For a few Euros more

10-10-10: A date to remember. Het zou heet worden.
Extra kleding was inderdaad niet nodig, de wandeling om 6:45u naar de startcorrals kon al in aangename temperatuur gebeuren. Wel wat chaos aan de veel te smalle ingang van de 'seeded corrals', maar voor de rest puike organisatie. In de verte meende ik het Amerikaans volkslied te horen, wat er op kon wijzen dat de start niet ver meer af was. En ja, het was al 7:30u gepasseerd. De moment om het flesje hypotone drank op te drinken. 6 minuten later kon ook ik de startlijn passeren. Het parcours dook eerst de ondergrond in (waar normaal het verkeer zich grotendeels afspeelt waardoor het zo rustig lijkt bovengronds). Een wriemelende massa bewoog zich noordwaarts door de brede lanen van Chicago. Vermits het parcours nagenoeg vlak was kon je dat pas goed zien als je een brug over moest. De eerste 15 km liep ik met Paul mee, maar die bleek me dan toch wat te snel. Hij hield zich ook strak aan zijn wedstrijdschema en liep uiteindelijk een schitterende tijd: 3:41:55u. Een verbetering van zijn beste tijd met 16 minuten. Ook hij zou het moeilijk krijgen vanaf km 30. Zoals de meesten onder ons.

Onze supporters zouden ons op 4 plaatsen aanmoedigen, wat in de aankomende hitte welgekomen ankerpunten zouden blijken. Ik zat mooi op schema om op 3:45u te finishen. De gedachte dat dit het sponsorbedrag flink zou doen aanzwellen gaf me bij wijlen vleugels. Als wortel heeft het dus wel degelijk gewerkt. Na 1:52u was ik al halfweg. De warmte was nog best draagbaar en gemakkelijk te verteren door veel te drinken en overvloedig water over me heen te kappen. Op km 25 stak ik Greet en Frank voorbij. Maar naarmate het later werd nam de temperatuur ook toe en bovendien werd de schaduw bijzonder schaars. Op km 30 nog steeds op schema.

Op km 32 gaf de hitte me dan toch een dreun. Ik merkte duidelijk dat ik vertraagde. Op km 34 stonden onze supporters ons voor de 3e keer aan te moedigen en kon Geert mij een zonnebril toesteken (ik was de mijne blijkbaar verloren). Bijna gleed ik uit op een aantal bananenschillen. Ik kreeg steken in de rechterzijde. Verzuring van de ademhalingsspieren. Vanaf nu zou ik elke drankpost voorbij wandelen zodat ik rustig kon drinken, zo kon ik die steken ook wat beter verteren. Aan km 35 staken Greet en Frank me terug voorbij. Een kleine morele opdoffer, maar ik hield ze wel scherp in de gaten. Een aantal bruggen werden ons nog voorgeschoteld, maar vergeleken met de hitte was dit klein bier. Na mijl 23 keerde het parcours opnieuw richting downtown. De Willis-tower kwam weer in het vizier. De 24e mijl was gekenmerkt door een opzwepende stem ("only 2 miles to go") die me uiteindelijk weer op een hogere snelheid bracht. De gedachte dat het eigenlijk nog van onze bakker terug naar huis was, hielp ook wel. Een afstand die je elke dag wel doet!

Op km 40, na de 4e aanmoediging van onze dappere supporters, mijn laatste gelleke, eentje met cola, een extra booster dus, en jawel, ik raakte weer op dreef. Wellicht omdat het schaduwrijker werd naarmate we de hoge bebouwing doorliepen. Op km 41 nog een laatste drankpost. En dan het bordje '800m to go'. 'For a few Euros more' moet ik gedacht hebben en ik 'schoot' vooruit. Ik dacht dat ik Greet en Frank nog zou inhalen, maar die hadden wellicht ook hun stal geroken. Ik keek op mijn uurwerk, fantastisch, ik duik nog onder de 3:50. Door het dolle heen liep ik de eindmeet over. Niet te geloven 3:49:35u. De pijn maakte plaats voor een onvoorstelbaar gevoel van gelukzaligheid waardoor ik de tranen de vrije loop liet gaan. Ik ben onder de vier uur gedoken met voldoende reserve om duidelijk te maken dat het het niet om een gelukstreffer ging.

Ik liet me de dranken en bananen welgevallen. Wat verder op kwam ik nog andere van de club tegen. Die zaten al gelukzalig in het zonnetje uit te rusten. Greet en Frank kwamen daar bijna gelijktijdig aan. Greet was onderweg pijnlijk ten val gekomen en werd per rolstoel naar de Rode Kruistent gebracht voor verzorging. Moedige meid! Met Frank ben ik na de nodige fotoshooting, terug naar het hotel gewandeld. Daar hebben we onze supporters opgewacht op het terras van een winkeltje met café-allures (is me niet gans duidelijk).
Ongelofelijk verhalen heb ik daar gehoord. Bijna iedereen kreeg een dreun op km 30, zelfs vroeger. Menigeen heeft zijn ambities moeten laten varen en was al blij deze marathon zonder schade uitgelopen te hebben. Helaas heeft de jongste van de club de finish op 800 meter na niet gehaald. Moet frustrerend zijn. Maar gezien zijn leeftijd kan hij dat ruimschoots goedmaken.
Met het toekomen van de supporters kon de familyreunion dan toch doorgaan. Uiteindelijk ben ik terug naar de hotelkamer moeten gaan om te ... plassen. Door het vele drinken na de marathon had ik mijn blaas dan toch zo ver gekregen.
Meteen het bad in, van het bad het bed in, en zo komt het dat ik redelijk fris naar het avondmaal kon wandelen. M'n linkerknie (de geopereerde) deed wel pijn, mijn linker kuitspier was echter ongedeerd! Een stevige bloedblein sierde mijn rechter wijsteen (of hoe noem je die teen).
Ik mag me wel zeer gelukkig prijzen. Enkele anderen hadden toch ook nog hun besttijd verbeterd, maar ik had wel de grootste winst gemaakt.

Ik geef graag toe dat dit 'my day of glory' was.