Terug thuis. Tijd om een evaluatie te maken. Ik heb de resultaten eens omgezet in de ons vertrouwde eenheden, namelijk km/u:
Eigenlijk 2 keer een ontgoocheling. Ik wou onder de vier uur eindigen en het minstens even goed doen als in Chicago (3:49:35u). Die doelstellingen heb ik dus niet gehaald.
Nochtans waren alle elementen in het voordeel. Mooi weer, wind in de rug en (netto) berg af. Maar dat laatste zou me nog duur te staan komen!
Uiteindelijk ben ik de wedstrijd niet goed begonnen.
Het was meer dan een uur aanschuiven voor de bus naar de startplaats. Ofschoon het zonnig was, blies de koude westenwind toch de warmte uit je lijf. Aan de start vonden we gelukkig een leuk plaatsje uit de wind. Na een dik uur wachten daar, mochten we ons naar de start begeven. Een plastiek poncho hield de frisse wind uit de kleren. We passeerden opnieuw de bussen om er onze zak met spullen af te geven die we dan weer aan de aankomst konden oppikken. Na een dik kwartier wandelen merkte ik plots dat ik mijn numberbelt niet aan had. Ik zou bijna vertrokken zijn zonder nummer (met geïntegreerde chip) en erger, zonder gels! Ik moest dus terug naar de bus lopen. Die stond er gelukkig nog. Als ze mij dan mijn nummer vroegen, wees ik meteen op het vervelende probleem. 'My number is still in the bag'. Uiteindelijk kon ik mij mijn nummer weer voor de geest halen en hebben ze mijn zak terug gevonden. Als allerlaatste kon ik dan 'terug' naar de startplaats. Jawel, ik ben de Boston Marathon als quasi laatste vertrokken!! En dat zou ik geweten hebben. Nog voor ik de startlijn overliep, had ik er al enkele kunnen inhalen.
Vanaf de start moest ik diverse inhaal manoeuvres maken. Dat kostte mij uiteindelijk veel energie en bovendien vergde dat veel van mijn knieën. Het duurde meer dan 15km vooraleer ik eindelijk op mijn ritme zat en dan had ik natuurlijk al aardig wat kruit verschoten. De halve marathon liep ik nochtans in een mooie tijd van net geen 1:51u. Maar dan kwam het 'uphill' gedeelte en ik voelde dat ik het beste al gegeven had. Erger nog, vanaf km 25 begon mijn rechterknie ernstig te zeuren. Het is echter mijn linkerknie die geopereerd is. Te veel gecompenseerd? Hartbreak Hill is een 'beklimming' in 4 etappes. Na elke etappe daalt het weer een klein beetje. Ik moest mijn snelheid afnemen om de pijn te kunnen verbijten. Maar helaas ook in de afdalingen, waarmee ik dus geen compensatie vond in het tijdsverlies van de beklimmingen. Beter dan Chicago zou me dus niet meer lukken.
Op km 35 kwam ik onze enthousiaste supporters en fans tegen. Net voorbij de top. Met gemengde gevoelens heb ik Geert een smakkerd weggegeven. Mijn dochter en mijn nichtje hadden een spandoek gemaakt die me gelukkig konden opmonteren. Het schreeuwen stond me dichterbij dan het lachen. De wetenschap dat het nu hoofdzakelijk bergaf zou gaan gaf me nieuwe moed. Onder de 4 uur moest nog lukken. Maar de zwaartekracht had het duidelijk op mijn rechterknie gemunt en ik moest weer vertragen. Mijn hele lichaam schreeuwde om te stoppen. Of toch om zijn minst om te wandelen. Ik heb er echter niet aan toegegeven. Ik las onlangs nog een artikel dat het niet zozeer je lichaam is dat signalen geeft, maar eerder je hersenen. En die zouden me nu eens niet om de tuin leiden. Het weinige bergop kraakte me echter meer en meer. Zelfs het stukje naar Boylstonstreet was er te veel aan. Maar dan zie je de finish, kan je alles weer relativeren en pers je er alles uit wat er nog in zit. Helaas had ik over de laatste twee kilometers meer dan een kwartier gedaan, zodat ik zelfs niet binnen de vier uur eindigde. 4:04:23u. Toch tevreden dat ik het weer eens gehaald heb en dat ik hem echt wel uitgelopen heb. Met de beperkte wandelingen aan de bevoorradingen niet meegerekend.
Ik sprak direct een verpleegster van het rode kruis aan om mijn knieprobleem voor te leggen. Die heeft me dan prompt met de rolstoel naar de infirmerie gebracht waar ijs het nodige ontstekingsremmende werk kon voltrekken. Na een dik kwartier kon ik dan mijn zak weer ophalen. Gelukkig, want de zon verdween achter een dik wolkendek en ik begon het koud te krijgen. Ons hotel lag vlakbij zodat ik snel weer op temperatuur kon komen in een heerlijk warm bad.
Vreemd genoeg heb ik geen pijn meer gevoeld in mijn knie, noch de linkse noch de rechtse. Al bij al was ik weer snel gerecupereerd. Na dat deugddoende bad ben ik de anderen gaan opzoeken in de Irish Pub vlakbij. De meesten hadden zich blijkbaar ook miskeken op deze marathon, alleen Geert A. kon zijn slag slaan en liep 3:06! Op dit parcours wel een glansprestatie. Achteraf hoorde ik dat er een nieuwe recordtijd op de marathon werd gelopen. 2:03:02u. Voorlopig nog betwist, maar waar gaat dat eindigen!!!
Eén en ander te bespreken met Tomas. In Berlijn wil ik dit niet meer meemaken. Vermits het een vlakke marathon is, zal ik de heuvels al vast niet moeten vrezen...
