Het zou ongepast zijn mocht ik niet enkele mensen bedanken.
In de eerste plaats mijn echtgenote Geert. De confrontatie met mijn niertumor heeft haar veel harder getroffen dan bij mezelf. Ook haar wilde ik bewijzen dat ze zich geen zorgen moet maken over mijn gezondheid. Toen ik haar vertelde dat ik een marathon wilde lopen, zag ik enige terughoudendheid in haar ogen. Maar het feit dat ik me bij de MMC aansloot en de talrijke contacten die ze daarbij met andere clubleden had, heeft haar kunnen overtuigen. En naarmate de marathon dichterbij kwam is ze mee opgegaan in de opwinding, de voeding en het (min of meer) laten van alcohol. De aanmoedigingen langs de kant tijdens het lopen waren een enorme steun en ankerpunten waar ik naar uitkeek. Ik besef maar al te goed dat het belangrijk is dat je partner mee moet geloven in dit verhaal. En de kracht van de MMC is dat ze dit ook daadwerkelijk ondersteund. Trouwens, wie heeft haar niet overtuigend commentaar zien geven voor ATV ?
Mijn kinderen hebben hier ook naar toegeleefd. Misschien eerder door de aantrekking van de stad New York zelf en het feit dat ze er mee naar toe konden, maar hun enthousiasme aan de kant was hartelijk en bemoedigend om te zien. Het haalt de band met de kinderen wel aan.
Mijn ouders die zich toch ook zorgen maakten. Vooral mijn moeder. Zij mag gerust zijn, ik stel het uitstekend en bruis van de levensenergie.
Mijn schoonouders die me regelmatig een opbeurend emailtje stuurden en de wedstrijd via TV en website van begin tot einde, meer dan 4 uur lang hebben gevolgd.
Mijn broers, zussen schoonbroers en -zussen die me hebben laten doen ...
De MMC en zijn clubleden. De professionele, maar ook psychologische begeleiding is uniek en mag wel de hoofdreden nummer één genoemd worden waarom ik dit avontuur tot een goed einde heb gebracht. Tomas, bedankt voor het opbouwende schema dat je voor mij opmaakte en af en toe moest bijstellen (vooral na die pijnlijke periode met mijn knie). Wilfried, bedankt voor de bezieling en het uitwisselen van jouw ervaring. Ik heb er bovendien een hoop vrienden bij. Lieve, die met haar kroost nu ook in dit hotel logeert. Dirk, Frank en Tom, de kliek uit Dessel met hun sympathieke vrouwen. En nog vele anderen.
Atletiekclub BREAK, die me de eerste looppassen bijleerde. Die me tot de halve marathon begeleidde. De mensen uit ons loopgroepje, waarmee ik regelmatig mocht mee samenlopen en gedachten kon uitwisselen. Vooral met Jan, die nu ook traint voor zijn eerste marathon en waarvan ik weet dat hij mijn doen en laten op de voet heeft gevolgd.
Mijn collega's op het werk die begrip toonden als ik eens wat vroeger naar huis moest voor een training. Frederik, bedankt voor je morele steun, het feit dat je zelf bent beginnen lopen strekte mij tot eer.
En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een hoop mensen, maar ze mogen er zeker van zijn dat ik hen persoonlijk zal bedanken.
In de eerste plaats mijn echtgenote Geert. De confrontatie met mijn niertumor heeft haar veel harder getroffen dan bij mezelf. Ook haar wilde ik bewijzen dat ze zich geen zorgen moet maken over mijn gezondheid. Toen ik haar vertelde dat ik een marathon wilde lopen, zag ik enige terughoudendheid in haar ogen. Maar het feit dat ik me bij de MMC aansloot en de talrijke contacten die ze daarbij met andere clubleden had, heeft haar kunnen overtuigen. En naarmate de marathon dichterbij kwam is ze mee opgegaan in de opwinding, de voeding en het (min of meer) laten van alcohol. De aanmoedigingen langs de kant tijdens het lopen waren een enorme steun en ankerpunten waar ik naar uitkeek. Ik besef maar al te goed dat het belangrijk is dat je partner mee moet geloven in dit verhaal. En de kracht van de MMC is dat ze dit ook daadwerkelijk ondersteund. Trouwens, wie heeft haar niet overtuigend commentaar zien geven voor ATV ?
Mijn kinderen hebben hier ook naar toegeleefd. Misschien eerder door de aantrekking van de stad New York zelf en het feit dat ze er mee naar toe konden, maar hun enthousiasme aan de kant was hartelijk en bemoedigend om te zien. Het haalt de band met de kinderen wel aan.
Mijn ouders die zich toch ook zorgen maakten. Vooral mijn moeder. Zij mag gerust zijn, ik stel het uitstekend en bruis van de levensenergie.
Mijn schoonouders die me regelmatig een opbeurend emailtje stuurden en de wedstrijd via TV en website van begin tot einde, meer dan 4 uur lang hebben gevolgd.
Mijn broers, zussen schoonbroers en -zussen die me hebben laten doen ...
De MMC en zijn clubleden. De professionele, maar ook psychologische begeleiding is uniek en mag wel de hoofdreden nummer één genoemd worden waarom ik dit avontuur tot een goed einde heb gebracht. Tomas, bedankt voor het opbouwende schema dat je voor mij opmaakte en af en toe moest bijstellen (vooral na die pijnlijke periode met mijn knie). Wilfried, bedankt voor de bezieling en het uitwisselen van jouw ervaring. Ik heb er bovendien een hoop vrienden bij. Lieve, die met haar kroost nu ook in dit hotel logeert. Dirk, Frank en Tom, de kliek uit Dessel met hun sympathieke vrouwen. En nog vele anderen.
Atletiekclub BREAK, die me de eerste looppassen bijleerde. Die me tot de halve marathon begeleidde. De mensen uit ons loopgroepje, waarmee ik regelmatig mocht mee samenlopen en gedachten kon uitwisselen. Vooral met Jan, die nu ook traint voor zijn eerste marathon en waarvan ik weet dat hij mijn doen en laten op de voet heeft gevolgd.
Mijn collega's op het werk die begrip toonden als ik eens wat vroeger naar huis moest voor een training. Frederik, bedankt voor je morele steun, het feit dat je zelf bent beginnen lopen strekte mij tot eer.
En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een hoop mensen, maar ze mogen er zeker van zijn dat ik hen persoonlijk zal bedanken.
HEEL heel tof, Bert, of Burt!
BeantwoordenVerwijderenIk ben mee ongelooflijk fier op je.... en op Geert die ik gisteren even zag op ATV.... Eva ook, maar het ging zo vlug dat ik Ruben niet zag... die stond er zeker ook!
Dank dat je jouw ervaringen zo open deelt!
Geniet nog wat na en dan... hopelijk tot heel vlug,
dikke kus voor iedereen van t.Angèle