Chicago, here we come ... again! |
Na een lange vlucht van 9 uur keken we al uit naar de landing toen onze Boeing 747 zijn flappen uittrok en het landingsgestel ontplooide. Nog maar 50 meter boven de grond en het zou weldra zover zijn. Maar dan een kleine draai naar rechts, meer gas en we stegen weer op. De piloot meldde ons dat de landingsbaan plots was afgesloten en dat hij weer het luchtruim moest kiezen. Hij maakte van de nood een deugd en met een mooie bocht rond Chicago toonde hij ons de stad, met name zijn wolkenkrabers, van alle kanten. En met een wolkenloze hemel is dat geen onaardig zicht.
De tweede landingspoging was wel succesvol.
Al bij al een ervaring die onthaalt werd op zeer gemengde gevoelens.
Achteraf bleek men iemand betrapt te hebben die geen ID-bewijs kon voorleggen en uit paniek de tarmac opliep.
Als eerste kennismaking met Chicago kon dit al tellen...
De tweede landingspoging was wel succesvol.
Al bij al een ervaring die onthaalt werd op zeer gemengde gevoelens.
Achteraf bleek men iemand betrapt te hebben die geen ID-bewijs kon voorleggen en uit paniek de tarmac opliep.
Als eerste kennismaking met Chicago kon dit al tellen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten