2,5 maand na de Ironman van Klagenfurt, koesterde ik de stille ambitie hier toch een nieuwe besttijd neer te kunnen zetten.
Ik kreeg zowaar 3 hazen gepresenteerd die me dit wilden gunnen. 3 MMC-ers die deze marathon als trainig wilde lopen om hun eigen ambitie, ooit onder de 3 uur te lopen, te halen.
Zoals gewoonlijk vlotte het aanvankelijk zeer goed, maar opnieuw moest ik het ontgelden op km 30. De fut was er volledig uit. Ik werd naar het einde zelfs voorbijgestoken door de ballon van 3:45u. Wat een opdoffer. Op karakter liep ik, voortgetrokken door mijn hazen, naar de Menenpoort in Ieper, om na 3u48:50u het handje te kunnen schudden met de organisator van het loopevenement, André Mingneau.
Heb ik daar even een ontgoocheling opgelopen.
Maar was ik niet wat de voortvarend? Te optimistisch?
Te weten dat de effecten van een Ironman nog maanden in het bloed terug te vinden is.
Wellicht wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten