DVD is aangekomen

Prachtige sfeerbeelden, afgewisseld met beelden waar zowaar ikzelf op verschijn. Een selectie van deze beelden kan je hieronder terugvinden. Zoek naar het mannetje in de rode shirt en het lichtblauwe Roland-Garros petje!
Let ook op de aanmoedigingen die de toeschouwers ons toeroepen en naar het einde toe het toenemend aantal wandelaars
Nu is toch wel te merken dat de laatste kilometers zwaar waren. Naar het einde toe loop ik duidelijk trager.

Als eindejaarscadeautje (aan mezelf) mag dit wel tellen. De grote momenten staan er allemaal op. Verrezano brug, Queensborrow brug, Wallis brug, Central Park en het ultieme kickmoment: afdraaien naar 1st Avenue!

Heerlijk...

Kerstcross

Gisteren ging de traditionele kerstcross van de MMC door.
Een 10km wedstrijd (toch voor de mannen) ditmaal door een pakje sneeuw. Best vermoeiend. Met elke stap die je zette slipte je een beetje weg. Niet echt ideaal om op snelheid te geraken. Ik haalde dan ook maar 51:30.
Maar de ervaring is wel uniek. Sfeer alom. En veel volk, ondanks de sneeuw.

Ik ga straks weer verder bouwen aan onze sneeuwhut samen met mijn oudste zoontje van 16 jaar ...

Nieuw trainingsschema

Vanmorgen heb ik met Tomas het nieuwe trainingsschema besproken voor de marathon van Londen. Opvallend veel meer snelheids- en weerstandstrainingen. Enkel bij de weerstandstrainingen mag ik nu in het rood gaan. Dit in tegenstelling met vroeger, waarbij ik tijdens de intervaltrainingen ook regelmatig over de verzuringsgrens ging.
Er is een trainingswedstrijd bij gekomen: De Zwinstedenloop van Sluis op 21 maart 2010.
Vanaf 27 maart starten de 30km trainingen telkens in clubverband.

Ik zie er al naar uit...

10km trainingswedstrijd

I did it again.

Weeral een reden om fier te zijn! Ik liep de 10km in 48:50. Dat is nagenoeg een minuut sneller dan mijn vorig record van 19 september dit jaar.

Ik ben goed bezig, al moet ik het zelf zeggen!
Volgende week is het de jaarlijks kerstcross van de MMC. Ook 10km. Of ik dan weer sneller zal zijn valt nog af te wachten.

5km trainingswedstrijd

Met enige fierheid kan ik een nieuw persoonlijk record melden.
Ik liep vandaag de 5km in net geen 24 minuten (24:02). Mijn vorig record stond op iets meer dan 27 minuten maar dateert al van meer dan 2 jaar geleden.
De wedstrijd was een organisatie van de MMC.

PhotoCD

De PhotoCD is net aangekomen. En dit 4 dagen na bestelling!

Het valt me op dat ik er blijkbaar toch in geslaagd ben om altijd te lachen!

Alle foto's zijn hier terug te vinden.

De DVD moet nog toekomen. Ben benieuwd wat daar zal op staan!

Virtueel parcours

Via 'RaceMyRace' kan je zelf de marathon virtueel overdoen.
Eigenlijk fantastisch wat er allemaal mogelijk is.

Foto's

In BrightRoom zijn enkele foto's te bekijken (en eventueel te bestellen).
Ik overweeg de aanschaf van een photo CD.
Als je deze foto's bekijk dan krijg je de verkeerde indruk dat ik zelfs bij de aankomst helemaal niet heb afgezien!

Kan ik goed theater spelen, zeg ...

Dank

Het zou ongepast zijn mocht ik niet enkele mensen bedanken.

In de eerste plaats mijn echtgenote Geert. De confrontatie met mijn niertumor heeft haar veel harder getroffen dan bij mezelf. Ook haar wilde ik bewijzen dat ze zich geen zorgen moet maken over mijn gezondheid. Toen ik haar vertelde dat ik een marathon wilde lopen, zag ik enige terughoudendheid in haar ogen. Maar het feit dat ik me bij de MMC aansloot en de talrijke contacten die ze daarbij met andere clubleden had, heeft haar kunnen overtuigen. En naarmate de marathon dichterbij kwam is ze mee opgegaan in de opwinding, de voeding en het (min of meer) laten van alcohol. De aanmoedigingen langs de kant tijdens het lopen waren een enorme steun en ankerpunten waar ik naar uitkeek. Ik besef maar al te goed dat het belangrijk is dat je partner mee moet geloven in dit verhaal. En de kracht van de MMC is dat ze dit ook daadwerkelijk ondersteund. Trouwens, wie heeft haar niet overtuigend commentaar zien geven voor ATV ?

Mijn kinderen hebben hier ook naar toegeleefd. Misschien eerder door de aantrekking van de stad New York zelf en het feit dat ze er mee naar toe konden, maar hun enthousiasme aan de kant was hartelijk en bemoedigend om te zien. Het haalt de band met de kinderen wel aan.

Mijn ouders die zich toch ook zorgen maakten. Vooral mijn moeder. Zij mag gerust zijn, ik stel het uitstekend en bruis van de levensenergie.

Mijn schoonouders die me regelmatig een opbeurend emailtje stuurden en de wedstrijd via TV en website van begin tot einde, meer dan 4 uur lang hebben gevolgd.

Mijn broers, zussen schoonbroers en -zussen die me hebben laten doen ...

De MMC en zijn clubleden. De professionele, maar ook psychologische begeleiding is uniek en mag wel de hoofdreden nummer één genoemd worden waarom ik dit avontuur tot een goed einde heb gebracht. Tomas, bedankt voor het opbouwende schema dat je voor mij opmaakte en af en toe moest bijstellen (vooral na die pijnlijke periode met mijn knie). Wilfried, bedankt voor de bezieling en het uitwisselen van jouw ervaring. Ik heb er bovendien een hoop vrienden bij. Lieve, die met haar kroost nu ook in dit hotel logeert. Dirk, Frank en Tom, de kliek uit Dessel met hun sympathieke vrouwen. En nog vele anderen.

Atletiekclub BREAK, die me de eerste looppassen bijleerde. Die me tot de halve marathon begeleidde. De mensen uit ons loopgroepje, waarmee ik regelmatig mocht mee samenlopen en gedachten kon uitwisselen. Vooral met Jan, die nu ook traint voor zijn eerste marathon en waarvan ik weet dat hij mijn doen en laten op de voet heeft gevolgd.

Mijn collega's op het werk die begrip toonden als ik eens wat vroeger naar huis moest voor een training. Frederik, bedankt voor je morele steun, het feit dat je zelf bent beginnen lopen strekte mij tot eer.

En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een hoop mensen, maar ze mogen er zeker van zijn dat ik hen persoonlijk zal bedanken.

The day after

Nu de euforie wat bekoeld is, is het de moment om eens nuchter de rekening te maken:

De prestatie op zich
Het is duidelijk dat ik de grenzen van mijn kunnen heb afgetast. Als ik wat navraag doe in de club, dan heb ik het op mijn leeftijd helemaal niet slecht gedaan om in dergelijke tijd een eerste marathon te lopen.
Ik heb ondertussen de gegevens van mijn hartslagmeter kunnen analyseren. Ik liep de marathon in gemiddeld 9,88 km/uur en met een gemiddelde hartslag van 157 bpm en een maximale hartslag van 168 bpm.

Als ik echter het verloop van de wedstrijd bekijk dan vallen er duidelijk drie delen te onderscheiden. Tot km 29 liep ik nog aan gemiddeld 10,60 km/u. Ik liep de halve marathon in net geen 2 uur wat voor mij trouwens een officiële beste tijd is. Vanaf km 29 tot km 35 zakte de snelheid naar ongeveer 9,60 km/u en vanaf km 35 naar 8,60 km/u, met een lichte heropflakkering vanaf km 41. Merkwaardig daarbij is dat vanaf km 35 mijn hartslag niet meer hoger heb gekregen dan 157 bpm. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Ik ben altijd blijven lopen, wat van menig ander niet kon gezegd worden, sommigen wandelden de finish over.
Ik heb dit al besproken met de ervaren lopers en ze maakte me duidelijk dat ik te vroeg aan de gels ben begonnen. En inderdaad, vanaf km 20 heb ik om de 5 km een gel genomen. Het effect is dat er plots snelle suikers worden aangevoerd waardoor het lichaam als het ware verwend wordt en naar meer verlangt. Ik had dan eigenlijk om de 3 km een gel moeten nemen. Beter had geweest om vanaf km 30 (18e mijl, de organisatie deelde daar trouwens zelf gels uit) mijn eerste gel te nemen. En dan eventueel nog één op 34 en 38 km. Maar bij de meesten zou 1 gel volstaan.
Beginnersfout? Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar het is wel degelijk behandeld geweest in één van de 'clinics' van onze club.

Was het dit waard?
Ondanks het feit dat ik de laatste 7km toch wel wat heb afgezien, vond ik het een fantastische ervaring. Tot dan was de langste afstand 34km en éénmaal daarover was ik met elke km mijn afstandsrecord aan het verbeteren. Alleen dat al gaf een heuse kick. Afgezien daarvan was het vanaf de start tot aan km 35 genieten van de sfeer, de straatbeelden, de uitzichten, kortom de sightseeing. Van begin tot einde werd je aangemoedigd. "Come on Belgium, you're looking great!" Het deed me elke keer weer glimlachen. Ik ben in buurten gekomen waar je anders nooit als toerist zou komen. En de clichés werden spijtig genoeg bevestigd. De Bronx is een grauwe, weinig stimulerende woonwijk. Harlem, ten noorden van Manhattan, was al wat beter, maar het contrast met de rest van Manhattan is verrassend.

Fysische letsels
Na de finish, toen het lopen overging in wandelen (zeg maar slenteren wegens onnoemelijk veel volk), heb ik even geduizeld wegens het gebrek aan suikers. Dit was snel verholpen door het drinken van Gatorade aangeboden door de organisatie. De emoties lagen hoog, even heb ik een traan moet wegpinken. Eten zat er voorlopig niet in. Na de foto kreeg ik het plots zeer koud, ik rilde van kop tot teen. Ook dat werd verholpen toen de organisatie thermische dekens uitdeelde. Eenmaal mijn zak afgehaald kon ik genieten van een gewone cola (bevat bijzonder veel suiker). De warme kledij hielp me vlug weer op temperatuur te komen. Het wandelen verplichtte je om het melkzuur al grotendeels te draineren. Na een kleine km was ik op onze family-reunion-area, op de hoek van 72e street en Amsterdam Avenue. Daar was ik eindelijk weer helemaal op mijn gemak en kon ik ook weer iets eten. Met de beenverwarmers aan doken we vervolgens de metro in om een klein half uur later terug in ons hotel te zijn. Een warm bad en een korte slaap hielpen me er weer gans bovenop zodat ik voldoende gerecupereerd en gedecoreerd met mijn medaille aan de boottocht en het feestmaal kon deelnemen.
Ik heb geen bleinen opgelopen noch andere oppervlakkige lichamelijke letsels. Mijn tepels waren afgeplakt en dat heeft z'n effect niet gemist.
De spieren waren stram, maar ik kon me nog vlot bewegen. Ik had verwacht dat ik de volgende dagen er zou bijlopen als een kreupele, maar dat is me gespaard gebleven. Ik had eigenlijk nog de meeste schrik voor mijn (geopereerde) linker knie, maar die heeft het fantastisch gehouden, waarmee ik wil zeggen dat de lichte pijn dezelfde is als vroeger.

De day after
's Anderendaags waren het vooral mijn quadriceps die protesteerden. Maar dat heeft ons niet belet om Manhattan te verkennen. We hebben aardig wat afgewandeld. De Brooklyn bridge te voet over, winkel in, winkel uit, op Times Square geflaneerd, de Empire State Building op en af en dan nog een verhuis van valiezen en zakken van het ene hotel tot het andere. We logeren inderdaad in een nieuw hotel. La Quinta Inns & Suites in Secaucus, New Jersey, aan de andere kant van de Hudson River.

Lopen met 1 nier
Volgens mij heb ik daar geen enkel nadeel van ondervonden. En daar was het mij ook om te doen. Ik zoek met dit verhaal het donorschap bij leven te promoten. Ik heb lang gezocht naar een vereniging die hiervoor interesse had, maar nadat mijn talrijke emails onbeantwoord bleven, heb ik niet meer verder aangedrongen. Ik heb mezelf bewezen dat ik zeker niet moet inboeten op levenskwaliteit, integendeel, ik ben er veel sterker uit gekomen.

Volgende marathon
Zoals al gemeld is de marathon van Londen op 25 april 2010 de volgende. Met zijn vlakker parcours en de ervaring die ik nu heb opgedaan moet het mij lukken om binnen de 4 uur te finishen.
In het najaar van 2010 staat de marathon van Chicago op het programma. 2 per jaar is zeker meer als voldoende. Het betekent toch elke keer een aanslag op mijn agenda en op het familiale leven.

Yes, we can!

Ik heb net een fantastische ervaring achter de rug. Een droom kwam uit. Ik liep mijn eerste marathon. In 4:16:11u. Ik had op iets sneller gemikt, maar dat was buiten de man met (in mijn geval) een klein hamertjeu gerekend op km 35. Toen ging het wat trager. Ik heb op karakter moeten verder lopen. Al bij al een redelijk zwaar parcours met al die bruggen. Gelukkig stond op km 39 onze Belgische supporters ons aan te moedigen zodat ik weer ietsje kon versnellen. Trouwens het was van begin tot einde een aanmoediging, dit maakt deze marathon zo uniek.

Details volgen later.

Straks nog een aperitief op de boot en dan een feestmaal op pier 17.
Verbazingwekkend hoe snel je recupereert van zo'n inspanning.

Ik ben best trots op deze prestatie. Ik had mij al ingeschreven voor de marathon van Londen op 25 april 2010. Deze zal ik dus niet afboeken ...

Vredig

Ik stond op nog voor de wekker afliep. Het is nu 5:20u en alles is rustig. Geert staat mee op, de kinderen liggen nog te pitten. Gisterenavond had ik alles mooi klaar gelegd zodat ik niets meer moest zoeken. Straks trek ik de warme kleren aan die weg gegooid mogen worden. Ik zal er uit zien als een gedeporteerde! Nog een sober ontbijtje en dan kan ik afzakken naar de lobby. Ik heb eigenlijk nog goed geslapen ook, ondanks de opwinding. Die opwinding zal alleen maar groter worden naarmate het uur U nadert en zeker in groep, dan kunnen we elkaar wat opjutten.

Hiervoor heb ik dus jaren lang getraind, ben ik meer dan een jaar lid van de MMC en let ik sindsdien veel meer op mijn voeding. Ik woog 84 kg, ik weeg er nu 76. Dit is allemaal nieuw voor mij en ik ben blij dat ik het op deze manier met jullie kan delen.

Vanavond zal (ik ben er zo goed als zeker van) de euforie groot zijn en de tranen niet ver af.

Maar nu nog eerst aan de start geraken ...

De marathon

Het parcours start op Staten Island en eindigt in Central Park vlakbij Columbus Circle. De 5 wijken worden aangedaan. Staten Island, via De Verrazano Narrows Bridge naar Brooklyn en Queens, over de Queensboro Bridge naar Manhattan. Vervolgens de Bronx via de Willis Avenue Bridge om dan terug te keren naar Manhattan over de Madison Avenue Bridge, waarbij een flink stuk over de beroemde Fifth Avenue wordt gelopen. De laatste twee mijlen, lichtjes bergop, gaan door het Central Park.
Staten Island wordt de eerste uren als het ware van de wereld afgesloten door het sluiten van de brug rond 7:00u. Het oude Fort Wadsworth zal dan een belegerde vestiging lijken. Je kan Staten Island dan alleen nog met de ferry bereiken. Hetgeen we ook zullen doen. Afspraak om 5:45u in de hotellobby. Gelukkig gaat vannacht het zomeruur over in het winteruur waardoor we een uurtje langer kunnen slapen.
De supporters vertrekken wat later en wachten ons op op de hoek van de 79e straat en 1e avenue (aan kilometer 27) en een tweede keer in Central Park aan kilometer 39.
De 42.000 deelnemers zullen in drie 'waves' worden ingedeeld. De eerste wave vertrekt om 9:40u, waarna elke 20min de volgende vertrekt. Binnen elke 'wave' worden de lopers nog eens onderverdeeld in 7 'corrals' en dit op basis van de door de deelnemer opgegeven looptijd. Ikzelf zit vrijwel in het staartje, 3e 'wave' en 'corral' F. Vorig jaar, bij de inschrijving, gaf ik een wedstrijdtijd van 4:30u op, ik wist toen niet beter. Tom, van onze club, zit in hetzelfde 'schuitje', zo kennen we beiden toch al iemand.

Vanavond worden de laatste koolhydraten feestelijk naar binnen gespeeld in een traditionele 'Pastaparty'. Die zal doorgaan enkele straten verder bij een gekende Italiaan Pete's Downtown. Donderdag was ik blij dat ik eindelijk KH's kon eten, morgen avond zal ik toch blij zijn dat ik er geen meer hoef te eten. Mijn metabolisme heeft het toch behoorlijk moeilijk met het verwerken van de grote hoeveelheden brood, pasta, pannenkoeken, speculoos, energybars e.d.

Woensdag kreeg ik van Tomas nog een mailtje met het wedstrijdschema. Ik moet de marathon in 4 blokken verdelen: Eerste 5km (0-3miles), 11km (3-10miles), 14km (10-19miles) en een laatste van 12km (19-26miles). Het eerste blok moet ik aan 85% lopen (o.a. de steile Verrazano brug over). Het volgende blok aan 90%, het derde aan 95% en het laatste blok aan meer dan 95% (met een aardig stukje valsplat). Als ik daar mijn corresponderende snelheden tegenover plaats, dan zou ik deze marathon in net geen 4 uur moeten kunnen uitlopen.

Ben benieuwd ...

International Friendship Run

Een activatieloop met start voor de gebouwen van de Verenigde Naties.
Na de gebruikelijke speeches (waaronder die van Prins Van Oranje) startten om 9:00u de deelnemers achter de vlag van hun land van herkomst om 4km verder te eindigen in Central Park. Zeer kleurrijke en amusante bende. Verkleed, geschminkt en ludiek. Ik zag er zelfs één die een Eifeltoren mee torste. En dan waren er nog de Suchi-rangers uit Japan. Schitterend. De meeste partners liepen mee. Het moeten wel meer dan 15.000 lopers geweest zijn. Echt lopen zat er niet in, het was eerder rustig joggen. De menigte was te groot om snelheid te kunnen maken. Wat trouwens ook niet de bedoeling was.
De sfeer zit er goed in. De spieren zijn nog eens los geschud.

Nu rustig aan tot morgenvroeg ...

Aankomst

Vanmorgen trokken we met de groep naar Central Park waar we de aankomstzone verkend hebben. Misschien lopen we zondag de marathon niet uit, maar dit hebben we dan toch al gezien.

Voorts ging het langs het standbeeld van Fred Lebow, stichter van de NY City Marathon langs de Dakotabuilding (waar John Lenon werd neergeschoten) naar de kruising van 72e straat en Amsterdam Avenue. Op het pleintje vlak bij de metro-ingang zal de Belgische Family-reunion-area zijn. We keren vervolgens terug op onze stappen naar Central Park waar we Strawberry Fields bezoeken. Plek ter nagedachtenis van de dood van John Lenon.
Daarna is het ieder voor zich.

In de namiddag zijn Geert en de kinderen toegekomen. Die moeten nu nog bekomen van de jetlag.

Results

Er is nog een tweede manier om een loper te volgen en dit via de website zelf. Klik hier.
Nadien kan je daar dan ook de volledige uitslag raadplegen.

New York

Na een voorspoedige vlucht zijn we ondertussen aangekomen in het Marriott Brooklyn Hotel. Een klassehotel aan het einde van de Brooklynbridge.

Rond 13:00u plaatselijke tijd (18:00u GMT+1) kwamen we in Newark aan. Het was hier trouwens stralend weer, zo'n 16°C. De bussen leidde ons eerst naar de ING marathon expo-hall (in het Jacobs Convention Center 11th Avenue/35th street) alwaar we borstnummer, T-shirt en andere gadgets in ontvangst konden nemen. Overweldigende bedoeling. Grote hall niet alleen gevuld met standen voor afhaling nummers, maar ook kledij, schoenen, hartslagmeters en alles wat de loper nodig kan hebben. Ik schat ruim 10.000 m2 !

Straks plegen we nog een verkennende wandeling rond het hotel.

Je merkt duidelijk dat de stad zich klaar maakt voor een groots evenement.

Afreis

Straks (?!) om 6:10u gaat de wekker af. Geert zal me naar Zaventem voeren. Daar verzamelen we met de ander clubleden. Om 10:15u zouden we dan met Jet-Airways de oversteek moeten maken. De koffer puilt uit van de warme kledij om de periode tot aan de start te overbruggen. Het zijn kleren die kunnen achtergelaten worden. Ze worden daar nog gebruikt voor de 4e wereld.

De rest van de kroost komt vrijdag over.

Morgen begint ook de KH-loading. Je zal ons waarschijnlijk heel de dag zien eten! Mijn handbagage zit vol speculoos, peperkoek, energiebars, gedroogd fruit e.d.. Net nog voldoende plaats om mijn loopschoenen er bij te krijgen. Die neem ik liever mee in de handbagage. Stel dat de koffers verloren geraken, je zou niet willen lopen met vers gekochte schoenen.

Vandaag nog een 8km gelopen aan 85% om de laatste KH's te verbranden. Tot mijn verbazing liep ik gemakkelijk meer dan 10km/u. Pas na 5km merkte ik dat de KH's dreigde op te geraken. Ik moest wat vaart minderen. Maar ik eindigde toch nog aan gemiddeld 10,1 km/u.

Ik neem de (oude) laptop mee en tracht ginder nog verder te berichten ...

Athlete Alert

Met 'Athlete Alert' kan je me tijdens de wedstrijd volgen via email. Door de tag, aan mijn schoen vastgemaakt, wordt bij het passeren van elke 5 km automatisch een email gestuurd naar het opgegeven adres.
Je dient naast enkele andere gegevens natuurlijk wel je juiste emailadres op te geven.

Prikkelbaar

En ja hoor, de plotter liet het afweten!
Daardoor is het moeilijk te zeggen of ik nu prikkelbaar ben door een gebrek aan KH.

Blijven ademen ...

Stress

Ik had m'n dagje wel vandaag! Hij begon anders veel belovend met spek en eieren en yoghurt. En ik nam soep en fruit mee voor de middag. Maar dan is er mijn laptop die niet wilde opstarten. Wellicht van de koffie die er enkele dagen geleden is ondergelopen. Een dag werk waar ik voorlopig niet aan kan. Geen idee wanneer die terug uit herstelling is. Gelukkig is er nog een oudere laptop. Wel merkelijk trager en de j-toets wipt er altijd uit. Ik neem hem meer naar kantoor. Helaas moet de recentste software er nog op geïnstalleerd worden. Tijdens de installatie krijg ik het bericht dat de batterij bijna leeg is. Verdorie, adapter vergeten mee te nemen. En de reserve computer van het kantoor is per vergissing enkele dagen geleden naar onze vestiging in Leuven verhuisd. Ik bel Geert op om te vragen of ze de adapter nog kan komen brengen op weg naar haar werk. Dat lukt gelukkig. Mijn afspraak in Leuven moet ik echter uitstellen naar morgen omdat ik nog één en ander klaar moet maken voor mijn afspraak in Brussel. Eerst nog een printer-driver installeren om de documenten af te drukken die ik straks nodig heb. Tussendoor wat fruit naar binnen gespeeld. Dan naar Brussel. De vergadering loopt wat uit, maar ik geraak nog op tijd thuis voor een groenteschotel met gebakken kip en een worst. Snel de sax in de autokoffer en hop naar de les. Voor het eerst met m'n tenorsax die ondertussen gerestaureerd is. Ik moet blijkbaar mijn ademtechniek aanpassen op dit instrument. Hetgeen niet wil vlotten. Enfin, na de marathon moet ik hier toch eens werk van maken. 's Avonds nog de tekeningen aanpassen volgens de bespreking van deze namiddag en voor de vergadering van morgen namiddag bij de klant. Ik wil er niet aan denken dat onze plotter het ook nog eens zou laten afweten. Ik wist wel dat het druk zou worden, maar dit ?

Geert komt net binnen met het bericht dat vrienden de Mexicaanse griep hebben. Hier kan alleen mindfulness nog helpen.

Het zwemmen heb ik dit keer achterwege gelaten, kwestie van niet nu al alle KH op te branden ...

Aftellen

Vandaag over exact 7 dagen (16:20 GMT+1, 10:20u plaatselijke tijd) start de 3e golf in de New York City Marathon. En alles wijst erop dat ik daar bij zal zijn. Ik ben nog aan het uitzoeken of er een manier is om het verloop van de marathon op te kunnen volgen via het internet. Je zal het dan wel kunnen lezen in deze blog.
Beroepsmatig volgen er nog drie heel drukke dagen. Donderdag a.s. vlieg ik de plas over. Een afwezigheid van 10 dagen moet voorbereid worden en ik zal het geweten hebben. Met het koolhydraat arm menu er bovenop zal het veel geduld van mezelf en waarschijnlijk begrip van mijn omgeving vragen.

En nu nog de zenuwen de baas blijven ...

Loopmaatjes

't Zijn er uiteindelijk 13,70km geworden. Waarvan 50 min aan gemiddeld 11,11 km/u. De iets langzamere prestatie van gisteren moet dan toch normaal geweest zijn. Ik ben daarvoor vanmorgen (om 9:00u wintertijd!) naar het Park van Brasschaat getrokken met het gedacht dat ik wel een loopmaatje zou treffen. Ik was echter vergeten dat het lopersgroepje 'Les Crêtes la Hulpoises' is gaan lopen, een wedstrijdje over 16,70 met 7 flinke hellingen. Jan "ouppie" was er echter wel, maar die stond voor een compleet andere training zodat we enkel de eerste 10 min samen hebben gelopen. Jan traint ook voor een marathon (Berlijn 2010). Met een persoonlijke coach nog wel! Ik weet niet of ik hem daar toe aangezet heb. In ons loopgroepje zijn er nog 2 die een marathon overwegen. 2 dames. Onze trainer Jef, die zelf al een marathon of 4 liep, wil hen wel begeleiden en zelf ook nog eens de 42.195 m lopen. Jef is echt een fenomeen. Hij moet zo'n 60 jaar zijn en loopt nog steeds de 10km in 40 min.! Sinds hij ons groepje stuurt, slaagde hij er in om de snelheid gevoelig te verhogen. En dit onder andere door de wekelijkse snelheidstrainingen en het regelmatig inlassen van kleine wedstrijden. Begin oktober zelfs een halve marathon, die van Brussel. Die liep ik vorig jaar ook, maar moest hem dit jaar over slagen wegens te dicht bij de marathon.
Vermits mijn schema zelden overeen komt met dat van het groepje, moet ik regelmatig stukken aanbreien of terug lopen om bij het groepje te blijven. Maar het gezelschap is me veel waard. Tenslotte traint de MMC hoogstens 1 keer per week, zodat ik anders op mezelf was aangewezen. Het gevaar in samenlopen schuilt hem wel in het te traag of te snel lopen. Je moet dus af en toe de groep eens loslaten, maar het is altijd leuk als je er terug naar kan terugkeren.

Lopen is een individuele sport, maar het is leuker samen.

Sightseeing

Vandaag stond er een laatste 20km op m'n schema. Vermits je met zo'n afstand toch al ergens kan komen besloot ik dit maal eens het fort van Merksem op te zoeken. Ik had al eens mensen zien fietsen naast de afrit van de autosnelweg, en dit prikkelt altijd mijn nieuwsgierigheid om te zien waar die padjes naar toe leiden.
En zo combineer ik dan het lopen met sightseeing. Ik heb op die manier al aardig wat nieuw paden ontdekt en ook deze keer was ik aangenaam verrast van het uitzicht dat ik dit maal door mijn nieuwsgierigheid heb mogen vinden. Zo heb ik mijn omgeving al aardig uitgekamd, er zullen niet veel wegen in mijn buurt meer zijn waarover ik niet gelopen heb. Geert is altijd verbaasd als we samen eens een fietstochtje doen.

Een greep uit mijn looptrajecten (klik erop om te vergoten)

Ik liep om en in het fort en keerde langs de Horstse baan, Vordenstein en het Peerdsbos terug naar huis. 20,5km in 2:16u. Een beetje trager dan anders. Mijn hartslag schoot dit maal gemakkelijk de hoogte in. Ik hoop dat dit als normaal mag beschouwd worden.
Morgen nog een snelheidstraining. 15min aan 85%, 50min aan 95%, 15min aan 85%. 1:20u dus. Aan zo'n hoge hartslag moet dat ongeveer 13km worden.

En zo oefen ik dan ook het toeristisch aspect van marathonlopen: de sightseeing ...

Dieet

Vandaag ontving ik een email van onze coach Tomas met belangrijke richtlijnen voor een aangepast dieet in de laatste week voor de marathon. Het komt nu toch wel heel dichtbij!
Ik citeer:

"Van ma. 26 okt tot en met woe. 28 okt :

Drie dagen koolhydraat-arm eten!

voorbeeld ontbijt: yoghurt met fruit, zuivel, kaas, vlees en eieren (niet teveel eigeel), beetje toast, maar weinig brood
Dranken : koffie , 1 glas vers fruitsap of thee

voorbeeld middagmaal keuze uit:
verse soep / veel groenten / sla + tomaten / vis / vlees of gevogelte maar weinig aardappelen, graanproducten of pasta.

namiddag : wat fruit als tussendoor, of kleine porties noten
avondmaal : zelfde keuze als middagmaal.

drink deze dagen 2 brikjes Fortimel (nutricia) per dag liefst telkens 2 uur na de maaltijd.

Eet voldoende, verspreid over de ganse dag, je mag geen honger hebben!!
Tijdens deze week zul je waarschijnlijk minder energie hebben om de dagen door te komen (door het tekort aan suikers), zorg in geen geval dat dit je werk of je dagdagelijkse leven beïnvloedt!
Voel zelf hoever je kan gaan met dit dieet, maar forceer niets.
Hoe minder koolhydraten je eet tijdens deze dagen, des te sterker de "loading" ervan zal zijn vanaf de donderdag. Maar voel je zeker niet schuldig indien je toch koolhydraten eet deze dagen, het belangrijkste effect wordt vanaf de donderdag verkregen (de 'stapeling' van KH).

Van don. 29 okt tot en met zat. 31 okt :

Opgelet :
Op deze dagen moet er een totale reserve van 2700 kcalorieën worden opgeslagen (900kcal extra per dag)

Eet meerdere malen daags maar in kleine hoeveelheden en met veel drinken tussenin : water / koffie/ thee / fruitsappen / isotone dranken (bv. isostar / aquarius)
brood met honing / bananen / rozijnen en abrikozen / pasta's / aardappelen / graanproducten / pannenkoeken / ontbijtgranen / peperkoek / speculoos / energy bars / enz...

Op vrijdag en zaterdag (enkel die dagen!) 2x per dag 1 brikje Nutridrink (multifibre) drinken tussendoor.
Het is heel belangrijk meerdere malen daags in kleine hoeveelheden te eten (om maag en darmen niet te overbelasten) en veel water te drinken (ook koffie, fruitsap, thee en isotone dranken).
Zorg ook dat je op de dag zelf en ter plaatse voldoende voeding en drank bij hebt.
Opgelet : De laatste maaltijd op de dag voor de marathon mag geen rauwe groenten of onoplosbare vezels bevatten (dus geen volkoren producten, fruitschillen en groenten) en de maaltijd moet vetarm zijn.

Laatste maaltijd ongeveer 2 à 3 uur voor de start. Eet niet teveel: enkel banaan, brood, honing, confituur, koffie (niet teveel!) of thee en wat isotone drank.
Eet niets wat je niet gewoon bent te eten/drinken!

Drink water tot een half uur voor de start . Hou een klein flesje bij u met wat water om voor de start nog een paar slokjes te nemen."

Je lichaam laten uithongeren op gebied van koolhydraten (KH) waardoor het in een overlevingsdrang daarna meer KH zal opnemen dan gewoonlijk. Het effect moet duidelijk zijn: bomvol energie aan de start verschijnen.
Om het uithongeren van KH nog te versterken is er woensdag nog een korte duurloop ingepland die de laatste restjes KH moet verbranden.

Toch benieuwd of ik begin volgende week er inderdaad prikkelbaar zal bijlopen ...

De Morgen

Vandaag stond er een weinig bemoedigend artikel in De Morgen. "Meer marathons, meer slachtoffers". En dit naar aanleiding van de drie doden in de marathon van Detroit en de dood van Jan Leyers broer in de marathon van Amsterdam.
Hoofdoorzaak: hartproblemen.
Ik weet niet welke achtergrond de 'slachtoffers' hadden, maar ik kan mij moeilijk van de indruk ontdoen dat zij weinig professionele begeleiding hebben gezocht, laat staan gekregen. Ikzelf train nu al meer dan een jaar voor deze marathon en liep daarvoor ook enkele jaren (weliswaar onderbroken door enkele 'ongemakken'). Om lid te worden van de MMC moet je om te beginnen een doktersattest kunnen voorleggen met de verzekering dat er geen aanwijzingen zijn om je niet geschikt te verklaren.

Bovendien wordt aan de hand van een inspanningstest duidelijk gemaakt wat jouw capaciteiten zijn en binnen welke grenzen je mag trainen. In het artikel staat vermeld dat "mensen aan een te hoog hartritme trainen". Dat is nu net wat de club wil vermijden. Bovendien wordt heel veel aandacht besteed aan voeding voor, tijdens en na de marathon. Dit om dehydratie te vermijden.
Misschien hoor ik wel bij de groep "Werkmensen die in een midlifecrisis belanden en hun slechte leefgewoonten op die manier proberen weg te werken. Ze vallen ten prooi aan overschatting en krijgen met fatale hartritmestoornissen te kampen."
Maar moest ik mezelf overschatten dan zou ik deze blog niet begonnen zijn.
Het valt me wel op hoeveel ongetrainden aan de start van bv de 10 miles van Antwerpen stonden. Het zijn juist die mensen die totaal van de kaart in de tunnel blijven liggen of aan het infuus moeten bij aankomst. En dan spreken we nog maar over 16 km. Als die mensen dan ook nog eens de marathon als normaal beschouwen dan belooft dat inderdaad weinig goeds.
Ik geef toe, het wordt soms afgespiegeld als zou iedereen een marathon kunnen lopen. Als je maar over genoeg discipline en wilskracht beschikt. Maar ze vergeten er ook bij te vermelden dat het ook veel tijd vraagt. Het lichaam heeft veel tijd nodig om gewoon te geraken aan deze bijzondere inspanning. Bezint eer je begint.

Laat je aub professioneel begeleiden. Er zijn op het internet genoeg trainingsschema's te vinden, maar ze zijn niet persoonlijk afgesteld. Een marathon lopen is een persoonlijke kwestie.

Ik begrijp de ongerustheid van de schrijvers van het artikel. De boodschap is duidelijk: dit is geen materie om vlotjes over te gaan. Loper met de pet zal nu niet meer zo licht over zijn voornemen heen gaan.

Lees ook dit artikel eens ...

Blessures

In januari 2004 ben ik bij het skiën ongelukkig ten val gekomen waarbij de voorste kruisband in mijn linkerknie afknapte met het geluid van een brekende tak. Een kruisbandreconstructie kon de knie weer 'oplappen'. De knie is zelfs 'steviger' als ervoor. Helaas wordt ik aan deze operatie regelmatig herinnerd door lichte pijnprikkels.
En al dat lopen doet daar natuurlijk nog een schepje bovenop.
In mei dit jaar was de pijn zo hevig (chondromalacia) dat ik een sportarts ben gaan opzoeken. Die merkte direct dat mijn skelet niet netjes in elkaar steekt, ik heb namelijk X-benen, en dat ik last heb van overpronatie, mijn voeten rollen te veel naar binnen af. Radiografieën brachten aan het licht dat mijn rechter been een halve cm korter is dan mijn linkerbeen. Aangepaste steunzolen moeten de overpronatie tegengaan en het lengte verschil opvangen.
Na een maand van bleinen geraakten mijn voeten gewend aan deze zolen en merkte ik al gauw dat de pijn gevoelig verminderde. Ze is er nog steeds, maar het is dragelijk.
Als ik hierover met de andere clubleden praat, dan blijken steunzolen de normaalste zaak van de wereld te zijn. Blijkbaar zijn er maar weinigen met een 'perfect' skelet.

Afgezien daarvan ben ik gespaard gebleven van andere loperskwalen zoals shin-splints, stressfractuur, ontsteking van de achillespees, plantaire fasciitis, iliotibiaal bandsyndroom, ...

Door het afslijten van kraakbeen (artrose) onder de knieschijf kan je mijn linkerknie nu horen kraken bij het plooien. Maar vooraleer ik de toevlucht neem tot het inspuiten van gels, tracht ik nu het kraakbeen te herstellen met een kuur van glucosamine en chondroïtine. Baat het niet dan schaadt het niet. Nogal wat clubleden doen het zelfde en melden toch voelbare verschillen. De meeste literatuur is er zeer positief over. En inderdaad na 6 weken begin ik het ook te merken. Of is het gedacht alleen al dat helpt?

Is lopen dan eigenlijk wel gezond? Je zou er terecht aan twijfelen. Maar als je luistert naar je lichaam, regelmatig rust inbouwt en je professioneel laat begeleiden, dan zijn die kwaaltjes van tijdelijke aard en wegen ze niet op tegen al de voordelen.

Lopen wordt een passie. En passie is de kers op de taart van het leven ...

Zwemmen

Met de aanvang van het huidige schooljaar ben ik opnieuw gaan zwemmen. Mijn schouder liet het weer toe. Het houdt de spieren soepel. 2km schoolslag is geen probleem, maar na 100m crawl ben ik al uitgeput. Ik heb me dan ook toegelegd op het verbeteren van die stijl en volg elke maandagavond, na de saxofoonles, een uurtje stijlverbetering. Blijkbaar is het zoals beginnen lopen, je moet het gewoon opbouwen. Na een 6-tal weken kan ik toch al langer dan 100m aan een stuk crawl zwemmen.
Overigens een vrij technische sport, je moet bij elke slag goed nadenken hoe je die gaat doen, wanneer je juist moet ademen, hoe je omkeert, enz...
Tot 4 jaar geleden zwom ik elke week m'n kilometertje schoolslag (in 21 min). Nu zou ik willen dat ik gemakkelijk een kilometertje crawl kan zwemmen, met de bedoeling meer snelheid te halen.

Misschien zit ik dan toch te denken aan een klein triathlonnetje ...

Alles is relatief

Terwijl ik vanmorgen m'n 12km training afronde moest ik denken aan de blog van een clubgenoot Mark Vandenplas. Ik die dacht een flinke uitdaging aan te gaan, wordt hier toch stil van. De Spartathlon, 245km lopen aan één ruk! Dat een mens dat überhaupt kan is op zich al een wonder. Terwijl ik elke week wel eens de afstand van een halve marathon loop, loopt hij elke week wel eens een hele marathon of meer.
Blijkt dat de mens in de oudheid met succes de methode van de renjacht toepaste. Dieren achtervolgen tot deze door uitputing bezweken (zie ook hier). In die zin is het misschien begrijpbaar dat de mens tot zo'n uitzonderlijke prestatie in staat was en nog is. Maar de Spartathlon blijft toch een uitzonderlijke ultraloop. Ik kijk er met veel bewondering naar op, maar besef dat dit duidelijk mijn petje te boven gaat.

Je kan de lat dus nog altijd (veel) hoger leggen ...

Derde 30 km afgelegd

Vanmorgen om 8:30u vertrokken in het Osbroek park. Eerst een aanloop langs de Dender. Dan 3 rondjes van elk ongeveer 9,50km waarin toch een pittige helling. En vervolgens terug naar het Osbroek park. 34,20km in 3:30u, iets meer dan 9,50 km/uur. Ik heb nog nooit zo lang gelopen. Meer nog, ik had het gevoel er nog 8km te kunnen aan toe voegen. Ik had het geluk om samen in een groepje van 4 te kunnen optrekken. Altijd goed voor de moraal. Na de verkwikkende douche snel naar De Montil in Affligem voor een spaghetti en de langverwachte informatiesessie georganiseerd door het reisbureau BCD-Travel.
Veel volk, niet alleen MMC-ers, maar van allerlei slag en taal. In het auditorium voelde je de opwinding en de samenhorigheid die waarschijnlijk typisch is in de aanloop naar een marathon. Heerlijk. In detail werd niet alleen het reisschema voorgesteld, maar ook het verloop van de marathon. Dit moet echt wel een monster organisatie zijn. Meer dan 30.000 lopers van start to finish krijgen. En naar zeggen van de anciens: vlekkeloos!
Enige vervelende aspect, je moet bijna 3 uur aan de start wachten vooraleer er te kunnen invliegen. Het komt er dus op aan om die periode warm, droog en zinvol door te brengen. Het weer kan ook flink variëren, hetgeen het allemaal nog spannender maakt.

Maar nu eerst een dutje ...

Vroeg

Om 6:50 riep de wekker. 't Is verdorie nog donker buiten. Voor een stevig koolhydraten rijk ontbijt maak ik graag wat tijd. En naar Aalst is het een uur rijden. Ik heb eigenlijk goed geslapen alhoewel ik toch een beetje zenuwachtig was. Weer een grens verleggen, zoiets houd je dan toch bezig.

Hoogtepunt

Gisterenavond liep ik nog eens mee met het joggersgroepje van de atletiekclub. Ik moest er wel voorafgaand en zeker nadien nog looptijd aan toevoegen om aan de 18 km te geraken.
't Is altijd veel leuker om in gezelschap te lopen en onderweg van gedachten te wisselen.

Morgenvroeg staat het hoogtepunt van de training op het programma. 34 km ! Georganiseerd door de MMC. Startpunt om 8:30u in het Osproekpark te Aalst, parcours door de omliggende heuvels. Vroeg uit de veren dus. Het weerbericht voorspelt aangenaam weer.

Daarna is het stilaan afbouwen naar 1 november toe.

Merkwaardig toch dat je voor een marathontraining nooit de volle 42.195 m uitloopt. Hooguit 34 km. Blijkbaar moet zo'n training dan toch redelijk zwaar zijn en spaar je beter je krachten voor de marathon zelf.
Volgende week valt het aantal trainingen zelfs terug naar 3 per week.

Dan wordt het een mentale voorbereiding. Met de nodige aandacht voor de voeding.

Snelheid

Ik ben wat vroeger huiswaarts gekeerd om bij daglicht nog een snelheidstraining te kunnen doen op de piste. Vorige keer was ze 's avonds niet verlicht en dan heb ik mijn schema moeten aanpassen. En zoals eerder al gemeld loop ik liever niet in de duisternis.
De training bestond dit maal uit 15 min warming up aan 85% van de overslag, 7x 400 m voluit met tussenin 400 m joggen tot 85% om dan af te sluiten met opnieuw 15 min cooling down aan 85%.
Ik doe dergelijke trainingen niet graag. Ze hebben echter wel hun effect niet gemist. Ik ben inderdaad sneller geworden. Het blijft toch altijd mezelf overtuigen.
Eigenlijk wel vreemd. De meeste trainingen moeten traag gelopen worden om een voldoende basis te kunnen leggen voor het afleggen van de 42,195 km. Maar om die dan sneller te kunnen lopen moet je snelheidstrainingen inlassen. En er bestaan er vele: intervaltrainingen (zoals vandaag), tempoloop, fartlek (zie eerder), crosswandeling en wellicht nog andere ...

Ik heb nu nog de ganse avond om 'mijn huiswerk' te doen ...

Planningsproblemen

Vandaag zal ik de 14 km die op mijn programma staat, 's nachts moeten lopen. Dat is trouwens niet de eerste keer. Met een ganse dag in de weer schiet er niet veel meer over. Als ik 's morgens loop dan weet ik daar toch de gans dag van. In het WE kan je dat oplossen met een kleine siësta, maar in de week is dit praktisch gezien onmogelijk. Dus dan maar 's nachts. En vermits je daarna niet direct kan gaan slapen, kan het dus wel redelijk laat worden.
In het donker ben je bovendien verplicht de verlichte wegen te nemen en dat is voor 95% van de gevallen altijd een verharde weg. Onverharde wegen zijn wat milder voor de knieën.

Met de winter voor de deur breekt dan ook een minder leuke periode aan. Ideaal om op snelheid te trainen.

Maar eerst nog een marathon ...

Kleine ongemakken

Als je meer dan 2 uur loopt dan kunnen kleine ongemakken serieus beginnen doorwegen.
Soms zelfs een beetje gênant. Zo heb ik bij nat weer altijd last van verstijfde tepels. Op zich nog geen probleem, maar als je t-shirt erover wrijft kan dat tot bloedens toe gebeuren. Oplossing: tepels afkleven met een gemakkelijk verwijderbare pleister, het borsthaar moet er nu ook niet onder leiden.
Los komende veters: dubbele knoop of de alternatieve Ian-knoop;
Bleinen: compeed-pleisters, of beter, voldoende ingelopen schoenen;
Zweet in de ogen: haarband of petje, ik loop altijd met een petje, beschermt me ook tegen zonnebrand op mijn kruin;
Afzakkende bril: elastiek aan beide brilbenen en over het hoofd trekken;
Wrijvingsirritatie tussen de billen: (bermuda-)tight;

Je zal maar meemaken dat je door die ongemakken het einde niet haalt ...

Tweede 30 km afgelegd

De 30 km training van gisteren zal één ieder nog lang bij blijven. Niet alleen was hij zwaar maar uitermate nat. Wij die dachten dat Nederland plat was konden haast niet geloven dat het parcours 3 hellingen telde waarop je je tanden op stuk kon bijten. De steilste en langste helling was voor de laatste 5 km gereserveerd. Zij die dachten dat dit stukje Nederland ook niet zou onderlopen door watersnood, waren weeral mis. De meeste zandwegen vormden de bedding van nieuwe waterlopen en dit door de aanhoudende stortregen. Niets hielp, je moest gewoon kletsnat worden. De laatste 8 km hield de regen gelukkig zijn adem in, maar op 10 meter van de finish gingen alle hemelsluizen tegelijk open wat resulteerde in een ware tropische regenval. Een sprintje verhinderde dat ik weer kletsnat zou worden. Na mij kwamen de lopers binnen op de tonen van 'I'm singing in the rain'.
Ik heb m'n portie water wel gehad van de week. Een warme douche maakte echter weer een zalig einde aan deze training. Zelfs de ervaren lopers waren onder de indruk van het zware parcours. Ik moest me dus niet schamen. Het bleek uiteindelijk om 28,2 km te gaan. Ik legde ze af in 3:01u met het gevoel dat ik al een eerste marathon had gelopen.
Beklimmingen, waarbij ik in het 'rood' ging, zijn alsdusdanig ook zo ingekleurd op onderstaande kaart (klik erop om ze te vergroten).
Vanmorgen, om 7:30u, een korte en gezamenlijke 'breakfastrun' door een slapend, maar droog Maastricht. Hoewel ik 12 km op het programma had staan, werden het er uiteindelijk maar 6.
Ik nam mij voor om vanavond er nog eens 6 te lopen, maar dat was buiten ... de regen gerekend. Jawel, vanavond goot het weer. Ik liet me verleiden door de huiselijke warmte en geef bij deze graag mijn zwakheid toe.

Hartslagmeter

Zo'n hartslagmeter is buiten mijn schoenen een onmisbaar voorwerp geworden. Het type waarover ik beschik registreert niet alleen de hartslag, maar via zijn ingebouwde GPS chip traceert het ook waar ik mij op de aardbol bevind. En dat op enkele meters nauwkeurig. Zelfs onder een zwaarbewolkte hemel en onder een dicht bladerdek blijft het traceren. Gecombineerd met de tijdsregistratie meet dat ding dus op elk tijdstip niet alleen je snelheid, maar, wat veel leuker is, ook de afgelegde afstand. De gevolgde weg is achteraf zelfs zichtbaar te maken in Google Earth. Nu ben ik het al gewoon, maar toen ik het voor de eerste keer gebruikte was ik daar altijd zwaar van onder de indruk.

Een hartslagmeter bestaat tegenwoordig uit een borstband die je net onder de borstspieren aanbrengt, en iets dat op een polshorloge lijkt. In feite heb ik het lang als polshorloge gebruikt. Draadloos communiceert de borstband op gecodeerde wijze met het polshorloge. Gecodeerd, anders zou je natuurlijk de hartslag van iemand anders, die vlak bij je loopt, registreren. De afgebeelde stick zorgt er in mijn geval voor dat je ook nog eens draadloos kan communiceren met je PC (of Mac). Van zodra je in de nabijheid komt, start automatisch het downloaden van de gegevens naar de computer.

Straks vertrek ik richting Nederland naar Valkensburg aan de Geul, net voorbij Maastricht. Voor ons jaarlijks clubevenement WS classic. Onder het thema van de Amstel Gold Race. WS staat voor Wilfried Silon, oprichter en bezieler van de MMC.

Dit maal heb ik er op gelet dat de hartslagmeter is opgeladen en dat ik hem mee heb!

Mijn logboek houdt dus nauwkeurig alle gegevens bij. Het enige wat ik nog moet toevoegen bij elke training is mijn gewicht gemeten net na het ontwaken.

Misschien begrijp je nu waarom ik zo aan dat ding gehecht ben ...

Lopen op gevoel

Vermits ik vanavond naar een gespreksavond ging, diende ik mijn 18 km training overdag in te plannen. Ik nam daarom mijn loopgerief mee naar het kantoor dat gelegen is schuin over het nieuwe justitiepaleis van Antwerpen. We beschikken daar gelukkig over een douche.
Op de middag kleedde ik me om. Ik had mijn hartslagmeter wel bij, maar helaas, de batterij was nagenoeg leeg. Vergeten op te laden. Ik voelde me zoals de bijbelse dwaze maagden. Dan maar op 't gevoel. Op 85% van mijn overslag loop ik ietsje meer dan 9 km/u. Dat is dus iets minder dan 2 uur voor 18 km. Ik vertrok richting Kasteel Den Brandt en zorgde er voor dat ik rustig kon ademen. Van het kasteel Den Brandt naar het gelijknamige park en vervolgens het Nachtegalenpark en het Middelheim Openluchtmuseum. De drie parken werden meermaals doorkruist om dan langs de chique wijk rond het park Den Brandt en de jeugdherberg terug te keren. Ik liep 1:50u lang.
Later kon ik de afgelegde weg tekenen in 'Google Earth'. Via export naar een kml-bestand kan je met 'TCX Converter' dit bestand omzetten in een TCX-bestand hetgeen een tijdsdimensie aan het pad toevoegt (omdat ik wist hoe lang ik gelopen had). Dit bestand kan op zijn beurt ingelezen worden in mijn 'logboek'-programma 'Ascent'. Zo blijft mijn logboek compleet. Alleen de hartslaggegevens ontbreken dan weliswaar. Wat blijkt: ik liep 17,2 km in 1:50u dwz aan 9,35 km/u.
Iets te weinig en waarschijnlijk iets te snel, maar met een goed gevoel ...

Waarom lopen ?

Met mijn 40e verjaardag merkte ik dat mijn conditie er flink op achteruit was gegaan. Toen ik naar beneden keek, kon ik alleen nog maar de tippen van mijn tenen zien. 'Iets' was in het zicht komen hangen. Zo kon het niet meer verder. De weegschaal gaf 84 kg aan. Met een lengte van 1.82 m geeft dat een BMI die net boven 25 ligt. Licht overgewicht dus. Ten tijde van onze trouw woog ik 68 kg!
Geert had al een start2run sessie achter de rug en kon 5 km vlot lopen. Ik besloot dat ook te doen. Samen met onze zoon Ruben sloten wij ons aan bij de plaatselijk atletiekclub BREAK en liepen na 10 weken ook vlot 5 km. Onze neus krulde van de trots. Het vervolg laat zich raden. Van 5 naar 10 km. Ook dat ging vlot, maar Ruben had spijtig genoeg afgehaakt. Geert had al vroeger moeten afhaken omdat haar knieën het niet meer aankonden.
Met het lopersgroepje onderhielden we de conditie door 3x in de week bijeen te komen en samen enkele km te lopen.
Dan kwam het verhaal van de niertumor. Ik was gelukkig voldoende gerecupereerd om met onze lopersgroep in maart opnieuw aan te kunnen pikken voor de sessie van 10 naar 15 km. Een eerste 15 km wedstrijd (Dwars door Hasselt) rondde deze sessie af. Onze groep begon de ambitie te koesteren om voor een halve marathon te gaan. Maar dan sloeg het noodlot weer toe. In februari 2008, met de fiets op weg naar de zondagstraining, werd ik om nog altijd onbegrijpelijke redenen, overhoop gereden. De fiets werd later als verloren beschouwd. Ikzelf moest recupereren van zeer ernstige schaafwonden. Beton geeft nu eenmaal niet mee. Maar in mei kon ik opnieuw mijn loopschoenen aantrekken en gaf ik mij weer bloot aan de endorfines en dopamines. Ondertussen werd ik lid van de MMC. Alleen mijn rechter schouder bleef moeilijk doen. Een cortisone spuit in het schoudergewricht maakte, net voor het bouwverlof van dit jaar, ook een einde aan de zeurende pijn.

De meeste marathonlopers zijn blij dat ze de finish halen. Ik zal ook blij zijn als ik de start haal ...

Weer of geen weer

Over een 12 km training valt eigenlijk niet veel te zeggen. Vandaag echter kreeg het wel een bijzondere wending.
Aangekomen in het natuurpark 'Den Uitlegger', na ongeveer 5 km, is het beginnen stortregenen alsof het weer een stormachtig inhaalmanoeuvre wilde plegen op de droogte die we de voorbije weken gekend hebben. Aanvankelijk trachtte ik de plassen nog te ontwijken, maar uiteindelijk werden die te groot en moest ik er wel door. Mijn hersenen hadden gelukkig al genoeg endorfine aangemaakt zodat ik het nog plezant vond ook! Met de zeldzame jogger die ik kruiste, wisselden we een blik en een glimlach uit als beseften we beiden dat het eigenlijk geen weer was om een hond door te jagen. Enkele bliksemschichten en veel gedonder maakten het decor compleet. De plassen reikten nu al tot aan mijn enkels. Het water spatte al kanten op. Nat 'bis auf die Unterhose' kwam ik thuis aan. De douche maakte een verdienstelijk einde aan deze natte gebeurtenis.

Zalig toch ?

Fartlek

Gisteren, rond en op de piste van het Osbroek sportcentrum en gelijknamig park in Aalst, kwam ik eindelijk te weten wat een 'fartlek' is.
"Met een fartlek (zweeds voor 'vaartspel') train je voornamelijk kracht en snelheid. Maar fartlek traint je ook mentaal omdat je van tevoren niet weet hoe lang het parcours is, hoe vaak je een tempo nog moet doen en hoeveel zand en heuvels (dit was niet het geval bij ons :-) je nog te wachten staan. Dit alles zit slechts in het hoofd van de trainer. Een fartlek wordt meestal in de vrije natuur afgewerkt en is speels van opzet. Dat maakt dat fartlek voor veel mensen een van de leukste trainingsvormen is."
Bovendien regende het pijpenstelen, hetgeen het nog een extra dimensie gaf.

Vandaag op het programma een duurloop van 12 km tegen 85% van mijn overslagpols.
Eenvoudig gesteld is de overslagpols de hartslag (in aantal slagen per minuut, beats per minute, bpm) waarbij je spieren plots flink beginnen te verzuren. Het is de anaerobe drempel waarbij de verbranding in de spieren niet meer met zuurstof gebeurd, maar ten koste van het spierweefsel zelf. Hierbij worden afvalstoffen zoals melkzuur aangemaakt en opgestapeld in de spieren. Indien dit melkzuur niet of te weinig kan weg gevoerd worden (door de training bv abrupt af te sluiten) dan zullen we dat 's anderendaags wel geweten hebben. Dit fenomeen wordt wel eens 'spierkater' genoemd. Door training kan deze drempel verhoogd worden wat natuurlijk de uithouding en de snelheid ten goede komt. Zolang we onder die drempel blijven kunnen we dus blijven lopen, ware het niet dat er nog andere factoren een rol spelen ...
Mijn overslagpols ligt op 169 bpm. 85% daarvan is dan ± 144 bpm. Wat bij mij ongeveer overeenkomst met 9 km/u.

Waarom New York ?

Toen ik me inschreef bij de MMC, vroeg Wilfried Silon, destijds de trainer van de club, welke marathon ik voor ogen had? Antwerpen of Brussel, was het antwoord, waarom het ver zoeken? Waarop Wilfried mij op het volgende wees: De New York City Marathon is HET icoon van de marathon, is de marathon bij uitstek, is de moeder der marathons. Er hangt daar een geweldige sfeer van samenhorigheid, die je nergens anders vindt. Je loopt er trouwens nooit alleen en als het eens moeilijk gaat zullen de duizenden toeschouwers je wel voldoende aanmoedigen. Kortom de ideale marathon voor een beginner. Bovendien is het een unieke kans om een stad op een andere manier te leren kennen en kan je één en ander combineren om er een vakantie van te maken.
En, zei Wilfried, als het daarna niet meer mocht lukken, dan heb je toch al die van New York gehad !
Ik was overtuigd.
Je moet er als de kippen bij zijn om een borstnummer te bemachtigen. Via de club ging dat nogal vlot. In oktober vorig jaar was ik al ingeschreven!
In eerste instantie zou enkel Geert meereizen, maar onlangs hebben we de reisplannen wat gewijzigd en gaan de kinderen ook mee! De herfstvakantie valt dit jaar na de marathon, zodat we nog een ganse week hebben om New York te verkennen.
Budgetair hebben we wel links en rechts moeten besparen op o.a. de zomervakantie en zal een skivakantie er in 2010 niet meer inzitten. Dat laatste zou hoe dan ook moeilijk geweest zijn, want ik schreef me al in voor de marathon van Londen die doorgaat op 25 april 2010. Voor het geval New York toch niet de laatste zal zijn ...

Waarom een blog ?

Omdat ik de vraag al voel komen:

Zie het maar als een soort van peptalk. Derden erbij betrekken om jezelf te motiveren. Uiteindelijk gaat het om een niet alledaagse uitdaging die zich toch ver buiten de comfortzone situeert.
Het is als stoppen met roken. Hoe meer mensen je erbij betrekt, hoe moeilijker het wordt om je nadien te moeten verantwoorden waarom je toch niet gestopt ben. Anderzijds zal je omgeving je stimuleren om bij jouw beslissing te blijven.
Er zullen er altijd zijn die ons gek verklaren, maar dat moet dan juist de drijfveer zijn om het tegendeel te bewijzen!

Vandaar ...

Eerste 30 km afgelegd

Gisteren heb ik mijn eerste 30 km met verbazingwekkend gemak kunnen uitlopen. 3 rondjes van 10 km. De laatste ronde was zelfs de snelste. 30 km in 2:53u. Dit resultaat geeft mij voldoende vertrouwen dat het echt moet lukken. Jammer genoeg had ik mijn hartslagmeter niet bij zodat ik niet weet of ik nu niet te snel gelopen heb. Wellicht wel, maar, zoals onze trainer Tomas beweert, is het gevoel ook belangrijk. Bovendien heb ik altijd vlot kunnen praten, hetgeen er op wijst dat het wel goed zat.

Op weg naar Amsterdam, voor onze réunie 25 jaar afgestudeerd ir.-architect, kon ik rustig recupereren terwijl Geert aan het stuur zat. 's Avonds moest ik echter wel snel mijn linkerbeen in bed bijtrekken omdat ik omviel van de slaap.

Deze morgen, onder een licht bewolkte hemel, kon ik een uurtje herstelloop afmaken. Rond 7:00 u 's ochtends is Amsterdam op zondag nog een slapende stad. De parken zijn dan helaas gesloten zodat ik was aangewezen op de straten en steegjes. Maar zo heb ik ook nog eens andere gezichten van Amsterdam kunnen bewonderen.
Met een gemiddelde hartslag van 125 bpm liep ik 7,5 km in een uur. Nog geen jaar geleden haalde ik met diezelfde hartslag nog geen 6 km/u.

Nog 4 weken

Nog 4 weken en ik zal in New York zijn.

Het aantal trainingen is nu opgelopen van 4 tot 5 per week. Dinsdag pistetraining met 15 x 200 m voluit, woensdag 12 km en donderdag 19,5 km. Zondag, morgen dus, een herstelloop van 1 u.
Maar straks, om 9:00u mijn eerste 30km. En dan nog in het heuvelland rond Affligem.
Ik ben zo opgewonden als een klein kind. Nauwelijks geslapen.

Eerder, op 19 september, slaagde ik er eindelijk in om de 10km binnen de 50 min. te lopen. Dat is 12 km/uur ! Met dank aan de 'Kom op tegen kanker'-loop in Ekeren.
Een bewijs dat de trainingen in ieder geval mijn basissnelheid hebben doen toenemen.

Nu de afstand nog ...

Waarom een marathon ?

Op maandag 9 januari 2007 werd na een zeer pijnlijke niercrisis een kwaadaardige tumor in mijn rechternier vastgesteld. Ik heb me altijd goed gevoeld en dit feit confronteerde me plots met de eindigheid van ons bestaan. Ik wilde nog zo veel doen.

Op 17 januari MOEST ik mijn rechternier afstaan. Eigenlijk had ik dus veel geluk, het kwaad lijkt hiermee bezworen te zijn. Maar het heeft er wel toe geleid dat ik niet meer zou uitstellen en die zaken zou doen die ik al altijd had willen doen.

In september 2007 huurde ik eerst een sax, kocht daarna een goedkoop exemplaar, en ben nu eigenaar van een Selmer tenorsax. Ik volg nu een derde jaar les.

In augustus 2008, na een vlotte en spoedige revalidatie (van een fietsongeluk !!), schreef ik mij in bij de Managers Marathon Club (www.m-m-c.be) en kreeg een programma voorgeschoteld waarmee ik mijn eerste marathon zal lopen op 1 november 2009 in New York.
Ik wil anderen, maar zeker mezelf, bewijzen dat dat ook met 1 nier kan.
Ik had al wat loopervaring, maar nog nooit meer dan 16 km. Mijn eerste halve marathon liep ik op 3 oktober 2008 in Brussel. Het feit dat ik nog kon versnellen in de laatste kilometers gaf me het gevoel dat er inderdaad meer in zit. Ik eindigde in 2:06 u.