen schrik dat ik hen te veel zou ophouden omdat de hellingen en/of de afstand te zwaar zouden worden. Ik had vorig jaar al een paar van die hellingen gereden, maar nooit zo veel achtereen. Kris en Mirco moesten na de cyclo in Oudenaarde om 19u de bus terug naar Brugge nemen en ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat ze die zouden missen. Ik zelf zou door mijn vrouwtje in Oudenaarde afgehaald worden. Zij was er van overtuigd dat ik niet meer in staat was om nog zelfstandig terug thuis te geraken. Ik had mij voor deze cyclo erg laat ingeschreven, en de busplaatsen waren allemaal al bezet.

Om 5 uur (!) 's ochtends spraken we bij de Kris af om te vertrekken. Korte nacht dus. Mirco was ook al present en zo konden we spoedig de fietsen op het rek monteren. Om 5 uur pil vertrokken we richting Brugge maar moesten ons terecht verbazen om al meteen in de file te belanden na het oprijden van de autosnelweg. 'Men' was jerseys aan het plaatsen om later al het verkeer om te kunnen leiden naar hetzelfde wegvak. Het duurde echter niet lang... We kwamen spoedig aan het Jan Breydelstadion aan waar we de wagen konden achter laten. Gelukkig ging ik in het stadion zelf toch eens informeren naar waar ik mijn bagage moest brengen om deze aan de finish (en zelfs halverwege) terug te kunnen oppikken. Anders was ik er mee tot aan de Grote Markt gereden, en daar had ik wel mooi gestaan.

Om 7:21u zijn we op de Grote Markt van Brugge officieel van start gegaan. Tot aan de tweede bevoorrading, op ± 94km, moesten we ons braaf aan de verkeersregels houden en gedwee de fietspaden volgen. Dat had wel als voordeel dat we in peloton de eerste 100km konden voltrekken aan zo'n 30km/u en een gemiddelde hartslag van 125 bpm. Zo veel mogelijk op de kleine plateau vooraan, niet kracht maar souplesse is in de eerste helft van belang. De kunst was om aan het zware werk te beginnen alsof je nog niet gereden had. En m.i. is dat ook mooi gelukt.
Een andere bezorgdheid was er één van voldoende energie op te doen onderweg. Ik wist dat ik zeker zo'n 7.000 kcal zou gaan verbranden, en het kwam er dus op neer om dit met voldoende voeding te compenseren zonder dat het metabolisme er de brui aan zou geven. Carbo-drank ging grotendeels de klus klaren, de rest moest van koeken, bananen, honingwafels en, naar het einde toe, energiegels komen. Mijn ervaring in het marathonlopen kwam hier dus goed van pas...

Eénmaal Oudenaarde en de tweede bevoorrading voorbij werd het dus tijd voor het serieuze werk. De Wolvenberg kregen we als opwarmertje mee, een geasfalteerde helling zoals we die niet meer te zien kregen. Eens deze voorbij zouden we geweten hebben dat de Vlaamse wegen kennelijk alleen maar met kasseien zijn verhard, toch op de plaatsen waar we ze liever niet zagen. De kasseistroken van de Ruiterstraat en Kerkgate moesten ons al voorbereiden op de beklimming van de Molenberg. De kasseien op deze helling lagen er nog slechter bij dan toen ik er twee jaar geleden naar boven klom. Brede voegen en uitstekende stenen maakte het voor fiets en mens vrij gevaarlijk om heelhuids boven te geraken. Maar het lukte me aardig. Zelfs op de grote plateau zoals ik nadien vaststelde! Na de ellendig lange kasseistrook van de Paddestraat konden we in Velzeke bekomen aan de 3e bevoorrading. Hier kreeg je zowaar weer toegang tot je bagage, die je aan de start had afgegeven. Daar heb ik dan ook gretig gebruik van gemaakt om mij half om te kleden zodat ik verlost was van lange mouwen en broekspijpen en me in een zomerse outfit kon zetten. De zon was al behoorlijk van de partij. Zelfs een laagje zonnecrème mocht niet ontbreken. Ik ruilde mijn bril in voor een zonnebril, wat wel ten koste ging aan wat zichtscherpte, maar het ging nog net. Bovendien kreeg ik nu ook toegang tot mijn boterhammetjes met perensiroop dewelke ik gretig naar binnen speelde. Na een kwartier verlieten we deze comfortzone met het besef dat het nu echt wel menens zou worden. Eerst werden we nog eens dooreengeschud op de Haaghoek om dan vervolgens weer wat kletsen te krijgen op achtereenvolgens de Leberg, de Valkenberg (!), de Boigneberg en de Eikenberg. Ik moest ondertussen toch wel even laten weten dat ik vlotjes mijn persoonlijk lengterecord aan het verbeteren was en voelde me nog in goeden doen bij de 4e bevoorrading op ± 180km.

Naarmate we de aangeboden dranken en spijzen rijkelijk tot ons opnamen groeide het ontzag voor wat er nu zou komen. Het kopstuk van de dag, de hoofdvogel, de verschrikking van de Vlaamse Ardennen lag op nog geen 6km van onze wielen: de Koppenberg. Een koppige strook kasseien met een forse helling van gemiddeld 11,6 % en met een maximum van 22%. Over 600m weliswaar, maar op die moment kunnen die oneindig lang lijken. En de verhalen waren geenszins overdreven. Op een gegeven moment zie je de helling liggen en vraag je je af of het echt wel mogelijk is die op te fietsen. Maar éénmaal de bocht genomen is er geen ontkomen aan. Ik schakelde naar het kleinste verzet waarover ik beschikte en begon met de moed der waanhoop aan deze duivelse beklimming. Ik zou mijn huid duur verkopen. Menig voorganger moest echter in het zand bijten (dat tussen de kasseien) en hinderde daardoor wel de vrije doorgang. Het begon zo steil te worden dat mijn voorwiel naar boven wipte en ik de fiets in bedwang moest houden door naar voor te leunen. Op één of andere manier wist ik de hindernissen te omzeilen en tot mijn grote verbazing bereikte ik zonder kleerscheuren, maar met een hartslag om "u" tegen te zeggen, de kop, euh top.
Jawel, ik ben boven geraakt zonder af te stappen. De verbazing maakte plaats voor enige fierheid. Als ik dat kan, moet ik de rest ook kunnen, goed wetende dat de vermoeidheid wel eens roet in het eten kon gooien. Mirco had minder geluk, hij moest van de pedalen door een falende voorganger. zo'n 5 minuten later was hij ook boven. Maar waar bleef Kris... Na 10 minuten ben ik dan (te voet) toch gaan kijken of hem niets was overkomen. En ja, vastberaden zag ik hem de laatste meters van de helling overbruggen. Hij had er niet beter op gevonden om na zijn stilstand op deze skischans terug naar beneden te bollen en opnieuw te proberen in de hoop dat niemand hem nog zou hinderen. Kost wat tijd natuurlijk, maar het lukte hem ditmaal wel! Van karakter gesproken...

We hadden dus voorlopig het ergste gehad. De volgende hellingen waren ook wel best pittig, maar eigenlijk klein bier in vergelijking met de Koppenberg. Om te beginnen de Steenbeekdries. Niet zozeer de beklimming maar ditmaal de afdaling verraste ons, temeer daar we onderaan de kasseienstrook plots halt moesten houden voor een overweg. Na lang wachten kwam de trein dan toch aangereden maar stopte net voor de overweg. We kregen toestemming om bij gesloten slagbomen toch de overweg over te steken... Allemaal wel zeer bevreemdend. Daarna was het aan de Taaienberg die zijn naam duidelijk niet gestolen heeft. De Kaperij heeft dat dan wel gedaan en hoe lief het woord Kanarieberg ook mag klinken, het liet ons duidelijk een toontje lager zingen. In Ronse stuurde men ons vervolgens de Kruisberg op. Licht hellend zou je zeggen, maar er leek maar geen eind aan te komen, een echte kruisweg dus... En enkele kilometers voor de laatste bevoorrading, op 217km, wist de Karnemelkbeek, het eerste deftige melkzuur uit onze spieren te schudden. Jaja, de spieren begonnen duidelijk te verzuren.

In Kluisbergen kon je zo de vermoeidheid van de gezichten van de deelnemers aflezen. Deze laatste bevoorrading was eigenlijk strategisch goed gekozen. Er lagen ons nog 30km te wachten maar de eerste helft ervan kon echt wel tellen. En daar was iedereen wel van onder de indruk. Eerst de langste hellende kasseistrook van Vlaanderen (2.200m) met zijn angstaanjagende benaming 'Oude Kwaremont' (alsof de 'Nieuwe Kwaremont' nog straffer kon zijn). En als kers op de taart kregen we daar nog de Paterberg onder de wielen geschoven, waar ik in het verleden al een paar keer mijn tanden op kapot heb gebeten. Je zou voor minder pater worden als je die berg opraakte... Nu goed, de Oude Kwaremont was eigenlijk nog een laatste keer 'genieten' van ellendige kasseien. Ik kon mijn achterstand op Mirco en Kris gemakkelijk goed maken omdat de spijsvertering van Mirco zodanig beproefd werd dat hij zijn vlucht moest nemen in een 'Toitoi' (ze hadden het blijkbaar zien aankomen). De afdaling naar de Patersberg deed het besef alleen maar groeien dat we zeker weer omhoog moesten en dat zouden we geweten hebben. Ik schakelde weer naar het kleinste verzet en nam de bocht om voor een laatste keer de kasseien te trotseren. En ja, het ging me eigenlijk goed af. Toch in het begin. Maar dan kreeg ik af te rekenen met een levende hindernis en op het steilste stuk, wanneer mijn voorwiel weer omhoog sprong, maakte ik plots deel uit van het decor. Ik was kennelijk te dicht bij de nadarhekkens aan het rijden en uitwijken naar links bleek dan ook niet zo'n goed idee te zijn. Vloekend trok ik mezelf uit de pedalen. Eerst dacht ik nog terug naar beneden te bollen en, zoals Kris op de Koppenberg, een nieuwe poging te ondernemen, maar het besef dat de bus aan het wachten was, zette me aan het wandelen. Enigszins ontgoocheld kwam ik dan boven aan. Maar de ontgoocheling was snel voorbij als ik me realiseerde dat we al meer dan 225km in de benen hadden. Ik zal deze vermaledijde helling wel eens een andere keer klein krijgen.

Het laatste obstakel was dus genomen, nu nog 17km naar de finish in Oudenaarde. En voor ons lag, in vergelijking met het voorgaande, een paradijselijke weg naar de hemel. Breed, effen en vlak. Als dank voor de morele en fysieke steun van mijn twee kompanen wist ik nog de kracht bijeen te vinden om zelf de kop te trekken. Dan konden zij ook wat 'recupereren'. Pleister op een houten been misschien, maar ze schenen het wel te appreciëren. Uiteindelijk heb ik de allerlaatste kilometers weer in hun wiel gehangen. Eénmaal de finish in het zicht zijn we wel zij aan zij de eindmeet over gereden, aan toch nog meer dan 30km/u en met een warm gevoel van wederzijds respect en dankbaarheid. We hadden het gehaald na 245km trekken, duwen, zweten, zwoegen en werken maar met een onbeschrijfelijke euforie achteraf. Mirco en Kris waren nog ruim op tijd voor hun bus. Ikzelf ben m'n medaille gaan halen. Een douche spoelde het meeste van de vermoeidheid weg. En zo kon ik dan, 'in burger', mijn vrouwtje gaan opzoeken die aan het station geduldig op mij wachtte. Eerst dreigde dat nog mis te gaan, maar dat is een ander verhaal dat hier niets ter zake doet...

Voor herhaling vatbaar? Ja, maar zeker niet voor direct. Voorlopig kan ik geen kasseien meer zien...

dinsdag 1 april 2014

Ronde van Vlaanderen (1)

Wil je me zaterdag volgen in de Ronde van Vlaanderen?
Tik dan mijn nummer 2172 in op deze pagina.

Ik zoek rond 7:00u te starten in Brugge!

zondag 9 maart 2014

Banzaï

Zondag 23 februari 2014!

Mijn 10e marathon en zesde major is een feit. Ik ben nu een Master plus ! En dit met nog 5 andere MMC-clubleden!

Maar dat gebeurde wel niet zonder slag of stoot. De tijd in Japan ligt 8 uur voor op die van ons. Als je er dus naar toevliegt moet je af rekenen met een behoorlijke jetlag. Het wordt daar nacht op het moment dat je helemaal geen behoefte hebt om te gaan slapen. En de moment dat je wil opstaan val je bij wijze van spreken om van de slaap... Op het eerste gezicht leken we allen de jetlag wel goed verteerd te hebben dankzij een middagdutje van 5 à 6 uur (geholpen door een 'sleepaid'-tabletje) op het vliegtuig. Komt daar nog eens bij dat we er direct in zijn gevlogen en dat de dagelijkse wandelkilometers toch behoorlijk dicht bij een halve marathonafstand aanleunden... Dit hielp om toch 's nachts te kunnen slapen. Maar én de jetlag én deze wandeluitspattingen deden me toch vermoeid aan de start verschijnen!

De start ligt aan het indrukwekkende Metropolitan Govermental Building. Eén van de landmarks van Tokyo, waar we 2 dagen voorheen bovenin konden genieten van het uitzicht op de stad. Met gans in de verte, quasi verborgen achter een mistig gordijn, Mount Fuji.

Een massale stroom van vooral Japanse atleten verliet de metro- en trainstations. Stewards wezen de weg naar de startzone. Deze kon je enkel als atleet betreden en dan nog via een personenscanner. Althans toch in de eerste rij (?). De andere rijen beschikten niet over zo'n apparaat, daar werd enkel gefouilleerd en de bagage 'afgetast'. De gebeurtenissen in Boston vorig jaar kan dit wel rechtvaardigen, maar het geheel komt toch wel zeer hypocriet over...

Wat een mierenhoop. Zenuwachtigheid troef hier! En wat een gigantische organisatie moet hier achter zitten. Meer dan 40.000 deelnemers die allemaal hun bagage afgeven, naar het toilet gaan, zich omkleden, opwarmen en noem maar op. Ontelbare vrijwilligers nemen de bagage met de grootste glimlach aan, we zouden ze aan de aankomst terug kunnen afhalen.

Het was trouwens niet zo evident om het juiste startvak te vinden. Daarvoor moest je enkele trappen omhoog. Uiteindelijk heb ik startvak D gevonden en bevond ik me tussen een hoop Japanners die me meteen een déjà-vu gevoel gaven van de start van de marathon van Honolulu. Maar hier waren toch wel zeer weinig Westerse deelnemers te bespeuren. Ik stond naast een Deen die ook aan zijn 6e Major zou starten. Terwijl een fotograaf in het Japans de menigte toesprak hadden we geen flauw benul waarover die het had. We hebben dan maar de massa gevolgd en de wave mee uitgevoerd... Tot ieders voldoening blijkbaar. Bij zo'n frisse ochtend kon wat beweging geen kwaad. Ik stond daar met een vuilniszak over mee heen getrokken en dat was voor menig Japanner een ongebruikelijk zicht.

Nu goed, uiteindelijk klonk het startschot en was het na een tijdje ook aan ons om te vertrekken. Ik zwierde de vuilniszak met m'n leeg drankflesje aan de kant en zette me langzaam in beweging. Dat voelde echter niet zo geweldig aan. M'n spieren waren al vermoeid nog voor ik de eerste meters had gelopen. Als dat maar goed komt.

De eerste kilometers waren bergaf maar ik had me voorgenomen om me toch niet te laten verleiden tot een snelle start. Ik zou me van het begin al sparen, want ik voelde dat het nodig ging zijn. De talrijke toeschouwers maakten het anderzijds ook niet gemakkelijk om je te beheersen. Ze stonden er van het begin tot het einde! Heerlijk! De eerste 10 kilometers tot aan het Keizerlijk Paleis en het begin van een eerste lus (naar Shinagawa crossing) waren eigenlijk zo voorbij. Ik liep er net iets meer dan 52 minuten over. Toen wist ik al dat een nieuwe persoonlijke besttijd niet meer mogelijk was.
Daarvoor zou ik nog een serieus tandje moeten bij steken en dat zou me zeker niet gelukt zijn. Dan maar genieten van het spektakel, de toeschouwers en de eerste lopers die aan de andere kant van de straat ons tegemoet liepen. Toch altijd een lust voor het oog om die zwarte jongens voorbij te zien flitsen. Aan kilometer 12 zouden we voor de eerste maal onze eigen supporters tegenkomen. En ja, trouw trotseerden ze de ochtendkoelte. Geert en Eva, echtgenoot en de 4 kinderen van Lieve, en de vrouw van Ed, onze nestor van de MMC-delegatie die ook een ticketje voor deze marathon kon bemachtigen. Gewapend met de Belgisch driekleuren waren ze van verre al herkenbaar. De ontmoeting was gewoonweg hartverwarmend. Onze supporters dienden enkel nog de straat over te steken en dan zouden we ze al opnieuw begroeten rond kilometer 22. Vanaf dan liepen we een tweede lus naar de oude tempel van Asakusa en zou het nog even duren voor we onze olijke supporters opnieuw zouden te zien krijgen.

Maar net voor Asakusa (rond kilometer 25) begon mijn rechterkuit signalen te geven dat het er stilletjes aan de brui aan wilde geven. Ik werd noodgedwongen verplicht om wat vaart te minderen. Ik wist dat me dit zou overkomen en had daarom andere compressiekousen gekocht op de Marathon beurs (waar ik dan ook nog eens een prijs won in een tombola). Die kousen schenen de zaak wel onder controle te houden.

Het was even lang uitkijken naar de bekende gezichten van onze supporters, maar aan kilometer 35 mochten we ze dan toch weer omhelzen. Daar kon ik niet anders dan melden dat ik het behoorlijk moeilijk kreeg. En dat het wel eens pijnlijk zou kunnen aflopen. Maar mijn kuit hield stand en zo liep ik dan het nieuwe (opgespoten) deel van Tokyo in waar we nog enkele bruggen onder de voeten kregen te verwerken om dan bij kilometer 42 een boog onder door te lopen met de melding 'Last 195 meter'.
Ik die dacht dat het leed geleden was kreeg net onder die boog een geweldige pijnscheut in mijn kuit. Hoewel ik dat nog nooit gehad heb, leek het wel op een spierscheur als ik de ervaringen van anderen mag geloven. Even dacht ik dat het licht hier uit ging. Dat ik, honderd vijfennegentig meter voor de finish, moest opgeven. Maar door de loopstijl (zeg maar wandelstijl) aan te passen kon ik me toch weer in beweging zetten en met een laatste adrenalineshot lukte het me zelfs om lachend en met de armen omhoog de eindmeet over te lopen. Zelfs mijn brutotijd was nog onder de vier uur. Een betere finishfoto had ik niet durven dromen. Ik liep mijn beste voorjaarsmarathon ooit in een netto tijd van 3u55'54". Alle vorige waren meer dan 4 uur.

Ik mankte mooi verder voorbij een hele reeks bevoorradingsstanden waar ik me te goed kon doen aan drank, koolhydraten, fruit en nog veel meer. Werkelijk indrukwekkende aankomst hier!! Natuurlijk kon de medaille ook niet ontbreken en die heb ik me deze keer om de nek laten hangen. Dan was het nog een eindje wandelen om (binnen in een gigantische hall) je bagage af te halen. Vervolgens werd je naar een andere hall geleid waar je je dan kon omkleden. En dan kon je min of meer opgelapt naar de family-reunion-area gaan waar je supporters en de andere lopers je stonden op te wachten. Ja, ja, het wederzien was geweldig ontroerend. Geert en Eva waren toch naar hier afgezakt omdat ze wisten dat ik zou afzien en hun aanwezigheid de pijn wel zou verzachten. Lief hé!

Niemand kon kennelijk zijn besttijd verbeteren, integendeel velen hadden echt wel afgezien. Lieve hield echter stand en kon rekenen op haar regelmaat. Yvon, die weken ervoor last had van een ernstige scheenbeenbelessure, liep hier zowaar de snelste tijd van het gezelschap.

Nadat de laatste van het groepje was toegekomen, wandelden we (ik strompelde) naar de monorail om terug naar het hotel te keren.  Een warm bad en enkele aspirines konden me weer verkwikken hetgeen ook nodig was omdat het even zoeken was naar het restaurant voor het avondfeest waar we Wilfied S en Marie-Rose ook hadden op uitgenodigd. Met een schitterend zicht op de stad en enkele typisch Japanse gerechten sloten we deze bewogen dag met waardigheid af.

Na de marathon van Reims ervoer ik 's anderendaags nauwelijks enige spierpijn. Ik begin het een beetje 'gewoon' te worden. Hier had ik eigenlijk ook op hetzelfde gerekend, ware het niet dat die kuitblessure wel serieus roet in het eten gooide. Nochtans verhinderde het mij niet om de geplande stadswandeling alsnog mee te doen, met een aangepaste wandelpas weliswaar (zeg maar mankend). Naar de avond toe lukte het me al weer om 'normaal' te wandelen want het aantrekken van de rechterkuitspier begon beduidend minder pijn te doen. 2 dagen later is de pijn zelfs verdwenen...

Een spierscheur kon dit dus niet geweest zijn...

zaterdag 15 februari 2014

De anti tank gracht loop

In tegenstelling tot de voorbereiding van mijn vorige marathons staat de laatste 30-er geprogrammeerd een week voor de marathon van Tokyo! Een trage duurloop met wel halverwege een tempoloop van 10km aan 4'50"/km. Best wel snel dus. Ik dacht weer van de nood een deugd te maken en mijn nieuwsgierigheid te volgen door de anti-tank-gracht (ATG) af te lopen van Brasschaat tot in Stabroek en terug. Met wat lusjes erbij moet ik wel aan 32km geraken.
Omwille van de bevoorrading heb ik mijn auto halverwege het parcours geparkeerd op de parking van de gloednieuwe sporthal van Putte-Kapellen.
Ik zou eerst naar Brasschaat lopen, daar wat lusjes meepakken en dan de versnelling terugkerende nemen. Maar versnellen op een oneffen, zanderig parcours is geen sinecure. Daarom splitste ik het versnellen op om wat trager te lopen op de stukken die echt niet te doen waren. De talrijke plassen getuigden van een zeer natte week. Hier en daar zijn enkele 'versperringen' aangebracht, maar die zijn gemakkelijk te omzeilen. Nochtans is het niet mogelijk om beide oevers volledig te kunnen volgen.
Na 18,5km kwam ik weer bij de auto aan. Drank en gellekes aangevuld en dan richting Stabroek. Ik moest nog 4km tempo lopen en het de weg liet dat min of meer toe ook. Ter hoogte van de schans van Smoutakker, een kilometer verder, ging het mis. Een poort net links achter de gracht versperde de doorgang. (Ik had daar een 50-tal meter voor de gracht naar links gemoeten, maar ja, geen kaartje bij hé) Ik liep daarom rechtdoor met het gedacht dat ik ergens wel naar links kon afslaan. Zo kwam ik in het Ravenhof terecht. Daar hing een plannetje van het park, hetgeen me duidelijk maakte dat ik nog wel een eindje rechtdoor mocht lopen. Uiteindelijk kon ik dan toch linksaf en ik herkende het bos van de talrijke keren dat ik er ooit doorfietste. Ik volgde de wandelknooppunten tot ik weer aan de gracht zou uitkomen, vlak naast de autosnelweg A12. Eerst langs een zandweg die dan afbuigt en uitkomt op de Oude Broek, een lange asfaltweg waar ik dacht eens flink door te kunnen lopen. Dat ging vrij goed tot ik het bos uit was en in de open vlakte terecht kwam. De wind was zo hevig dat ik alles uit de kast moest halen om aan de gewenste snelheid te geraken. Daarbij schoot de hartslag flink de hoogte in, zodat ik weer op vertragen was aangewezen. Achteraf bleek dat ik daar met moeite 10,9km/u haalde, nog geen 5'30"/km ! Ja wadde, goed dat ik met de wind mee terug kon keren!
Uiteindelijk kwam ik dan aan het tunneltje onder de autosnelweg en diende ik nog een zoveelste zandweg af te lopen om het begin (of einde?) van de ATG te vinden. Daar aangekomen bleek de gracht nog verder te lopen en langsheen de sluizenbunker kon ik via de velden deze nog een eindje volgen tot aan de eerst volgende 'oversteekplaats'. Ik zat aan de rand van het havengebied. Om terug te keren besloot ik de gemakkelijkere weg te volgen maar die boog tot mijn ontzetting meer en meer van de gracht weg. Ik vond maar geen brug over een andere gracht links van de weg. Uiteindelijk draaide die gracht weg onder een brug van de autosnelweg. Ik kon van die brug gebruik maken om de gracht over te steken en vervolgens een heel eind terug te lopen naar het tunneltje onder de A12. Daar pikte ik de draad van de ATG weer op vlakbij het fort van Stabroek. En inderdaad, de wind zat heerlijk in mijn rug en het lopen was een stuk gemakkelijker. Aan de schans van Smoutakker koos ik weer de verkeerde weg. Blijkbaar moet je daar de schans links van je laten... Tot mijn verbazing kwam ik aan de andere kant van die vermaledijde poort terecht. In plaats van terug te lopen ben ik er over gekropen. Vanaf dan herkende ik het parcours weer en kon ik zonder problemen de auto weer bereiken.
Uiteindelijk bleek de 'schade' nog wel mee te vallen. Ik liep 'maar' 2,5km te veel. Over die 34,5km deed ik er 3u53m over. Ongeveer 8,8km/u.

Het was een mooie loop, maar als training wel bijzonder zwaar. Volgende keer ga ik me toch beperken tot gekende en vlakke wegen als het op tempolopen aankomt!
Hopelijk recupereer ik er even snel van als al mijn vorige dertigers. Morgen een herstelritje op de fiets. Dit maal op de rollen, dan kan ik al zeker niet verkeerd fietsen.

Hieronder het parcours dat ik volgde:

zondag 12 januari 2014

BN-classic

De Brasschaat Natuur Classic zal dit jaar al voor de vijfde keer gelopen worden op 8 februari e.k.

Twee nieuwigheden:
  • Het parcours kon verlegd worden naar het privédomein van de Oude Gracht op de grens van Kapellen en Brasschaat. Met dank aan de bewoners.
  • Uitproberen van de Currex sportzolen. Met dank aan Running and more.
Deelname is nog steeds gratis, maar voor de bevoorrading is het wel wenselijk dat we weten hoe groot de opkomst zal zijn. Daarom graag aanmelden op de Facebook-pagina of een mailtje sturen. De opkomst durft dit jaar wel eens zeer groot te zijn.

Meer info op de Facebook-pagina (ook voor niet FB-leden toegankelijk!).

Voor wie de MMC (Managers Marathon Club) wilt leren kennen, een behoorlijke delegatie zal aan de loop deelnemen. Je zal ze wellicht wel herkennen aan hun T-shirts. Spreek ze gerust aan...

donderdag 2 januari 2014

2014

Met de snelheid van het licht is 2013 weer voorbij geflitst. En ook ditmaal was het afgelopen jaar weer eens goed gevuld, zowel op sportief, relationeel en professioneel vlak. 25 jaar getrouwd zijn is tegenwoordig bijna een uitzondering. De overgang naar 2014 heb ik ditmaal wel mooi verteerd. Ofschoon ik nog moest bekomen van de super hectische weken net voor Kerst. De Kerstvakantie heeft me opnieuw op adem kunnen brengen. En het heeft geholpen want ik had er weer een dansmarathon opzitten tijdens de jaarwende. Ik danste letterlijk en figuurlijk voor twee, mijn vrouwtje zit namelijk met haar voet in de plaaster.
Als ik de rest van 2014 ook nog zo swingend kan afhandelen, dan ziet er dat veelbelovend uit... 

Maar laat ons van de gelegenheid gebruik maken om toch eens terug te blikken.

2013 liet ook weer tonen dat ik geen superman ben. Een protrusie-blessure in de rug verhinderde dat ik de Marathon van Antwerpen kon lopen en een hevige kramp in de kuitspier maakte abrupt een einde aan mijn deelname aan de 4-daagse X-trails in de Ardennen.
Afgezien daarvan liep ik toch weer wat meer kilometers dan het jaar ervoor. Ik kon mijn besttijd op de marathon (Reims, de enige dit jaar) verbeteren met enkele seconden: 3u42'40".
Dit jaar kon ik  mijn besttijd op de halve marathon (in Brasschaat) merkelijk verbeteren: 1u43'27".
Het zijn echter de fietskilometers die in aantal fors zijn toegenomen. Het fietsaandeel in de 111 (eigenlijk 110, want de zwemproef kwam te vervallen) van La Roche zit daar zeker voor iets tussen. En samen met Unizo heb ik mooie en lange fietstochten kunnen maken als voorbereiding op mijn eerste beklimming van de Mont Ventoux. Eén beklimming (vanuit Bédoin) was toen niet genoeg. Samen met Wim M. beklommen we hem nog eens vanuit Malaucene. Heerlijk hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk!
De zwemkilometers zijn wat minder. Maar kwalitatief wat beter. Ik volgde opnieuw zwemlessen (ditmaal privé) en voel me nu technisch beter geschoold. Met dank aan Leo Van den Bril.

2014 is voor haar eerste 6 maanden al goed gevuld. Nog minder dan 2 maanden voor de marathon van Tokyo op 23 februari. Daarna de halve triatlon van Mallorca op 10 mei en dit alles als voorbereiding op mijn grootste uitdaging nl. de IronMan van Klagenfurt (Oostenrijk) op 29 juni. 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen. Toch wel even wennen...
Maar ik sta daar gelukkig niet alleen voor. Steven Schenkel weet me mooi op schema te houden en met 6 andere BrTC-leden racen we voor het goede doel Kom Op Tegen Kanker.
Sinds 1 januari is ook het sponsorgedeelte van de website IronMan Tegen Kanker on line. Mag ik jullie bij deze nog eens warm maken om ons te sponsoren per kilometer. Je kan op de website zelfs kiezen welke kilometer.
De tot nu ongewoon warme winter maakt het lopen en zelfs het fietsen best aangenaam en dat geeft wel weer wat vertrouwen in mijn prestatie op de marathon van Tokyo !
De tweede helft van dit jaar staat nog grotendeels open voor suggesties. Een beetje afhankelijk van hoe ik de IronMan verteer, zoek ik op 15 september de IFF-marathon te lopen. De Zwintriatlon op 3 september lijkt me dan ook nog net haalbaar...

Ik wil echter afsluiten met iedereen een vrolijk, kleurrijk en hartverwarmend nieuw jaar toe te wensen!!