Nu de euforie wat bekoeld is, is het de moment om eens nuchter de rekening te maken:
De prestatie op zich
Het is duidelijk dat ik de grenzen van mijn kunnen heb afgetast. Als ik wat navraag doe in de club, dan heb ik het op mijn leeftijd helemaal niet slecht gedaan om in dergelijke tijd een eerste marathon te lopen.
Ik heb ondertussen de gegevens van mijn hartslagmeter kunnen analyseren. Ik liep de marathon in gemiddeld 9,88 km/uur en met een gemiddelde hartslag van 157 bpm en een maximale hartslag van 168 bpm.
Als ik echter het verloop van de wedstrijd bekijk dan vallen er duidelijk drie delen te onderscheiden. Tot km 29 liep ik nog aan gemiddeld 10,60 km/u. Ik liep de halve marathon in net geen 2 uur wat voor mij trouwens een officiële beste tijd is. Vanaf km 29 tot km 35 zakte de snelheid naar ongeveer 9,60 km/u en vanaf km 35 naar 8,60 km/u, met een lichte heropflakkering vanaf km 41. Merkwaardig daarbij is dat vanaf km 35 mijn hartslag niet meer hoger heb gekregen dan 157 bpm. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Ik ben altijd blijven lopen, wat van menig ander niet kon gezegd worden, sommigen wandelden de finish over.
Ik heb dit al besproken met de ervaren lopers en ze maakte me duidelijk dat ik te vroeg aan de gels ben begonnen. En inderdaad, vanaf km 20 heb ik om de 5 km een gel genomen. Het effect is dat er plots snelle suikers worden aangevoerd waardoor het lichaam als het ware verwend wordt en naar meer verlangt. Ik had dan eigenlijk om de 3 km een gel moeten nemen. Beter had geweest om vanaf km 30 (18e mijl, de organisatie deelde daar trouwens zelf gels uit) mijn eerste gel te nemen. En dan eventueel nog één op 34 en 38 km. Maar bij de meesten zou 1 gel volstaan.
Beginnersfout? Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar het is wel degelijk behandeld geweest in één van de 'clinics' van onze club.
Was het dit waard?
Ondanks het feit dat ik de laatste 7km toch wel wat heb afgezien, vond ik het een fantastische ervaring. Tot dan was de langste afstand 34km en éénmaal daarover was ik met elke km mijn afstandsrecord aan het verbeteren. Alleen dat al gaf een heuse kick. Afgezien daarvan was het vanaf de start tot aan km 35 genieten van de sfeer, de straatbeelden, de uitzichten, kortom de sightseeing. Van begin tot einde werd je aangemoedigd. "Come on Belgium, you're looking great!" Het deed me elke keer weer glimlachen. Ik ben in buurten gekomen waar je anders nooit als toerist zou komen. En de clichés werden spijtig genoeg bevestigd. De Bronx is een grauwe, weinig stimulerende woonwijk. Harlem, ten noorden van Manhattan, was al wat beter, maar het contrast met de rest van Manhattan is verrassend.
Fysische letsels
Na de finish, toen het lopen overging in wandelen (zeg maar slenteren wegens onnoemelijk veel volk), heb ik even geduizeld wegens het gebrek aan suikers. Dit was snel verholpen door het drinken van Gatorade aangeboden door de organisatie. De emoties lagen hoog, even heb ik een traan moet wegpinken. Eten zat er voorlopig niet in. Na de foto kreeg ik het plots zeer koud, ik rilde van kop tot teen. Ook dat werd verholpen toen de organisatie thermische dekens uitdeelde. Eenmaal mijn zak afgehaald kon ik genieten van een gewone cola (bevat bijzonder veel suiker). De warme kledij hielp me vlug weer op temperatuur te komen. Het wandelen verplichtte je om het melkzuur al grotendeels te draineren. Na een kleine km was ik op onze family-reunion-area, op de hoek van 72e street en Amsterdam Avenue. Daar was ik eindelijk weer helemaal op mijn gemak en kon ik ook weer iets eten. Met de beenverwarmers aan doken we vervolgens de metro in om een klein half uur later terug in ons hotel te zijn. Een warm bad en een korte slaap hielpen me er weer gans bovenop zodat ik voldoende gerecupereerd en gedecoreerd met mijn medaille aan de boottocht en het feestmaal kon deelnemen.
Ik heb geen bleinen opgelopen noch andere oppervlakkige lichamelijke letsels. Mijn tepels waren afgeplakt en dat heeft z'n effect niet gemist.
De spieren waren stram, maar ik kon me nog vlot bewegen. Ik had verwacht dat ik de volgende dagen er zou bijlopen als een kreupele, maar dat is me gespaard gebleven. Ik had eigenlijk nog de meeste schrik voor mijn (geopereerde) linker knie, maar die heeft het fantastisch gehouden, waarmee ik wil zeggen dat de lichte pijn dezelfde is als vroeger.
De day after
's Anderendaags waren het vooral mijn quadriceps die protesteerden. Maar dat heeft ons niet belet om Manhattan te verkennen. We hebben aardig wat afgewandeld. De Brooklyn bridge te voet over, winkel in, winkel uit, op Times Square geflaneerd, de Empire State Building op en af en dan nog een verhuis van valiezen en zakken van het ene hotel tot het andere. We logeren inderdaad in een nieuw hotel. La Quinta Inns & Suites in Secaucus, New Jersey, aan de andere kant van de Hudson River.
Lopen met 1 nier
Volgens mij heb ik daar geen enkel nadeel van ondervonden. En daar was het mij ook om te doen. Ik zoek met dit verhaal het donorschap bij leven te promoten. Ik heb lang gezocht naar een vereniging die hiervoor interesse had, maar nadat mijn talrijke emails onbeantwoord bleven, heb ik niet meer verder aangedrongen. Ik heb mezelf bewezen dat ik zeker niet moet inboeten op levenskwaliteit, integendeel, ik ben er veel sterker uit gekomen.
Volgende marathon
Zoals al gemeld is de marathon van Londen op 25 april 2010 de volgende. Met zijn vlakker parcours en de ervaring die ik nu heb opgedaan moet het mij lukken om binnen de 4 uur te finishen.
In het najaar van 2010 staat de marathon van Chicago op het programma. 2 per jaar is zeker meer als voldoende. Het betekent toch elke keer een aanslag op mijn agenda en op het familiale leven.
De prestatie op zich
Het is duidelijk dat ik de grenzen van mijn kunnen heb afgetast. Als ik wat navraag doe in de club, dan heb ik het op mijn leeftijd helemaal niet slecht gedaan om in dergelijke tijd een eerste marathon te lopen.
Ik heb ondertussen de gegevens van mijn hartslagmeter kunnen analyseren. Ik liep de marathon in gemiddeld 9,88 km/uur en met een gemiddelde hartslag van 157 bpm en een maximale hartslag van 168 bpm.
Ik heb dit al besproken met de ervaren lopers en ze maakte me duidelijk dat ik te vroeg aan de gels ben begonnen. En inderdaad, vanaf km 20 heb ik om de 5 km een gel genomen. Het effect is dat er plots snelle suikers worden aangevoerd waardoor het lichaam als het ware verwend wordt en naar meer verlangt. Ik had dan eigenlijk om de 3 km een gel moeten nemen. Beter had geweest om vanaf km 30 (18e mijl, de organisatie deelde daar trouwens zelf gels uit) mijn eerste gel te nemen. En dan eventueel nog één op 34 en 38 km. Maar bij de meesten zou 1 gel volstaan.
Beginnersfout? Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar het is wel degelijk behandeld geweest in één van de 'clinics' van onze club.
Was het dit waard?
Ondanks het feit dat ik de laatste 7km toch wel wat heb afgezien, vond ik het een fantastische ervaring. Tot dan was de langste afstand 34km en éénmaal daarover was ik met elke km mijn afstandsrecord aan het verbeteren. Alleen dat al gaf een heuse kick. Afgezien daarvan was het vanaf de start tot aan km 35 genieten van de sfeer, de straatbeelden, de uitzichten, kortom de sightseeing. Van begin tot einde werd je aangemoedigd. "Come on Belgium, you're looking great!" Het deed me elke keer weer glimlachen. Ik ben in buurten gekomen waar je anders nooit als toerist zou komen. En de clichés werden spijtig genoeg bevestigd. De Bronx is een grauwe, weinig stimulerende woonwijk. Harlem, ten noorden van Manhattan, was al wat beter, maar het contrast met de rest van Manhattan is verrassend.
Fysische letsels
Na de finish, toen het lopen overging in wandelen (zeg maar slenteren wegens onnoemelijk veel volk), heb ik even geduizeld wegens het gebrek aan suikers. Dit was snel verholpen door het drinken van Gatorade aangeboden door de organisatie. De emoties lagen hoog, even heb ik een traan moet wegpinken. Eten zat er voorlopig niet in. Na de foto kreeg ik het plots zeer koud, ik rilde van kop tot teen. Ook dat werd verholpen toen de organisatie thermische dekens uitdeelde. Eenmaal mijn zak afgehaald kon ik genieten van een gewone cola (bevat bijzonder veel suiker). De warme kledij hielp me vlug weer op temperatuur te komen. Het wandelen verplichtte je om het melkzuur al grotendeels te draineren. Na een kleine km was ik op onze family-reunion-area, op de hoek van 72e street en Amsterdam Avenue. Daar was ik eindelijk weer helemaal op mijn gemak en kon ik ook weer iets eten. Met de beenverwarmers aan doken we vervolgens de metro in om een klein half uur later terug in ons hotel te zijn. Een warm bad en een korte slaap hielpen me er weer gans bovenop zodat ik voldoende gerecupereerd en gedecoreerd met mijn medaille aan de boottocht en het feestmaal kon deelnemen.
Ik heb geen bleinen opgelopen noch andere oppervlakkige lichamelijke letsels. Mijn tepels waren afgeplakt en dat heeft z'n effect niet gemist.
De spieren waren stram, maar ik kon me nog vlot bewegen. Ik had verwacht dat ik de volgende dagen er zou bijlopen als een kreupele, maar dat is me gespaard gebleven. Ik had eigenlijk nog de meeste schrik voor mijn (geopereerde) linker knie, maar die heeft het fantastisch gehouden, waarmee ik wil zeggen dat de lichte pijn dezelfde is als vroeger.
De day after
's Anderendaags waren het vooral mijn quadriceps die protesteerden. Maar dat heeft ons niet belet om Manhattan te verkennen. We hebben aardig wat afgewandeld. De Brooklyn bridge te voet over, winkel in, winkel uit, op Times Square geflaneerd, de Empire State Building op en af en dan nog een verhuis van valiezen en zakken van het ene hotel tot het andere. We logeren inderdaad in een nieuw hotel. La Quinta Inns & Suites in Secaucus, New Jersey, aan de andere kant van de Hudson River.
Lopen met 1 nier
Volgens mij heb ik daar geen enkel nadeel van ondervonden. En daar was het mij ook om te doen. Ik zoek met dit verhaal het donorschap bij leven te promoten. Ik heb lang gezocht naar een vereniging die hiervoor interesse had, maar nadat mijn talrijke emails onbeantwoord bleven, heb ik niet meer verder aangedrongen. Ik heb mezelf bewezen dat ik zeker niet moet inboeten op levenskwaliteit, integendeel, ik ben er veel sterker uit gekomen.
Volgende marathon
Zoals al gemeld is de marathon van Londen op 25 april 2010 de volgende. Met zijn vlakker parcours en de ervaring die ik nu heb opgedaan moet het mij lukken om binnen de 4 uur te finishen.
In het najaar van 2010 staat de marathon van Chicago op het programma. 2 per jaar is zeker meer als voldoende. Het betekent toch elke keer een aanslag op mijn agenda en op het familiale leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten