Het verschil tussen onze tijd en die met Hawaii bedraagt 11 uur. Dag en nacht zijn dus omgewisseld. Op zich speelt dat zelfs in mijn voordeel, want ik moest er al uit om 3u30u 's nachts. Vergeleken met onze tijd is dat dus net na de middag. Omdat we onze jetlag nog niet verwerkt hadden ging dat dus zeer vlot. Bovendien was ik door de werkdruk al gewend om korte nachten door te maken wat het opstaan nog eens vergemakkelijkte. Die werkdruk bezorgde me echter zoveel stress dat ik de nasleep ervan mee moest nemen op reis!
Om 4u30u stonden we al aan de start. Pikdonker. Veel volk. Vooral veel Japanners. Deze marathon wordt dan ook gesponsord door Japan Airlines (JAL). De start gaat vooraf met een geweldig vuurwerk. Om 5u stipt het klassieke schot! De eerste 8km gaan door Honolulu zelf, maar daar zie je jammer genoeg niet veel van door de duisternis. Dan passeer ik ons hotel langs Waikiki beach waar mijn vrouwtje me ongeduldig staat op te wachten. Ik zou haar pas aan de finish terug zien. Het parcours leidt ons vervolgens naar de hellingen rond Diamond Head, de uitgedoofde vulkaan, het icoon van Honolulu. De beklimmingen zijn in deze fase een makkie. Maar halfweg merk ik dan toch dat ik er ongewoon langer over doe. Reeds 2 uur bezig! Zou een negatieve split nog mogelijk zijn? 
We lopen langs een gedeelte waar we de terugkerende voorlopers kruisen. Het begint al wat te schemeren. De luchtvochtigheid begint zijn tol te eisen. Het zweet loopt me in de ogen! Ik merk dat ik hoe langer hoe trager loop. Uiteindelijk kom ik als voorloper zelf de achterblijvers tegen. Niet al te fraai zicht. Zij zijn nog niet halfweg en vertonen al duidelijk tekenen van uitputting. Ik ben op dat moment al 30km ver. Een ongelooflijk loom gevoel overvalt me echter! Mijn benen wegen als lood. In de aanlopende kilometers over de Diamond Head terug, gebeuren twee dingen die ik voorheen nog nooit gedaan heb. Eén, ik moet plassen, blijkbaar toch te veel gedronken. Twee, ik moet wandelen. Hartslag laten zakken om dan de beklimming al lopend aan te vatten. En, ja, het lukt me. Op km 39 gaat het definitief bergaf en vind ik opnieuw de kracht om mijn snelheid op te voeren. Het uitzicht over Waikiki Beach zal ik nooit vergeten. De stemmen van mijn aanmoedigers aan de finish heb ik echter niet gehoord, zo geconcentreerd en gebiologeerd op de finish als ik was.
Wat een zware marathon! Ik heb ditmaal echt dubbel hard op mijn tanden moeten bijten. Maar het après-gebeuren doet veel vergeten. Op de foto met een Hawaiiaanse schone. 
Finisher-T-shirt, onthaal bij de Belgische delegatie e.d.. Ik liep deze marathon in een tijd van 4:14:45u, iets sneller dan mijn eerste marathon die ik in New York liep. Maar iedereen van de Belgische groep deed er merkelijk langer over. De vele dagen regen voorafgaandelijk aan de Marathon en de hitte op de dag zelf deed de luchtvochtigheid exponentieel toenemen, en dat zouden we geweten hebben. Alleen Patrick M. overtrof zichzelf en alle verwachtingen. Hij liep als oudste van onze groep deze marathon in een nieuwe besttijd van 3:29u. Ik durf er niet aan denken wat het zou geworden zijn moest het niet zo zwoel zijn geweest!.
Al bij al ben ik toch tevreden na het doornemen van de definitieve resultaten. Ik eindigde bij de 10% besten met een 2130e plaats! Van de 22.615 geregistreerden eindigden er 19.308. De gemiddelde tijd lag op 5:55:46.72u. Daar lig ik dus beduidend onder. Anderzijds is geweten dat heel wat Japanse dames deze marathon meelopen als een soort van hype. Nauwelijks getraind, maar met veel overmoed. Hetgeen de hoge gemiddelde tijd aantoont. Niet te min, de meesten deden het toch maar !Het viel me echter op dat ik bijzonder snel gerecupereerd was. Om kwart na 9 was ik binnen en in de namiddag zijn we al gaan snorkelen in de Hanauma bay. Wellicht hebben de beta-alanines en het rode bietensap dan toch geholpen.
Ik kan het echter niet met zekerheid vertellen...
