Yes, I'm an IronMan!
OK, toegegeven, een halve dan!
Maar ik deed het toch maar...
Doel: 5u59'59" - behaald: 5u41'43"
Ondanks de opwinding viel ik toch vrij snel in slaap. Ik werd al om 5 uur wakker en moest nog maar eens naar het toilet. Die carboloading is echt wel een darmspoeling! Ik bleef daarna echter wakker en had er dus geen moeite mee om om 7:15u op te staan. De 'verhuis' was gisterenavond al grotendeels doorgevoerd. 
Het meeste lag al in de wagen. Rustig de nodige koolhydraten onder de vorm van muesli e.d. binnenspelen en daarna op weg naar de gedempte zuiderdokken waar ik met de andere BrTC'ers had afgesproken. Vlakbij de tweede wisselzone waar we dan ook meteen ons gerief konden klaarleggen. Na de groepsfoto trokken we langs de fietstunnel naar het Galgeweel op linkeroever. Grote bedrijvigheid. Tijd genoeg om alles klaar te zetten. En de zon was al heerlijk van de partij. In wetsuit zou het te warm zijn, daarom deed ik hem pas in laatste instantie aan. Nadat de 'elite'-atleten vertrokken om 11u was het voor mij nog 50 minuten wachten. Ik had me goed ingesmeerd met factor 70 want ik weet dat ik echt wel gevoelig ben voor de zon, zeker nu deze sinds mensenheugenis weer volop zou schijnen. Om 11:50u mocht de laatste wave en dus ook ik, starten. Zwemmen
doel: 40' - behaald: 37'
Officieel zwom ik daarmee dus meer dan 3km/u.
De start veranderde het water in een hevige bruistablet. Ik had weer moeite om mijn positie te vinden. Tot mijn grote verbazing waren er ook nog schoolslagzwemmers. Die zijn een vloek in het water, ze schoppen je er bijna uit. Na 200m lukt het dan toch om mijn ritme te vinden en ik kwam weer goed op dreef. De eerste boei leek vanop het droge wel zeer ver te liggen, maar dat viel best wel mee. 
Ik kon ze probleemloos rondzwemmen. Stilaan stak ik andere atleten voorbij. Blijkbaar waren het die van de vorige wave. En ook daar weer die verdomde schoolslagzwemmers. Nu begon ik toch schrik te krijgen dat ze mijn chip rond m'n enkel zouden lostrappen. Maar die bleek toch goed vast te zitten. Eenmaal die voorbij nam ik de tweede boei en in de laatste rechte lijn ben ik er dan nog enkelen voorbij gestoken. Bij de aankomst had ik echt het gevoel nog wel een eindje te kunnen doorzwemmen. Ik was helemaal niet moe. Ik keek op mijn horloge en merkte dat ik het voor mijn doen helemaal niet slecht gedaan had.
Het was nog wel een heel eindje lopen naar de wisselzone. Tijd genoeg om mij van het bovenstuk van de wetsuit te ontdoen. Pas daarna kwam de klassieke duizeling. Ik wilde ditmaal met compressiekousen (eigenlijk tubes) fietsen en lopen. Dit ging me dan ook iets meer tijd vragen om deze aan te krijgen, ondertussen een stroopwafel naar binnen verwerkende. Na de wedstrijd zou blijken dat ik een tube ondersteboven had aangetrokken. Goed dat ik daar geen last van had...
Ik kon ze probleemloos rondzwemmen. Stilaan stak ik andere atleten voorbij. Blijkbaar waren het die van de vorige wave. En ook daar weer die verdomde schoolslagzwemmers. Nu begon ik toch schrik te krijgen dat ze mijn chip rond m'n enkel zouden lostrappen. Maar die bleek toch goed vast te zitten. Eenmaal die voorbij nam ik de tweede boei en in de laatste rechte lijn ben ik er dan nog enkelen voorbij gestoken. Bij de aankomst had ik echt het gevoel nog wel een eindje te kunnen doorzwemmen. Ik was helemaal niet moe. Ik keek op mijn horloge en merkte dat ik het voor mijn doen helemaal niet slecht gedaan had.
Het was nog wel een heel eindje lopen naar de wisselzone. Tijd genoeg om mij van het bovenstuk van de wetsuit te ontdoen. Pas daarna kwam de klassieke duizeling. Ik wilde ditmaal met compressiekousen (eigenlijk tubes) fietsen en lopen. Dit ging me dan ook iets meer tijd vragen om deze aan te krijgen, ondertussen een stroopwafel naar binnen verwerkende. Na de wedstrijd zou blijken dat ik een tube ondersteboven had aangetrokken. Goed dat ik daar geen last van had...
Zo schoot ik dan met de fiets naar de uitgang. Ditmaal had ik m'n schoenen wat professioneler ingehangen aan de pedalen. M'n voeten schoven er dan ook veel vlotter in.
Fietsen
doel: 3u10' - behaald: 2u51'
Aanvankelijk fietste ik nagenoeg alleen op de baan. Ik stak een enkeling voorbij. Even uitkijken in de bocht van 180° aan de konijnenpijp. En dan als een racebeest de diepte in. Het vroeg wat tijd om aan de duisternis te wennen wat begrijpelijk is als je een zonnebril op hebt. In de tunnel kon ik er nog enkele voorbijsteken, zeker in het stukje bergop.
Op rechteroever ging het dan richting Noorderlaan met zijn brug in de bocht en wat verderop de brug over het Albertkanaal. Telkens merkte ik dat ik bergop de sterkste was. Enkele staken mij wat verderop op hun beurt dan weer voorbij, het ontbreekt mij blijkbaar nog een beetje aan souplesse. Luc had me aanbevolen om me wat te sparen en in m'n extensieve hartslagzone te blijven. Maar hij meldde er ook bij dat ik mijn gevoel moest volgen en dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben uiteindelijk intensief beginnen rijden. Hopelijk zou me dat bij het lopen niet zuur opbreken. Aan Metropolis draaide we dan de Groenendaallaan in om dan vervolgens de Vosseschijnstraat op te zoeken. Na zo'n 12km gereden te hebben vlogen we weer de Noorderlaan op om dan bovenop de brug de 1e van 3 rondes aan te vatten. Het decor bestond vanaf nu uit bijna niets anders dan containers. Weinig inspirerend. Maar we waren hier natuurlijk niet gekomen voor de sightseeing. Nog twee bruggen te verteren en de Noorderlaan voerde ons dan tot over de Tijsmanstunnel naar de Antwerpse baan. Links de Kruisweg voor het 2e keerpunt. Het ganse traject terug en dit dus drie maal. Ik had het parcours de week ervoor al eens verkend en realiseerde me toen dat ik het in delen moest opsplitsen. Dat doe ik bij een marathon ook altijd. Het doorbreekt de monotonie en het afmaken van een deeltje geeft je een duidelijk gevoel van vooruitgang. De aanmoedigingen aan het eerste keerpunt kwamen nagenoeg alleen maar van de BrTC-supporters. Heerlijk en iets om telkens naar uit te kijken. Bij het terugkeren in de laatste ronde ben ik aardig wat vermoeide fietsers voorbijgestoken. 
En niet verwonderlijk meestal als het bergop op een brug was. Ik had wel wat schrik om zonder energie te vallen maar de twee drinkbussen met energiedrank volstonden om het traject probleemloos uit te rijden. Na de derde ronde kon het traject richting 't stad terug aangevat worden. Dat was toch nog eens 12km. Vooral de brug over het Albertkanaal was voor menig atleet er blijkbaar één te veel. Ditmaal niet terug de Imalsotunnel in, maar richting Scheldekaaien en ter hoogte van het voormalige Zuidstation de Singel op. Op de Scheldekaai was een straflus voorzien en het viel me op dat er nogal wat gestraft waren! Aan de gedempte zuiderdokken moest je dan de Vlaamse kaai op en ter hoogte van de triomfboog wist ik dat het einde in zicht was en kon ik mijn schoenen los maken. Ik had over die 90km merkelijk minder lang over gedaan dan ik had verwacht. Aan de ingang van de tweede wisselzone stapte ik vlotjes af en liep dan op kousenvoeten naar mijn toegewezen plek. Moest ik mij niet hebben willen insmeren met zonnecrème, ik was op minder dan een minuut uit de wisselzone geweest. Nu duurde het iets langer, maar ik wilde toch geen risico lopen op zonnebrand. Net voorbij de uitgang van de tweede wisselzone werd ik al aangemoedigd door Ed die speciaal voor mij, op zijn nieuwe fiets, tot hier is komen afzakken. doel 1u55' - behaald: 2u05'
En zo liep ik dan direct de Scheldekaai weer op. De fietsers tegemoet lopende startte ik mijn eerste ronde door het centrum van Antwerpen. Mijn trouwste fans zouden me opwachten ter hoogte van Café Beveren, maar ik was veel vroeger dan verwacht op de afspraak, ze waren er dan ook nog niet. Een kramp in m'n rechterzij begon de pret te bederven 
(Blijkbaar van het krom zitten op de fiets met een gestoorde vertering tot gevolg). Toen speelde ik met de gedachte dat het wel eens een serieuze lijdensweg zou kunnen worden. Ik moest wat gas teruggeven en dieper gaan inademen. Het duurde dik een ronde alvorens de kramp verdween. Ik ben dan maar het tragere tempo blijven aanhouden en begon er weer plezier in te krijgen. Vanaf de tweede ronde stonden mijn fans er dan wel en die waren aangenaam verrast als ik m'n eerste armbandje toonde waarmee ik aangaf dat 1 ronde er al op zat. Ed vervoegde me met de fiets, tot waar hij uiteindelijk niet meer mee kon. Het gaf een goed gevoel om zo begeleid te worden. Ik liet het water bij de bevoorradingsposten rijkelijk vloeien, het was ondertussen wel heet geworden. Vanaf de derde ronde nam ik m'n eerste gelleke. 
Meteen voelde ik het effect ervan. Ed moest ietsje harder trappen toen hij me weer vervoegde. Langs alle kanten werd ik aangemoedigd en het verplichtte mij om er de moed in te houden en dit met de glimlach. Vooral Peter VB maakte zijn rol als ambulante supporter meer dan waar. Die kwam ik echt wel overal tegen. Ondertussen waren al wat BrTC-ers aangekomen en op de Grote Markt kreeg ik ook van hen de nodige powerkreten. Op het einde van de derde ronde nam ik mijn laatste (cola-)gelleke in en versnelde in het uitlooptraject richting finish. Nu mocht ik dan wel de splitsing naar de Zakstraat nemen. In de Zinkstraat hoorde ik een ander loper aankomen en toen diens adem duidelijk hoorbaar werd, ben ik een versnelling hoger gegaan. Het was toch nog de Hofstraat en de Wisselstraat uit en vervolgens een grote bocht op de Grote Markt. En ja, ik liet me niet voorbijsteken en zegevierende, met de handen ver omhoog, liep ik de finish over. Een kanjer van een medaille werd me aangereikt. Wat een zalig gevoel. Meteen was ik die pijnlijke kramp en het ellendige gevoel erbij vergeten. Ik liet me de watermeloen, eten en drinken tegelijk, welgevallen onder het goedkeurende oog van Brabo, en zocht daarna mijn trouwste fans weer op. Die waren duidelijk ook zeer opgetogen met het behaalde resultaat: 5:41:43u. Bijna 20 minuten sneller dan ik had gehoopt.
(Blijkbaar van het krom zitten op de fiets met een gestoorde vertering tot gevolg). Toen speelde ik met de gedachte dat het wel eens een serieuze lijdensweg zou kunnen worden. Ik moest wat gas teruggeven en dieper gaan inademen. Het duurde dik een ronde alvorens de kramp verdween. Ik ben dan maar het tragere tempo blijven aanhouden en begon er weer plezier in te krijgen. Vanaf de tweede ronde stonden mijn fans er dan wel en die waren aangenaam verrast als ik m'n eerste armbandje toonde waarmee ik aangaf dat 1 ronde er al op zat. Ed vervoegde me met de fiets, tot waar hij uiteindelijk niet meer mee kon. Het gaf een goed gevoel om zo begeleid te worden. Ik liet het water bij de bevoorradingsposten rijkelijk vloeien, het was ondertussen wel heet geworden. Vanaf de derde ronde nam ik m'n eerste gelleke. 
Meteen voelde ik het effect ervan. Ed moest ietsje harder trappen toen hij me weer vervoegde. Langs alle kanten werd ik aangemoedigd en het verplichtte mij om er de moed in te houden en dit met de glimlach. Vooral Peter VB maakte zijn rol als ambulante supporter meer dan waar. Die kwam ik echt wel overal tegen. Ondertussen waren al wat BrTC-ers aangekomen en op de Grote Markt kreeg ik ook van hen de nodige powerkreten. Op het einde van de derde ronde nam ik mijn laatste (cola-)gelleke in en versnelde in het uitlooptraject richting finish. Nu mocht ik dan wel de splitsing naar de Zakstraat nemen. In de Zinkstraat hoorde ik een ander loper aankomen en toen diens adem duidelijk hoorbaar werd, ben ik een versnelling hoger gegaan. Het was toch nog de Hofstraat en de Wisselstraat uit en vervolgens een grote bocht op de Grote Markt. En ja, ik liet me niet voorbijsteken en zegevierende, met de handen ver omhoog, liep ik de finish over. Een kanjer van een medaille werd me aangereikt. Wat een zalig gevoel. Meteen was ik die pijnlijke kramp en het ellendige gevoel erbij vergeten. Ik liet me de watermeloen, eten en drinken tegelijk, welgevallen onder het goedkeurende oog van Brabo, en zocht daarna mijn trouwste fans weer op. Die waren duidelijk ook zeer opgetogen met het behaalde resultaat: 5:41:43u. Bijna 20 minuten sneller dan ik had gehoopt. Wissels
doel 15' - behaald: 8'
Een deel van het 'succes' heb ik ook te danken aan de snelle wissels. Alleen het aantrekken van de compressiekousen duurde mij wat te lang. En dan te weten dat ik er blijkbaar nog één onderste boven aanhad. Ik had me voor het zwemmen goed ingesmeerd met zonnecrème factor 70 speciaal voor watersporters, om dit in de eerste wissel niet te moeten doen, maar blijkbaar heeft het dragen van de wetsuit, en zeker het aan en uit doen de crème weggeveegd en ben ik nagenoeg onbeschermd het fietsparcours opgevlogen. Ondanks het insmeren in de tweede wisselzone bleek ik dus toch vuurrood verbrand te zijn. Je ziet zeer duidelijk de contouren van m'n trisuit in m'n rug staan. Ik had me beter in de eerste wissel nog eens goed ingesmeerd, het had dan nog een minuut gevraagd, maar dat zal de zaak niet maken. Tenslotte hangt er voor mij geen prijzengeld aan vast:-)
Algemeen kan ik stellen dat de fietsproef duidelijk het verschil heeft gemaakt. Misschien ben ik daar iets te hard van stapel gegaan en moest ik het bekopen bij het lopen, maar ik denk niet dat dit veel veranderd zou hebben. De trainingen deden duidelijk wat van hen verlangd werd en drie weken rode bietensap deden (denk ik toch) de rest.
Uiteraard ben ik zeer tevreden. Ik had gedacht dat bijna 6 uur sportinspanning vermoeiender zou zijn dan 4 uur marathon lopen. Maar tot mijn grote opluchting is dat zeker niet het geval. De loopproef is duidelijk de zwaarste proef. De fietsproef biedt de mogelijkheid om makkelijker te recupereren en eerlijk gezegd begint de triatlon pas na het zwemmen. De zwemproef vroeg van mij de minste inspanning.En geen stijve benen in de 'days after'.
Gelukkig maar, want binnen drie weken staat er al een volgende uitdaging te wachten, nl. de bergloop van Sierre naar Zinal. 31km met 2.200 hoogtemeters!
Of ik volgend jaar weer voor de Antwerp IronMan ga zal een beetje afhangen van het marathonprogramma. De training voor zowel triatlon als marathon is moeilijk te combineren en ik zal een keuze moeten maken of het seizoen beter opsplitsen. Bovendien vraagt de voorbereiding voor een halve triatlon beduidend meer tijd dan voor een marathon, en dat wil toch wel eens vloeken met de rest van mijn agenda.
