Met mijn 40e verjaardag merkte ik dat mijn conditie er flink op achteruit was gegaan. Toen ik naar beneden keek, kon ik alleen nog maar de tippen van mijn tenen zien. 'Iets' was in het zicht komen hangen. Zo kon het niet meer verder. De weegschaal gaf 84 kg aan. Met een lengte van 1.82 m geeft dat een BMI die net boven 25 ligt. Licht overgewicht dus. Ten tijde van onze trouw woog ik 68 kg!
Geert had al een start2run sessie achter de rug en kon 5 km vlot lopen. Ik besloot dat ook te doen. Samen met onze zoon Ruben sloten wij ons aan bij de plaatselijk atletiekclub BREAK en liepen na 10 weken ook vlot 5 km. Onze neus krulde van de trots. Het vervolg laat zich raden. Van 5 naar 10 km. Ook dat ging vlot, maar Ruben had spijtig genoeg afgehaakt. Geert had al vroeger moeten afhaken omdat haar knieën het niet meer aankonden.
Met het lopersgroepje onderhielden we de conditie door 3x in de week bijeen te komen en samen enkele km te lopen.
Dan kwam het verhaal van de niertumor. Ik was gelukkig voldoende gerecupereerd om met onze lopersgroep in maart opnieuw aan te kunnen pikken voor de sessie van 10 naar 15 km. Een eerste 15 km wedstrijd (Dwars door Hasselt) rondde deze sessie af. Onze groep begon de ambitie te koesteren om voor een halve marathon te gaan. Maar dan sloeg het noodlot weer toe. In februari 2008, met de fiets op weg naar de zondagstraining, werd ik om nog altijd onbegrijpelijke redenen, overhoop gereden. De fiets werd later als verloren beschouwd. Ikzelf moest recupereren van zeer ernstige schaafwonden. Beton geeft nu eenmaal niet mee. Maar in mei kon ik opnieuw mijn loopschoenen aantrekken en gaf ik mij weer bloot aan de endorfines en dopamines. Ondertussen werd ik lid van de MMC. Alleen mijn rechter schouder bleef moeilijk doen. Een cortisone spuit in het schoudergewricht maakte, net voor het bouwverlof van dit jaar, ook een einde aan de zeurende pijn.
De meeste marathonlopers zijn blij dat ze de finish halen. Ik zal ook blij zijn als ik de start haal ...
Geert had al een start2run sessie achter de rug en kon 5 km vlot lopen. Ik besloot dat ook te doen. Samen met onze zoon Ruben sloten wij ons aan bij de plaatselijk atletiekclub BREAK en liepen na 10 weken ook vlot 5 km. Onze neus krulde van de trots. Het vervolg laat zich raden. Van 5 naar 10 km. Ook dat ging vlot, maar Ruben had spijtig genoeg afgehaakt. Geert had al vroeger moeten afhaken omdat haar knieën het niet meer aankonden.
Met het lopersgroepje onderhielden we de conditie door 3x in de week bijeen te komen en samen enkele km te lopen.
Dan kwam het verhaal van de niertumor. Ik was gelukkig voldoende gerecupereerd om met onze lopersgroep in maart opnieuw aan te kunnen pikken voor de sessie van 10 naar 15 km. Een eerste 15 km wedstrijd (Dwars door Hasselt) rondde deze sessie af. Onze groep begon de ambitie te koesteren om voor een halve marathon te gaan. Maar dan sloeg het noodlot weer toe. In februari 2008, met de fiets op weg naar de zondagstraining, werd ik om nog altijd onbegrijpelijke redenen, overhoop gereden. De fiets werd later als verloren beschouwd. Ikzelf moest recupereren van zeer ernstige schaafwonden. Beton geeft nu eenmaal niet mee. Maar in mei kon ik opnieuw mijn loopschoenen aantrekken en gaf ik mij weer bloot aan de endorfines en dopamines. Ondertussen werd ik lid van de MMC. Alleen mijn rechter schouder bleef moeilijk doen. Een cortisone spuit in het schoudergewricht maakte, net voor het bouwverlof van dit jaar, ook een einde aan de zeurende pijn.
De meeste marathonlopers zijn blij dat ze de finish halen. Ik zal ook blij zijn als ik de start haal ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten