Op de Wellington renbaan in Oostende liepen gisteren 26 ploegen een aflossingsmarathon. Voor velen was dit een eerste kennismaking met het fenomeen marathon. Voor mij was het mijn eerste aflossingsmarathon. Als individuele inschrijver werd ik ondergebracht bij het MMC Fast Team. Toen ik enkele weken geleden dit vernam vreesde ik dat de ploeggenoten daar niet zo blij mee zouden zijn. Ik heb de resterende weken dan ook stevig op snelheid getraind. Als 2e loper lostte ik Jan af en vielen mij 5 rondjes te beurt. Nu is lopen op gras niet zo evident, en zeker niet als daar een wakke zone in voorkomt. Uitkijken dat je dus je enkels niet verzwikt. Tot mijn verbazing stak ik aardig wat lopers voorbij zonder zelf ingehaald te worden. Ik hield er direct een tempo van meer dan 12km/u op na en hoopte dit te kunnen aanhouden tot op het einde. En ja, het lukte. Telkenmale ik de 'tribune' passeerde werden de aanmoedigingen meteen omgezet in wat meer snelheid. De laatste 500m hield ik zelfs 14km/u aan. Ik had dus echt alles uit de kast gehaald om de volgende ploegmaats een mooie uitgangspositie aan te bieden. Christoph, Stefan en Stijn gaven er elk een flinke lap op. Helaas konden de knieën van Stefan de wakke zone niet goed verwerken zodat hij een ronde vroeger de strijd moest opgeven om Stijn het werk verder te laten afmaken. We eindigden in 3:08u, 8 minuten na de eersten die net binnen de 3 uur eindigden. De eersten hadden echt wel hun beste paarden uit de stal gehaald. 2 van hen liepen ooit de marathon in 2:13u ! Geweldig om naar te kijken. Over paarden gesproken, menig loper had schuim op de mond staan en het zweten was ook al van dat.
Binnen de renbaan bevindt zich een golfterrein en wij mochten dankbaar gebruik maken van het clubhuis. Dik in orde, zelfs de douches straalde de nodige luxe uit.
De formule van een aflossingsmarathon mag best herhaald worden en als het deze keer flink wat opgebracht heeft voor het Aconcagua-project van Kris Peeters, dan is dat natuurlijk aardig meegenomen.
's Avonds kon het allemaal nog eens becommentarieerd worden tijdens het diner in de prachtige Leopold III zaal van het Hotel Thermae Palace.
Ik heb er echt weer van genoten ...
Binnen de renbaan bevindt zich een golfterrein en wij mochten dankbaar gebruik maken van het clubhuis. Dik in orde, zelfs de douches straalde de nodige luxe uit.
De formule van een aflossingsmarathon mag best herhaald worden en als het deze keer flink wat opgebracht heeft voor het Aconcagua-project van Kris Peeters, dan is dat natuurlijk aardig meegenomen.
's Avonds kon het allemaal nog eens becommentarieerd worden tijdens het diner in de prachtige Leopold III zaal van het Hotel Thermae Palace.
Ik heb er echt weer van genoten ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten