Yes, I did it. Dit waren de woorden die uitschreeuwde toen ik voor de vierde maal bovenop de Col de Haussire aankwam. Deze loodzware beproeving had ik weer op mijn manier kunnen afwerken. Ik was er helemaal niet gerust in, maar de adrenaline en wat peptalk deden hun werk.
Zaterdagnamiddag reed ik naar La Roche om me tijdig te kunnen aanmelden en om in alle rust m'n bed op te zoeken. Ik sprak met Peter K. af om wat koolhydraten op te stapelen bij een plaatselijke Italiaan. Mike en familie hebben ons vervoegd. Na dit gezellig onderonsje werd het toch tijd om mijn kamer op te zoeken in de Floréal. Lap, receptie gesloten. Gelukkig kon ik nog terecht in het restaurant. Daar kwam ik dan Tom D. tegen met zijn kompanen waarmee ik begin deze week het fietsparcours al eens verkende. Een vrolijke gespannenheid overviel ons allemaal. Uiteindelijk ben ik dan toch mijn kamer gaan opzoeken om alles rustig en sereen klaar te leggen. Vermits de zwemproef niet zou doorgaan scheelde dat natuurlijk al een pak. Ik zocht wat verstrooiing bij het TV-zappen en rond 23:00u ging bij mij toch ook het licht uit.
Ik sliep in één ruk door tot de wekker daar een einde aan maakte. Het was zo'n 6u in de ochtend. Aan de receptie kon ik een lunchpakket afhalen ter vervanging van het ontbijt dat pas om 8u zou geserveerd worden. Daarop kon ik niet wachten want om 7:45u had ik met anderen afgesproken om naar de start aan de stuwdam van Nisramont te fietsen. Het ritje naar de start betekende ook al meteen een flinke beklimming. In Berisménil aangekomen gebeurde dan het onmogelijke, ik reed plat... Met de hulp van mijn kompanen was de binnenband snel vervangen. Ik had er nu nog één in reserve. Maar onze bedoeling om rustig aan de start te verschijnen was daarmee wel weggeveegd. Gelukkig kende ik nog een shortcut, maar het belette ons niet dat we de 'elite'-deelnemers, die ondertussen al gestart waren, tegemoet reden.
Iet of wat opgefokt kwamen we dan aan de start. Gelukkig was de rij wachtende nog lang, zodat ik de lucht in de nieuwe binnenband nog naar behoren kon aanvullen met een ter plaatse opgevraagde voetpomp. Ik vervoegde de wachtrij als vrijwel de laatste. Na mij schoven nog laatkomers aan. Zouden die ook platte band gehad hebben? Een plasmoment zorgde er evenwel voor dat ik toch laatste zou starten. En dan was het zover. 27 minuten later dan de eersten was het onze beurt om het asfalt te verhitten. Vermits ik het parcours nu wel kende, besloot ik de coté de Filly op te rijden aan een gezapig tempo.
Ik wilde mijn krachten sparen voor het zware werk dat me zo'n 15km verder zou opwachten. De benen zaten goed. Ik had er wel vertrouwen in. Eénmaal terug in Berisménil aangekomen was het zo goed als alleen maar afdalen tot bijna in La Roche. Daar sloegen we dan rechtsaf om voor een eerste maal de Col De Haussire te beklimmen. Een bordje kondigde nuchter aan wat ons te wachten stond. Maar ik was er klaar voor. Ik schakelde al snel over op het kleinste blad vooraan om er zeker van te zijn dat mijn hartslag laag zou blijven. Niet zo eenvoudig als daar dan plots de 'elite' je voorbij schiet, alsof je zelf stilstaat. Vanaf het vijvertje zou het eigenlijke klimwerk pas beginnen. De laatste 1,3km, zoals aangegeven door een wegwijzer, waren de zwaarste, en het was hier dat ik zou laten zien dat ik het meende. MAAR... ik reed weer plat... Niet te geloven, weer mijn voorste band. En dit op het steilste stuk van het parcours. Vermits het nog behoorlijk fris was zocht ik een open plek waar ik me zou kunnen opwarmen door de stralende zon die eindelijk, na maanden op zich laten wachten te hebben, helemaal van de partij was. Daarvoor moest ik toch zo'n 200m naar boven wandelen. Gelukkig had ik nog een tweede reserve band bij. Het vervangen ging heel wat minder vlot dan bij de eerste keer. Tot dat ik hulp kreeg van een deelnemende 'local' uit het nabije Ortho. Blijkbaar vond hij in dit oponthoud een goed excuus om te kunnen recupereren. En dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Enfin, na een dik kwartier was de band weer opgepompt en konden we verder. Niet eenvoudig om op zo'n steile weg te starten, maar het lukte toch. Een tiental minuten later haalden we de col. Enkele deelnemers stonden ons daar op te wachten en het zag er naar uit dat ze het voor bekeken hielden. De afdaling naar de coté de Samrée bood ons voldoende recuperatie om ook deze helling probleemloos aan te zetten. Vanaf hier startte de eerste van drie rondes. Vermits ik toch merkte dat mijn voorste band niet onder voldoende druk stond ben ik bij de bevoorrading gestopt, en die beschikten over een pomp die er de laatste 4 bar nog kon aan toevoegen. En nu maar hopen dat ik niet nog eens zou lek rijden. In Samrée aangekomen was eigenlijk het ergste geleden buiten nog een venijnige molshoop net buiten het dorp. Vanaf dan was het alleen nog maar afdalen. Ik haalde soms maxima van 65km/u, snelheden waar ik het toch wat moeilijk bij had. Er moest maar eens iets gebeuren. En dan nog werd ik voorbij gestoken.
Aan de voet van de col de Haussire aangekomen keek ik nog eens achterom en merkte dat ik mijn 'maatje' losgereden had. Eigenlijk wel jammer, want ik heb hem nog niet echt kunnen bedanken voor zijn hulp. Nu goed. Een tweede maal naar boven dus. Op het steilste stuk moest ik nu toch wel uit het zadel. Vanaf de eerste bocht in het bos kon ik weer in het zadel en zwoegde ik verder omhoog. De tweede bocht kwam in het zicht, en dan wist ik dat ik er bijna was. Nog veel toeschouwers stonden ons daar op te wachten en dat heeft natuurlijk zijn effect niet gemist. Ik had vrijwel probleemloos de tweede beklimming doorstaan. De coté de Samrée is in vergelijking met deze col, gewoon kinderspel. Het kwam er nu op aan om de col nog twee keer te bedwingen. En ook de derde keer ging vrij vlot hoewel ik dit maal wat langer uit het zadel moest blijven. Ik naderde stilaan clubgenoot Mike die al toe was aan zijn vierde beklimming. Ik merkte dat hij, net als ik, alles uit de kast moest halen om boven te geraken. En dan... derde maal lek. Dit maal niet bij mij maar bij Mike. Ik zag duidelijk een steekvlam uit de achterste band schieten, alsof hij op een bommetje reed. We stelden al spoedig vast dat de buitenband gescheurd was, wat het einde van de wedstrijd voor Mike betekende. Bijzonder jammer, want hij moest eigenlijk alleen nog maar naar beneden rijden om aan zijn loopproef te beginnen. Ik had echter nog 1 ronde te doen. Een ronde waar ik 'eindelijk' mijn achterstand kon inhalen. Ik wist dat ik als laatste gestart was en met het oponthoud van die tweede platte band, was mijn achterstand alleen maar opgelopen. Nog voor ik Samrée bereikte had ik er al 4 'te pakken'. In het afdalen kon ik er nog een aantal 'oprapen'. En mijn vermoeden dat menigeen op de beklimming naar de col wel eens zou 'sterven' werd alleen maar bewaarheid. Ik trok traag maar zeker van het ene naar het andere verkrampte gezicht, zelf ook maar enkele stappen verwijderd van een bijna doodervaring. Dit maal zonder toeschouwers, die waren al afgezakt voor de loopproef. Ik begon tegen mezelf te praten. Zo iets van "komaan, een vierde keer zal ook wel lukken" of "ik zie misschien wel af, maar al die anderen nog meer" en "daar is de eerste bocht al, je kan het" tot "ik zie de tweede bocht al, het gaat me lukken". En ja, het is me gelukt. De emoties namen het even van mij over. Mijn kreet 'Yes, I did it!' werd enkel door wat opgeschrikte vogels beantwoord. Zegevierend daalde ik van de col af. Met moeite kon ik de tranen afwenden. Nu was het alleen nog maar afdalen naar de wissel. Aangekomen in La Roche reed ik haast nog verkeerd omdat de seingevers het blijkbaar al voor bekeken hielden. Via een kleine omweg vond ik dan toch de ingang van de wisselzone. Ik had er 102km fietsen opzitten...
Daar werd ik aangemoedigd door clubleden die al gefinisht waren. Ik moest echter zoeken naar mijn plekje en liet me niet opjutten terwijl ik windstopper, armverwarmers, helm en fietsschoenen inwisselde voor pet en loopschoenen. En dan weg voor 10km lopen. Dat wilde in het begin nog aardig goed lukken. Ik stak er al direct een paar voorbij die duidelijk aan het eind van hun krachten waren. Ik mocht dan een paar gekende kruisen, zij zouden een kwartier of meer eerder aankomen. Zolang het min of meer vlak bleef kon ik het tempo nog opvoeren. Maar vanaf de 2e bevoorrading stuurden ze ons weer de hoogte in. Aanvankelijk heb ik dit nog lopende gedaan, maar al gauw had ik door dat dit niet vol te houden was. Ik moest de 16% hellingsgraad wandelend afmaken. Eenmaal weer naar beneden kon ik er weer wat inhalen. Ik wist dat er nog een stuk met 19% helling zou aankomen dus ik voerde het tempo weer op. Het venijn zat duidelijk in de start, want de laatste kilometer was alsof je een muur moest oplopen. Zou iemand dit al lopende gedaan hebben? Ik betwijfel het. Trail lopen is me niet onbekend, dus het was even overschakelen van vooruit zien naar beneden kijken om te zien waar je je voeten zet. Een beetje jammer dat ik m'n trailschoenen niet had aangedaan. Na meer dan een uur kon ik de finish zien, maar die werd als een wortel voor je gehouden want het waren nog een hoop bochten tot aan de eindstreep. Een onbeschrijfelijk gevoel overviel me weer als ik die dan kon overlopen na meer dan 5u50' wedstrijd. Kapot maar voldaan. Ik had één van de zwaarste beproevingen doorstaan. Over mijn tijd mag ik absoluut niet opscheppen, maar ik deed het toch maar weer en op een min of meer comfortabele manier. Ik heb me nog te goed gedaan aan wat er restte van voedsel en drank en kon wat bijpraten met bekende deelnemers.
Dan was het nog met de fiets naar de auto, met de auto terug naar het sportterrein waar ik me dan gedoucht heb en dan hop terug naar huis. Wat jammer, want het was stralend weer in La Roche, maar ik vond niemand nog bereid om er te blijven plakken voor een La Chouffe...
