De 1/8 triatlon van Geel met zijn toch wel afwijkende afstanden is een feit.
500m zwemmen, 26,6km fietsen en 6,6km lopen. Alleen heb ik er niet zo'n fijn gevoel aan overgehouden. Aan het weer zou het in eerste instantie niet gelegen hebben. Ronduit warm! Heel warm. Maar sinds de marathon van Chicago weet ik dat hitte me niet echt hindert. Iet of wat warrige bedoeling allemaal. In de wedstrijdinfo stond dat een neopreenbandje 2€ kost, bij de inschrijving bleek het echter 3€ te zijn. Discussiëren hielp niet, ik kon terug naar de auto voor een extra euro. De nummers waren gedrukt op papier, hoe lang gaan die houden? Waar is de zwemstart? We, Bart S. en ikzelf, zullen de hoop maar volgen zeker? Onderweg hoor ik de derailleur van mijn fiets serieus kraken? Heb ik mijn fiets op de derailleur gelegd in de auto? De wisselzone bevindt zich gelukkig in een schaduwrijke straat. Ik kan nog even een technische ingreep doen om de derailleur recht te trekken. Even moeten we die wisselzone verlaten voor de doorgang van de Iron Ladies! Nog meer geluk als we kunnen wachten in de lommerte aan de start.
En dan krijgen we het sein om het water in te gaan. Ik zie iedereen zich daar moeiteloos in glijden en concludeer (verkeerdelijk) dat het water redelijk diep is. Pijnlijk is de verrassing als dat niet het geval is. Ik begrijp niet dat de organisatie ons hiervoor niet verwittigd heeft. Recht op mijn knieën terecht gekomen. Een hevige pijn terroriseert mijn rechter knieschijf. Het duurt even voor de pijn verzwakt. Maar dan moet ik mijn aandacht aan de start zelf geven. Een flinke knal zet de wasmachine in gang! Moeizaam vind ik mijn weg door de wriemelende ledematen. Aan het keerpunt blijf ik in enkele touwen hangen. Nog 150m en ik kan het water uit. Die heb ik m.i. nog nooit zo snel gezwommen. Nog net eruit voor Bart S. Die me dan helpt mijn wetsuit achteraan los te maken. Er staan nog behoorlijk wat fietsen. Maar dan begin ik te duizelen. Ik moet me neerzetten en bekomen. Al zittend trek ik verder mijn wetsuit uit. Stilaan verdwijnt de duizeling. Nog een banaan en dan de fiets op. Daags ervoor wat geoefend om de fiets op te klimmen met de schoenen al vastgemaakt aan de trappers. Lukte aardig. Nu ook. Enfin de baan op. Wat een tegenwind! Vermits je niet mag stayeren blijf ik zo'n 10m achter mijn voorganger, verzamel de nodig krachten en schiet hem dan voorbij. Zo'n 10-tal stak ik op die manier voorbij. Tegen het einde van de fietsproef voelde ik de pijn in mijn knie weer. Het koude water zal het tijdelijk verdoofd hebben, maar met die hitte kan dat natuurlijk niet blijven duren. Enkele steken me terug voorbij. De wisselzone komt echter in zicht. Wat een menigte. En die gaan niet zo vlot opzij! Het wisselen gebeurt anders ook vrij soepel. Maar na enkele stappen lopen snijdt de pijn weer door mijn knie. OK, wat vaart minderen. Ronde 1 kan ik nog uitlopen. 200m in de tweede ronde moet ik overgaan naar wandelen. Nog zo'n dikke 3km! Een loper verwisselt zijn laatste plaats met die van mij. Eindigen is nu de boodschap. Aangekomen in het stadium raap ik alle energie bijeen en zet het weer op een loopje. Ik wil op zijn minst een finishfoto waar ik lopend de streep over ga. Maar daar hadden ze duidelijk niet meer op mijn aankomst gerekend. Geen fotograaf! Een dame rende me nog tegemoet om mijn nummer alsnog te noteren. Dat heb ik nog moeten oprapen omdat het afscheurde van mijn nummerbelt. Gelukkig was er nog drank en fruit te over. Moe was ik niet echt, ik had tenslotte een aardig stukje gewandeld. Achteraf bleek ik over die 6,6km gemiddeld nog meer dan 10km/u gedaan te hebben. Moet ik toch flink doorgestapt hebben.
Enfin het douchen ging ook niet zonder hindernissen en ik ben Bart S. dankbaar dat hij al die tijd mij vervoegde en meehielp. Toen merkte ik pas dat mijn knie nog steeds aan het bloeden was. Twee snijwonden, één er net onder, en één bovenop de knieschijf. Het rode kruis heeft me de nodige medische zorgen en ijs bezorgd. We hebben dan nog naar de aankomst van de 1/4 triatlon gekeken terwijl de zon volle petrol bakte. Nog steeds kwam er bloed uit de wonde bovenop de knieschijf. Een tweede bezoek aan het rode kruis was nodig.
Nadat de meeste favorieten finishten vond ik het welletjes en ben naar huis gereden. Thuisgekomen merkte ik dat ik serieus verbrand was en dat het een moeilijke nacht zou worden. Mijn knie was ondertussen ook al aardig opgezwollen.
En dan heb ik nog niet verteld dat ik ook nog eens mijn Garmin-horloge ben kwijtgespeeld tijdens de wedstrijd. Dat heb ik pas ontdekt als ik al een eindje aan het fietsen was. Waarschijnlijk mee met mijn wetsuit uitgetrokken. Maar daar zat hij niet in en de organisatie heeft ook nog niets bezorgd gekregen.
Maandagavond toch maar naar de dokter. Ernstige kneuzing, maar niks onoverkomelijks. Enkele dagen en ik zou weer de oude moeten zijn.
Een mens kan soms wat pech hebben, maar je komt er altijd weer sterker uit dan tevoren...
