"Ja, 't is gebeurd" zou Eric van Looy zeggen! Tegen goed advies in ben ik in Bosvoorde de verlengde versie van deze voorjaarsklassieker gaan lopen. Geen 19,2 maar 20km deze keer, over de heuvels van het Zoniënwoud. Met aankomst bergop!
Zwaar zal je zeggen. Iets waar de spieren worden op aangesproken en niet zozeer de souplesse. Maar dan moeten al je spieren wel OK zijn. De eerst 10 km gingen meer dan behoorlijk. Ik liep zo'n 12km/u. Ik keek uit naar de eerste bevoorrading MAAR die was al uitgeput bij mijn doortocht. Niet te geloven! Ik had die echt wel nodig. En gelijk kreeg ik een dipje. Ik was van dat dipje nog niet bekomen of mijn rechterhamstring liet duidelijk van haar bestaan weten. Bij elke heuvel op nam de pijn wat toe. Ik had al meer dan 12km gelopen. Nog 8 te gaan. Opgeven was dan voor mij geen optie. Bij km 14 was er gelukkig wel voldoende bevoorrading en kwam ik weer op krachten door enkele beten 'franchipanne'. Vanaf toen was het ook hoofdzakelijk bergaf. Tot zo'n 500m voor de finish, dan kregen we nog een aardige kuitenbijter (in mijn geval hamstringbijter) onder de voeten geschoven. Ik finishte in 1:51:38u. Nog geen 11km/u gemiddeld dus.
Ik liet me meeslepen door mijn verslaving en het hoge testosteron gehalte van deze loop. Ondanks de pijn heb ik toch weer van het Zoniënwoud genoten en kijk al uit naar de volgende editie.
Maar eerst langs de dokter ...
Zwaar zal je zeggen. Iets waar de spieren worden op aangesproken en niet zozeer de souplesse. Maar dan moeten al je spieren wel OK zijn. De eerst 10 km gingen meer dan behoorlijk. Ik liep zo'n 12km/u. Ik keek uit naar de eerste bevoorrading MAAR die was al uitgeput bij mijn doortocht. Niet te geloven! Ik had die echt wel nodig. En gelijk kreeg ik een dipje. Ik was van dat dipje nog niet bekomen of mijn rechterhamstring liet duidelijk van haar bestaan weten. Bij elke heuvel op nam de pijn wat toe. Ik had al meer dan 12km gelopen. Nog 8 te gaan. Opgeven was dan voor mij geen optie. Bij km 14 was er gelukkig wel voldoende bevoorrading en kwam ik weer op krachten door enkele beten 'franchipanne'. Vanaf toen was het ook hoofdzakelijk bergaf. Tot zo'n 500m voor de finish, dan kregen we nog een aardige kuitenbijter (in mijn geval hamstringbijter) onder de voeten geschoven. Ik finishte in 1:51:38u. Nog geen 11km/u gemiddeld dus.
Ik liet me meeslepen door mijn verslaving en het hoge testosteron gehalte van deze loop. Ondanks de pijn heb ik toch weer van het Zoniënwoud genoten en kijk al uit naar de volgende editie.
Maar eerst langs de dokter ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten