M'n zevende marathon zit er op! Als sluitstuk van een toch wel vol geladen seizoen wilde ik mezelf nog eens overtreffen. 3u45' was haalbaar. 3u40' behoorde theoretisch gezien tot de mogelijkheden.
De weerberichten voorspelden verschrikkelijk weer. Maar als bij wonder zijn we gespaard gebleven van regen en felle wind. Meer nog, de omstandigheden waren eigenlijk optimaal. 16°C, bewolkt en nauwelijks wind.
Een plastieken vuilniszak met een gat erin om mijn hoofd door te steken bood me doeltreffende bescherming tegen de wind en zo trok ik, met nog aardig wat andere MMC'ers, eerst naar de 'consigne' om er onze zak af te geven en wat later naar de start op de Esplanade des Anglais. Zonder twijfel schoof ik aan in het vak van 3u45! Maar dat aanschuiven bleef maar duren en uiteindelijk stond ik te midden van het vak van de 3u30. Vermits ingehaald worden minder vermoeiend is dan zelf te moeten inhalen, bleef ik daar staan. Iets na 8u klonk het startschot en met gezwinde pas kon ik al na zo'n 50" de startstreep overlopen. Een kilometer verder, ter hoogte van ons hotel, zouden onze supporters ons al opwachten. Een lange tijd liep ik samen met Hans M. en Geert A.
Na een 10-tal kilometer sloot ik zelfs aan bij de vlag van de 3u30. Toen besefte ik dat ik wat te hard van stapel ben gegaan en dat ik dit verschroeiende tempo niet lang zou volhouden. Ik liep toen aan 12km/u! Ik liet me dan ook wat afzakken en zag de vlag van 3u30 geleidelijk verder voor me uitlopen. In Cagnes werden ons nog wat lussen onder de benen geschoven om toch maar aan de vereiste 42,195km te geraken en zo had je ook nog eens de kans de gekenden voor en achter je te begroeten! Het opmerkelijke ronde vakantiegebouw werd een paar keer decor van een lange keten lopers. We waren toen al 15km ver.
Met het Fort Carrée in het vizier naderden we de tussenpost van de halve marathon. Ik liep toen net achter Ignaas M. en Frederick V. Nog een 3 tal kilometer en dan zouden we onze supporters in grote getalen ontmoeten in Antibes. 
Net voorbij het poortgebouw stonden ze ons op te wachten. Duidelijk herkenbaar aan de tricolore vlag. En het was welgekomen, want hier begon een pittige beklimming. Voorbij de 25e kilometer deed een adrenalinestoot mij zowel Ignaas als Frederick voorbij lopen. Ik zei hen nog dat het maar tijdelijk zou zijn, maar ik heb ze echter onderweg niet meer terug gezien. De afdaling deed me vleugels krijgen en wetende dat we nog de ganse baai moesten aflopen hield ik stevig het tempo aan. Helaas moest ik na km 30 wat gas teruggeven, maar liep toch nog meer dan 11km/u. Dat kon van de anderen niet gezegd worden. Vermoeidheid en de man met de hamer eisten hun slachtoffers op. Ik begon aan een lange inhaalbeweging en werd daarbij nauwelijks zelf ingehaald. Groot was dan ook mijn verbazing dat Luc D. mij voorbij zoefde alsof hij nog maar net begonnen was. Hij haalde vlotjes meer dan 12km/u uit de kast. Hij zou nog 7 minuten voor mij eindigen. Van een negatieve split gesproken!
Ik liet me echter niet ontmoedigen en begon het tempo ook weer wat op te drijven. Erwin R. haalde me bij. Ik merkte dat ik mijn laatste (cafeïne-)gelleke voor km 40 kwijt was geraakt. Erwin wilde het zijne delen, maar dat was nog 4km te vroeg. Hij liep voor mij uit en zou nog 2 minuten kunnen goedmaken. Op km 40 liet ik me een glas cola welgevallen en vatte dan de eindspurt aan. Ik kon weer 12km/u halen en liep op de Boulevard de la Croisette ter hoogte van de Holyday Inn (met de zwarte torentjes) de eindstreep over in 3:43:28u. Exact 5 minuten sneller dan mijn vorige besttijd in Berlijn.
Uiteraard zeer tevreden.
De aankomstzone was naast het parcours zelf ook indrukwekkend. Eerst werd je een kanjer van een medaille omgedaan, passeerde je een sportdrank en -repenkraam, vervolgens stopte men je een rugzakje in de handen en als apotheose werd je verwacht aan een fruitkraam waar men echt niet op een stukje fruit keek. Heerlijk!
Daarna ontmoette ik andere MMC'ers. Het had blijkbaar besttijden geregend en het enthousiasme was enorm aanstekelijk. En het regende ook wat druppels. Nadat ik m'n natte kleren kon ruilen met droge, wandelde ik met m'n naamgenoot Vincent N. naar de bussen. Een flinke wandeling bleek achteraf, want de bussen stonden aan de andere kant van Cannes voorbij de jachthaven. Aldus kon al een gedeelte van het melkzuur gedraineerd worden. Een vlotte busreis bracht ons terug naar de startplaats waarna een tweede wandeling ons bij het hotel bracht. Daar wachtte mijn grote fan me al op. Chips, cola, sportrepen, recoveryshakes en dies meer gingen vlot naar binnen en een warm bad deed de rest.
En toen is het pas echt beginnen regenen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten