Trail de Gougnies

Wat heeft me dit keer bewogen om hier aan deel te nemen? De afstand paste perfect in mijn trainingsschema. Maar daar stopt het dan ook. Een trail kan je het best omschrijven als een natuurloop langs smalle en weinig onderhouden paadjes en tractorwegen. En als je deze dan ook nog eens in de Ardennen laat plaatsgrijpen, dan behoeft het geen tekeningetje om te begrijpen dat het om een zeer heuvelig en zwaar parcours gaat. Ik had nog nooit een trail gelopen. En onder het moto, alles begint met een eerste keer, heb ik mij in deze wedstrijd gegooid. Nu ja, 'gegooid', ik moest wel mijn hartslag in het oog houden. Deze mocht niet te hoog oplopen, tenzij dan bij het klimmen. En ik had me voorgenomen me daar aan te houden!

Het weer was fantastisch. Anders had ik wellicht ook niet deelgenomen. Heel de week al was het zonnig. Modderbaden was dan waarschijnlijk ook niet nodig. En gelukkig, dat had het alleen maar nog zwaarder gemaakt.

Na een vrij korte nacht, met een uur minder door in voege treden van het zomeruur, vertrok ik rond 7:15u naar Gougnies. Daar kwam ik zo'n 1,5 uur later aan. Vredig dorpje. In de plaatselijke parochiezaal meldde ik me aan. Verwarring alom. Ik stond wel op de lijst, maar er lag geen enveloppe voor  me klaar! Dan maar een combinatie van een (gratis) daginschrijving en een met de hand geschreven borstnummer. Er stond ontbijt klaar waar ik toch even gebruik van maakte.

Het werd al behoorlijk warm. Ik kon al meteen in een T-shirtje vertrekken. Gewapend met m'n Camelbag en m'n gels, wachtte ik de start af. Over 'wapens' gesproken, een geweldige knal kondigde het vertrek aan. En meteen doken we al de bossen in voor de kleine noordelijke lus. Het parcours was gemarkeerd met wat kalkstrepen en plastiek afspanningslint. In begin kon je je voorganger nog gewoon volgen, maar later moest je zelf uit je doppen kijken. Tomas had me verzocht te blijven lopen op alle hellingen, maar eenmaal het hellingspercentage de 20% oversteeg, heb ik, net als alle anderen, toch moeten wandelen. En in die kleine lus gebeurde dat wel meermaals. Ik merkte al gauw dat het slangetje van mijn camelbag niet goed zat en heb me even aan de kant moeten zetten om dat alsnog in orde te krijgen. Na 8km doorkruisten we weer Gougnies om de grote zuidelijke lus aan te vatten. Voortdurend was het uitkijken waar je je voeten neerzette. Alsof ze het ervoor deden leidde het pad over omgevallen of omgezaagde bomen. Een trail lopen is ook een beetje hordelopen. Modder zijn we hier en daar wel tegengekomen, maar die was ofwel gemakkelijk te ontwijken of nagenoeg uitgedroogd. Regelmatig werden we vergast op een formidabel uitzicht. Vanaf km 12 heb ik om de 5km een gel genomen. Ik wist dat deze trail me veel energie zou kosten, het zou jammer zijn moest ik de man met de hamer tegenkomen. En naarmate de kilometers vorderde kon ik toch wel wat lopers inhalen, vooral op de hellingen. Blijkbaar hadden zij wel te kampen met een tekort aan koolhydraten.

En dan kwam Gougnies weer in het vizier. Automatisch ga je dan weer sneller lopen. Helaas lag de aankomst bergop, zodat van snelheidswinst weinig te merken viel. In een zon overgoten aankomst klokte ik af op 3:50:19u. Nog geen 9km/u gemiddeld. Als ik nu naar de uitslagen kijk en in het bijzonder naar de tijd van de eerste, dan merk ik dat deze net geen 15km/u haalde (en die er wellicht wel voor gegaan is). Het moet dus wel een zwaar parcours voor iedereen zijn geweest. Aan de aankomst kon ik me rijkelijk te goed doen aan extra koolhydraten en zelfs zout. Want dat had ik toch wel wat verloren. Mijn schouders waren opengeschuurd door de camelbag. Redelijk pijnlijk, zeker onder de douche! En wat voor een douche. In een groene tent werden enkele sproeikoppen opgehangen en met een tuinslang van (gelukkig) warm water voorzien. Op de speelkoer van het plaatselijke lagere schooltje. Het water liep via het toegangspad de straat op waar het dan een straatkolk opzocht. Schitterend. Na deze deugdoende douche ben ik direct naar huis gereden om daar dan verder van de zon te kunnen genieten. Ik ben er zowaar in slaap gevallen. Heerlijk.

