Naar het gevoel toe liep ik een marathon nog nooit zo comfortabel. Heerlijk weer, misschien zelfs iets te warm. Vlak parcours, geweldige ambiance, prachtige sightseeing en een fantastische organisatie. Alleen was de start wat chaotisch. Je raakte amper in je vak en dan stond je daar als sardientjes. Maar eenmaal de startmeet over, heb ik toch vrijwel direct mijn tempo kunnen vinden.
Zoals met de vier vorige marathons is het altijd interessant om de tussentijden te evalueren. Dus nu ook niet anders:
Ik kreeg van Tomas volgend schema mee voor de wedstrijd:
Vermits ik me aan het schema gehouden heb is het leuke eraan dat je dit ook vertaald ziet in de tussentijden en met name de snelheden. Tot km 10 liep ik mooi aan 11km/u, daarna een versnelling hoger, 11,5km/u. Omdat ik mijn hartslag in het oog hield liep die snelheid langzaam maar zeker achteruit. Vanaf km 30 mocht ik dan voluit en dat zie je ook aan de snelheid bij km 35. Bijna opnieuw 11,5km/u. Ik liep toen samen met Erwin S., en zei hem nog dat het me blijkbaar goed af ging. Ik vreesde toen al dat ik dat niet tot het einde zou kunnen hardmaken. En inderdaad, vanaf km 38 sloeg de verzuring toe en moest ik gas terug nemen. De hartslag zakte toen ook naar intensiteit T, aan de conditie lag het dus niet. Eenmaal de Brandenburger Tor in het zicht kon ik de pijn weer verbijten en joeg ik in de laatste kilometer de snelheid en hartslag weer omhoog. Gelukkig wist ik dat de aankomst 200m achter de Tor lag! Je zou voor minder denken dat het al gedaan is!
Op die verzuring moet ik dus nog een antwoord vinden. Ik heb al iets opgevangen van beta-alanines. Onderzoek is gestart.
