Om een reactie te kunnen plaatsen moet u beschikken over een (Google-)account. Deze is gratis en gemakkelijk zelf aan te maken.

donderdag 26 november 2009

PhotoCD

De PhotoCD is net aangekomen. En dit 4 dagen na bestelling!

Het valt me op dat ik er blijkbaar toch in geslaagd ben om altijd te lachen!

Alle foto's zijn hier terug te vinden.

De DVD moet nog toekomen. Ben benieuwd wat daar zal op staan!

woensdag 18 november 2009

Virtueel parcours

Via 'RaceMyRace' kan je zelf de marathon virtueel overdoen.
Eigenlijk fantastisch wat er allemaal mogelijk is.

zondag 8 november 2009

Foto's

In BrightRoom zijn enkele foto's te bekijken (en eventueel te bestellen).
Ik overweeg de aanschaf van een photo CD.
Als je deze foto's bekijk dan krijg je de verkeerde indruk dat ik zelfs bij de aankomst helemaal niet heb afgezien!

Kan ik goed theater spelen, zeg ...

dinsdag 3 november 2009

Dank

Het zou ongepast zijn mocht ik niet enkele mensen bedanken.

In de eerste plaats mijn echtgenote Geert. De confrontatie met mijn niertumor heeft haar veel harder getroffen dan bij mezelf. Ook haar wilde ik bewijzen dat ze zich geen zorgen moet maken over mijn gezondheid. Toen ik haar vertelde dat ik een marathon wilde lopen, zag ik enige terughoudendheid in haar ogen. Maar het feit dat ik me bij de MMC aansloot en de talrijke contacten die ze daarbij met andere clubleden had, heeft haar kunnen overtuigen. En naarmate de marathon dichterbij kwam is ze mee opgegaan in de opwinding, de voeding en het (min of meer) laten van alcohol. De aanmoedigingen langs de kant tijdens het lopen waren een enorme steun en ankerpunten waar ik naar uitkeek. Ik besef maar al te goed dat het belangrijk is dat je partner mee moet geloven in dit verhaal. En de kracht van de MMC is dat ze dit ook daadwerkelijk ondersteund. Trouwens, wie heeft haar niet overtuigend commentaar zien geven voor ATV ?

Mijn kinderen hebben hier ook naar toegeleefd. Misschien eerder door de aantrekking van de stad New York zelf en het feit dat ze er mee naar toe konden, maar hun enthousiasme aan de kant was hartelijk en bemoedigend om te zien. Het haalt de band met de kinderen wel aan.

Mijn ouders die zich toch ook zorgen maakten. Vooral mijn moeder. Zij mag gerust zijn, ik stel het uitstekend en bruis van de levensenergie.

Mijn schoonouders die me regelmatig een opbeurend emailtje stuurden en de wedstrijd via TV en website van begin tot einde, meer dan 4 uur lang hebben gevolgd.

Mijn broers, zussen schoonbroers en -zussen die me hebben laten doen ...

De MMC en zijn clubleden. De professionele, maar ook psychologische begeleiding is uniek en mag wel de hoofdreden nummer één genoemd worden waarom ik dit avontuur tot een goed einde heb gebracht. Tomas, bedankt voor het opbouwende schema dat je voor mij opmaakte en af en toe moest bijstellen (vooral na die pijnlijke periode met mijn knie). Wilfried, bedankt voor de bezieling en het uitwisselen van jouw ervaring. Ik heb er bovendien een hoop vrienden bij. Lieve, die met haar kroost nu ook in dit hotel logeert. Dirk, Frank en Tom, de kliek uit Dessel met hun sympathieke vrouwen. En nog vele anderen.

Atletiekclub BREAK, die me de eerste looppassen bijleerde. Die me tot de halve marathon begeleidde. De mensen uit ons loopgroepje, waarmee ik regelmatig mocht mee samenlopen en gedachten kon uitwisselen. Vooral met Jan, die nu ook traint voor zijn eerste marathon en waarvan ik weet dat hij mijn doen en laten op de voet heeft gevolgd.

Mijn collega's op het werk die begrip toonden als ik eens wat vroeger naar huis moest voor een training. Frederik, bedankt voor je morele steun, het feit dat je zelf bent beginnen lopen strekte mij tot eer.

En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een hoop mensen, maar ze mogen er zeker van zijn dat ik hen persoonlijk zal bedanken.

The day after

Nu de euforie wat bekoeld is, is het de moment om eens nuchter de rekening te maken:

De prestatie op zich
Het is duidelijk dat ik de grenzen van mijn kunnen heb afgetast. Als ik wat navraag doe in de club, dan heb ik het op mijn leeftijd helemaal niet slecht gedaan om in dergelijke tijd een eerste marathon te lopen.
Ik heb ondertussen de gegevens van mijn hartslagmeter kunnen analyseren. Ik liep de marathon in gemiddeld 9,88 km/uur en met een gemiddelde hartslag van 157 bpm en een maximale hartslag van 168 bpm.
Als ik echter het verloop van de wedstrijd bekijk dan vallen er duidelijk drie delen te onderscheiden. Tot km 29 liep ik nog aan gemiddeld 10,60 km/u. Ik liep de halve marathon in net geen 2 uur wat voor mij trouwens een officiële beste tijd is. Vanaf km 29 tot km 35 zakte de snelheid naar ongeveer 9,60 km/u en vanaf km 35 naar 8,60 km/u, met een lichte heropflakkering vanaf km 41. Merkwaardig daarbij is dat vanaf km 35 mijn hartslag niet meer hoger heb gekregen dan 157 bpm. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Ik ben altijd blijven lopen, wat van menig ander niet kon gezegd worden, sommigen wandelden de finish over.
Ik heb dit al besproken met de ervaren lopers en ze maakte me duidelijk dat ik te vroeg aan de gels ben begonnen. En inderdaad, vanaf km 20 heb ik om de 5 km een gel genomen. Het effect is dat er plots snelle suikers worden aangevoerd waardoor het lichaam als het ware verwend wordt en naar meer verlangt. Ik had dan eigenlijk om de 3 km een gel moeten nemen. Beter had geweest om vanaf km 30 (18e mijl, de organisatie deelde daar trouwens zelf gels uit) mijn eerste gel te nemen. En dan eventueel nog één op 34 en 38 km. Maar bij de meesten zou 1 gel volstaan.
Beginnersfout? Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar het is wel degelijk behandeld geweest in één van de 'clinics' van onze club.

Was het dit waard?
Ondanks het feit dat ik de laatste 7km toch wel wat heb afgezien, vond ik het een fantastische ervaring. Tot dan was de langste afstand 34km en éénmaal daarover was ik met elke km mijn afstandsrecord aan het verbeteren. Alleen dat al gaf een heuse kick. Afgezien daarvan was het vanaf de start tot aan km 35 genieten van de sfeer, de straatbeelden, de uitzichten, kortom de sightseeing. Van begin tot einde werd je aangemoedigd. "Come on Belgium, you're looking great!" Het deed me elke keer weer glimlachen. Ik ben in buurten gekomen waar je anders nooit als toerist zou komen. En de clichés werden spijtig genoeg bevestigd. De Bronx is een grauwe, weinig stimulerende woonwijk. Harlem, ten noorden van Manhattan, was al wat beter, maar het contrast met de rest van Manhattan is verrassend.

Fysische letsels
Na de finish, toen het lopen overging in wandelen (zeg maar slenteren wegens onnoemelijk veel volk), heb ik even geduizeld wegens het gebrek aan suikers. Dit was snel verholpen door het drinken van Gatorade aangeboden door de organisatie. De emoties lagen hoog, even heb ik een traan moet wegpinken. Eten zat er voorlopig niet in. Na de foto kreeg ik het plots zeer koud, ik rilde van kop tot teen. Ook dat werd verholpen toen de organisatie thermische dekens uitdeelde. Eenmaal mijn zak afgehaald kon ik genieten van een gewone cola (bevat bijzonder veel suiker). De warme kledij hielp me vlug weer op temperatuur te komen. Het wandelen verplichtte je om het melkzuur al grotendeels te draineren. Na een kleine km was ik op onze family-reunion-area, op de hoek van 72e street en Amsterdam Avenue. Daar was ik eindelijk weer helemaal op mijn gemak en kon ik ook weer iets eten. Met de beenverwarmers aan doken we vervolgens de metro in om een klein half uur later terug in ons hotel te zijn. Een warm bad en een korte slaap hielpen me er weer gans bovenop zodat ik voldoende gerecupereerd en gedecoreerd met mijn medaille aan de boottocht en het feestmaal kon deelnemen.
Ik heb geen bleinen opgelopen noch andere oppervlakkige lichamelijke letsels. Mijn tepels waren afgeplakt en dat heeft z'n effect niet gemist.
De spieren waren stram, maar ik kon me nog vlot bewegen. Ik had verwacht dat ik de volgende dagen er zou bijlopen als een kreupele, maar dat is me gespaard gebleven. Ik had eigenlijk nog de meeste schrik voor mijn (geopereerde) linker knie, maar die heeft het fantastisch gehouden, waarmee ik wil zeggen dat de lichte pijn dezelfde is als vroeger.

De day after
's Anderendaags waren het vooral mijn quadriceps die protesteerden. Maar dat heeft ons niet belet om Manhattan te verkennen. We hebben aardig wat afgewandeld. De Brooklyn bridge te voet over, winkel in, winkel uit, op Times Square geflaneerd, de Empire State Building op en af en dan nog een verhuis van valiezen en zakken van het ene hotel tot het andere. We logeren inderdaad in een nieuw hotel. La Quinta Inns & Suites in Secaucus, New Jersey, aan de andere kant van de Hudson River.

Lopen met 1 nier
Volgens mij heb ik daar geen enkel nadeel van ondervonden. En daar was het mij ook om te doen. Ik zoek met dit verhaal het donorschap bij leven te promoten. Ik heb lang gezocht naar een vereniging die hiervoor interesse had, maar nadat mijn talrijke emails onbeantwoord bleven, heb ik niet meer verder aangedrongen. Ik heb mezelf bewezen dat ik zeker niet moet inboeten op levenskwaliteit, integendeel, ik ben er veel sterker uit gekomen.

Volgende marathon
Zoals al gemeld is de marathon van Londen op 25 april 2010 de volgende. Met zijn vlakker parcours en de ervaring die ik nu heb opgedaan moet het mij lukken om binnen de 4 uur te finishen.
In het najaar van 2010 staat de marathon van Chicago op het programma. 2 per jaar is zeker meer als voldoende. Het betekent toch elke keer een aanslag op mijn agenda en op het familiale leven.

maandag 2 november 2009

Yes, we can!

Ik heb net een fantastische ervaring achter de rug. Een droom kwam uit. Ik liep mijn eerste marathon. In 4:16:11u. Ik had op iets sneller gemikt, maar dat was buiten de man met (in mijn geval) een klein hamertjeu gerekend op km 35. Toen ging het wat trager. Ik heb op karakter moeten verder lopen. Al bij al een redelijk zwaar parcours met al die bruggen. Gelukkig stond op km 39 onze Belgische supporters ons aan te moedigen zodat ik weer ietsje kon versnellen. Trouwens het was van begin tot einde een aanmoediging, dit maakt deze marathon zo uniek.

Details volgen later.

Straks nog een aperitief op de boot en dan een feestmaal op pier 17.
Verbazingwekkend hoe snel je recupereert van zo'n inspanning.

Ik ben best trots op deze prestatie. Ik had mij al ingeschreven voor de marathon van Londen op 25 april 2010. Deze zal ik dus niet afboeken ...

zondag 1 november 2009

Vredig

Ik stond op nog voor de wekker afliep. Het is nu 5:20u en alles is rustig. Geert staat mee op, de kinderen liggen nog te pitten. Gisterenavond had ik alles mooi klaar gelegd zodat ik niets meer moest zoeken. Straks trek ik de warme kleren aan die weg gegooid mogen worden. Ik zal er uit zien als een gedeporteerde! Nog een sober ontbijtje en dan kan ik afzakken naar de lobby. Ik heb eigenlijk nog goed geslapen ook, ondanks de opwinding. Die opwinding zal alleen maar groter worden naarmate het uur U nadert en zeker in groep, dan kunnen we elkaar wat opjutten.

Hiervoor heb ik dus jaren lang getraind, ben ik meer dan een jaar lid van de MMC en let ik sindsdien veel meer op mijn voeding. Ik woog 84 kg, ik weeg er nu 76. Dit is allemaal nieuw voor mij en ik ben blij dat ik het op deze manier met jullie kan delen.

Vanavond zal (ik ben er zo goed als zeker van) de euforie groot zijn en de tranen niet ver af.

Maar nu nog eerst aan de start geraken ...

De marathon

Het parcours start op Staten Island en eindigt in Central Park vlakbij Columbus Circle. De 5 wijken worden aangedaan. Staten Island, via De Verrazano Narrows Bridge naar Brooklyn en Queens, over de Queensboro Bridge naar Manhattan. Vervolgens de Bronx via de Willis Avenue Bridge om dan terug te keren naar Manhattan over de Madison Avenue Bridge, waarbij een flink stuk over de beroemde Fifth Avenue wordt gelopen. De laatste twee mijlen, lichtjes bergop, gaan door het Central Park.
Staten Island wordt de eerste uren als het ware van de wereld afgesloten door het sluiten van de brug rond 7:00u. Het oude Fort Wadsworth zal dan een belegerde vestiging lijken. Je kan Staten Island dan alleen nog met de ferry bereiken. Hetgeen we ook zullen doen. Afspraak om 5:45u in de hotellobby. Gelukkig gaat vannacht het zomeruur over in het winteruur waardoor we een uurtje langer kunnen slapen.
De supporters vertrekken wat later en wachten ons op op de hoek van de 79e straat en 1e avenue (aan kilometer 27) en een tweede keer in Central Park aan kilometer 39.
De 42.000 deelnemers zullen in drie 'waves' worden ingedeeld. De eerste wave vertrekt om 9:40u, waarna elke 20min de volgende vertrekt. Binnen elke 'wave' worden de lopers nog eens onderverdeeld in 7 'corrals' en dit op basis van de door de deelnemer opgegeven looptijd. Ikzelf zit vrijwel in het staartje, 3e 'wave' en 'corral' F. Vorig jaar, bij de inschrijving, gaf ik een wedstrijdtijd van 4:30u op, ik wist toen niet beter. Tom, van onze club, zit in hetzelfde 'schuitje', zo kennen we beiden toch al iemand.

Vanavond worden de laatste koolhydraten feestelijk naar binnen gespeeld in een traditionele 'Pastaparty'. Die zal doorgaan enkele straten verder bij een gekende Italiaan Pete's Downtown. Donderdag was ik blij dat ik eindelijk KH's kon eten, morgen avond zal ik toch blij zijn dat ik er geen meer hoef te eten. Mijn metabolisme heeft het toch behoorlijk moeilijk met het verwerken van de grote hoeveelheden brood, pasta, pannenkoeken, speculoos, energybars e.d.

Woensdag kreeg ik van Tomas nog een mailtje met het wedstrijdschema. Ik moet de marathon in 4 blokken verdelen: Eerste 5km (0-3miles), 11km (3-10miles), 14km (10-19miles) en een laatste van 12km (19-26miles). Het eerste blok moet ik aan 85% lopen (o.a. de steile Verrazano brug over). Het volgende blok aan 90%, het derde aan 95% en het laatste blok aan meer dan 95% (met een aardig stukje valsplat). Als ik daar mijn corresponderende snelheden tegenover plaats, dan zou ik deze marathon in net geen 4 uur moeten kunnen uitlopen.

Ben benieuwd ...