Morgen weet ik of de spieren het allemaal goed verwerkt hebben. Alleszins heb ik er op dit eigenste moment geen last van. Buiten dan de vermoeidheid dan...

Foto's 1
Foto's 2

Cyclo Ludo Peeters

Met enkele BrTC'ers een leuk toertje gefietst in 't kader van de Cyclo Ludo Peeters. Brasschaat-Nijlen-Brasschaat. 60km. Je kon ook voor 90km of zelfs 145km kiezen. Maar met de trail van morgen in het hoofd heb ik het bescheiden en vooral zeer rustig gehouden. Altijd toch wel een zeer kleurrijke bedoening. In zekere zin ook wel de sport voor de wat zwaardere atleet. Als je begrijpt wat ik wil zeggen. Langs het Albertkanaal had menigeen het moeilijk bij het opboksen tegen de wind. In het land van de blinden is éénoog koning. Jawel, ik heb het ganse traject langs het kanaal de groep 'uit de wind gezet'. Ik moest me ook regelmatig inhouden en dat was gelukkig ook wel de bedoeling.

Camelbag

Vermits er geen bevoorrading is tijdens de trail de Gougnies, moeten we alles zelf meenemen. En vermits het water het grootste aandeel vormt heb ik me een nieuw attribuut aangeschaft. Een camelbag van Hydrapak. Een waterreservoir van 3 liter in een rugzak. Je zuigt het water eruit zodat de waterzak zichzelf vacuüm trekt. Het water kan dus niet klotsen op je rug. Gels zijn veel minder plaatsrovend en die neem ik trouwens tijdens een marathon ook altijd mee in een gordel (numberbelt).
Het weer beloofd zonnig te worden. En dat al voor de ganse week. De kans dat het ginder een modderbad zal zijn is dus vrij klein. Dat maakt het dan ook iets minder zwaar. Het zou ook ietsje frisser worden, maar dat maakt het allemaal nog dragelijker. Nu het weer waarschijnlijk niet zal tegenwerken zal ik enkel nog de hoogtemeters moeten trotseren. Het is mijn eerste trail en ik hoop dat het niet afloopt zoals mijn eerste veldloop...

Lyra Natuurloop 25km

Deze voorjaarsklassieker mocht niet op mijn kalender ontbreken. Hij past altijd perfect in het schema naar de aanloop van een voorjaarsmarathon. En de weersomstandigheden waren ideaal om er eens flink tegen aan te gaan. Heerlijk lentezonnetje en weinig wind. Van onze coach Tomas moest ik mij de 8 eerste kilometers wel inhouden, maar dan hield niets me nog tegen. 17km lang liep ik tegen 12km/u. Uiteindelijk bleek het om 25,56 km te gaan die ik aflegde in 2:12:51u. En ik ben daar best trots op. Een nieuw persoonlijk record op de 25km.
En de hamstrings zeurden niet en deden hetgeen van hen verlangd wordt, nl. lopen.

Heerlijk! I'm back on the track...

Hamstring 3

Ik mag nu wel zeker zijn, de hamstring perikelen lijken voorbij! Gisteren liet ik mij eens goed gaan in de MMC pistetraining te Bornem. 7 rondjes van 400m met een korte recuperatie er tussen en als afsluiter 800m voluit. Dit had met een hamstringblessure nooit gelukt.
Nu ja, afwachten wat het 's anderendaags geeft! Vanmorgen algemeen wat last van strammere spieren, maar daar bleef het bij! Een 10km trage duurloop erbovenop bevestigt dit alleen maar.

Ik kan zaterdag dan ook voluit gaan op de 25km wedstrijd in Lier...

Unizo Cycling Team

Vandaag een rondje gefietst met de Neo's van het Unizo Cycling Team. 54 km aan een 'vrij rustig' tempo van 24km/u. Het parcours werd uitgezet door Sporta. Niet helemaal vlekkeloos, we reden even verkeerd, maar zo leg je ook wat meer kilometers af... Heb er van genoten en kon gemakkelijk volgen. Bovendien heb ik weer nieuwe mensen leren kennen.
Helaas ben ik ditmaal wel gevallen en nog wel bij het afstappen van mijn fiets om hem daarna in de auto te leggen...

1e 30er goed verteerd

Op een wel zeer pittig parcours tussen Brussegem en Meise werkte ik, met nog een paar andere MMC-ers, 3 rondjes af. Goed voor 33km op en af. De eerste ronde als trage duurloop, de 2 daaropvolgende als snelle duurloop. En met zo'n heuvelachtig parcours is het niet altijd evident correct te doseren. Je kan toch moeilijk wandelen op een helling. Recupereren in de afdalingen was de boodschap. In 3u13m heb ik de klus geklaard. Aan zo'n 10,3 km/u dus. Met 151 bpm gemiddeld. Die douche in het Velocity-centrum te Brussegem deed echt wel deugd. Na de spaghetti besefte ik pas hoe moe ik was.

Klik

Sidi Zephyr

Gisteren een trage duurloop van 25km met een paar MMC-vrienden in de natuurdomeinen van Linker Oever.
Daarna, na lang aandringen, heb ik dan toch de klik gemaakt en mijn fiets met klikpedalen uitgerust. De schrik voor het vallen heb ik daarmee overwonnen. Met zo'n klikpedalen kan je ook trekken aan de pedalen. Je kan dus meer kracht uitoefenen op de ganse omwenteling. Zou wat meer resultaat moeten opleveren.

Shimano SPD SL

Vandaag, met de BrTC, een toertje van 78km gefietst richting Loenhout en terug. Ik weet niet of het aan die klikpedalen lag of aan de gels die ik om de 20km innam, maar dit maal heb ik deze afstand probleemloos kunnen afhaspelen. Meer nog ik kon zelfs de groep trekken, wat natuurlijk het zelfvertrouwen altijd deugd doet. De eerlijkheid gebiedt mij te melden dat het wel de iets tragere groep betrof. De snelheidsduivels vertrokken in groep 1 voor een tochtje van 90km tegen 30km/u. Wij haalden gemiddeld 25km/u. De strakke noordoosten wind leverde toch wel wat weerstand. Gelukkig keerden we met de wind in de rug terug. Ook altijd goed voor de moraal... En ik ben geen enkele keer gevallen !

Een mens moet uit zijn fouten leren, nietwaar?

Het grote werk gaat beginnen

Deze week was nog relatief rustig met 2 loopjes van 9km en 2 zwemtrainingen. Stilte voor de storm. Maar vanaf morgen begint het grote werk. We beginnen met 25km in een rustig tempo. Elke week komen daar een paar kilometers bij of wordt de snelheid opgedreven. Hoogtepunt zijn de 35km van de trail de Gougnies op 27 maart. Daarna neemt het aantal kilometers weer af, maar wordt er nog eventjes op de snelheid door geboomd. Om dan quasi volledig stil te vallen in de week voor de marathon.
De hamstring lijkt van zijn blessure bekomen te zijn. Ik kan opnieuw aan intervaltrainingen denken. Ofschoon ik daar wel voorzichtig mee blijf. Het is nu toch al een dikke maand dat ik niet sneller dan 11 km/u liep. Kijk er nu wel naar uit. Duurtrainingen genoeg, maar die intervaltrainingen zijn echt wel nodig om de VO2max omhoog te krijgen en dus de snelheid op te drijven.
De marathon van Boston is een 'tussenstop' naar die van Berlijn. Van mijn tijd in Boston verwacht ik geen grootse dingen, maar onder de 4 uur zou toch wel moeten. 't Is in Berlijn dat ik het wil waar maken.