Dat ik dit nog mag meemaken!! Het voltooien van een volledige triatlon. Sinds ik vijf jaar geleden lid werd van BrTC, groeiden samen met de ambitie ook de mogelijkheden. Het kon niet anders dan resulteren in een deelname aan een full distance wedstrijd. De eerste stap naar zo'n deelname is natuurlijk ingeschreven geraken. De aanstekelijke gedrevenheid en de koppeling aan een sponsoractie deden de rest. Ik raakte in de nacht van 1 op 2 juli 2013 ingeschreven voor de IronMan van Klagenfurt.
En dan was het zoeken naar een coach die ik vond in de persoon van Steven Schenkel, IronCoach, die voorheen ook al Mirco VD, mede clublid, over de finishstreep van de Challenge van Almere kreeg.
In augustus 2013 startte geleidelijk aan de opbouw voor deze uitdaging. Met twee belangrijke afspraken namelijk de marathon van Tokyo op 23 februari 2014 en de IronMan 70.3 van Mallorca op 10 mei 2014. Beide afspraken konden niet geheel aan de verwachtingen voldoen. Tijdens de Marathon van Tokyo leerde ik hoe kwetsbaar dat mijn kuiten waren en tijdens de triatlon van Mallorca besefte ik hoe belangrijk het was om voldoende energie op te nemen tijdens de wedstrijd zelf.
Sinds Mallorca heb ik echter geen last meer gehad aan de kuiten. De voeding was nog een kwestie van een doordacht schema en discipline tijdens de trainingen én de wedstrijd. Het enige waar ik nog mijn twijfels bij had was het heuvelachtige karakter van het fietsparcours van de IronMan van Klagenfurt. 180km fietsen vormde geen bezwaar meer, maar over dit parcours zou dat wel eens kunnen tegenvallen. De als maar langer wordende trainingen leerden me dat het evenwicht was gevonden. Ofschoon ik ook voldoende op weerstand trainde realiseerde ik me dat het fietsparcours in Klagenfurt me toch de nodige reserves zou kosten. Uit al deze ervaringen ontstond het volgende bescheiden plan:
Nochtans heb ik er nooit aan getwijfeld dat ik het niet zou halen. Het zou lang duren, maar dat was het me waard.
Na een eerste week taperen trok ik op een dinsdag alleen naar Klagenfurt. Alleen is veel gezegd, Kilian H. vervoegde me in laatste instantie alsnog. Hij was er in geslaagd om een perskaart te bemachtigen voor de wedstrijd. Met een tussenstop in Munchen onderstreepten we het rustig-aan-karakter en vervoegden we Luk T. Samen met Kilian werkten we er nog een interval looptraining af. De dag erop vonden we ons onderkomen ten huize Ramusch in Schiefling an der Wörthersee, een kleine 20km van Klagenfurt verwijderd. Dichterbij en betaalbaar vond ik destijds niet. Een gerieflijke gelijkvloers met twee slaapkamers, badkamertje en keuken stond ons ter beschikking. Een grote tuin was het toemaatje.
Ondertussen waren de 4 andere BrTC-clubgenoten aangekomen. Zelfs Anneke F wist ons te vervoegen. Zij moest begin 2014 om gezondheidsredenen de deelname aan deze wedstrijd afzeggen, maar het weerhield haar niet om als supporter af te zakken!!
's Woensdags spraken we met enkele BrTC-ers af om samen een deel van het fietsparcours te verkennen. Nadat Luk T en ikzelf, Kris VE en Vanessa C vervoegden in Schiefling dorp, slaagden we er al in om direct een stuk verkeerd te rijden. De verkenning was dus noodgedwongen met enkele kilometers verlengd. De kennismaking met de Rupertiberg bleef echter niet uit en de beklimming ervan bevestigde de haalbaarheid van mijn plan.
Op donderdag konden we dankbaar gebruik maken van het 'privéstrandje' van de familie Ramusch om nog een laatste maal het open water zwemmen uit te proberen. Achteraf bleek dat het strandje enkel bedoeld was voor de familie en haar gasten. De BrTC-aanhang was er dus wat te veel aan. Met de nodige verontschuldigen kwam ik er gelukkig nog goed van af!
Het bezoek aan de grootste triatlon open lucht expo alsook de pastaparty op vrijdagavond mogen best als geslaagd genoemd worden! Er bleef nog net genoeg tijd over om de fiets eens een grondige poetsbeurt te geven, daarbij dankbaar geholpen door onze Kilian!
Op zaterdag werkte ik nog een korte looptraining af terwijl Kilian mijn echtgenote Geert afhaalde aan de vlieghaven van het nabijgelegen Ljubljana in Slovenië. In de namiddag bestond de fietstraining er in om al fietsend naar Klagenfurt af te zakken en de fiets in te checken samen met de 'transitiezakken'.
Daarna nog een kort bezoek aan de expo samen met Geert. De avond zou kort zijn. Ik ging vroeg het bed opzoeken.
D-day
Zondag 4:30u. De wekker had ik niet nodig. Ik had eigenlijk goed geslapen. De zenuwen waren behoorlijk onder controle. De adrenaline begon echter nu wel op te borrelen. Na een ontbijt van pannenkoeken en honing op wit brood bracht Geert me tot aan de wisselzone. Ik had nog allerlei zaken die in de twee transitiezakken moesten gestoken worden, met name de voeding. Ook de fiets moest nog aangevuld worden met 4 bidons energiedrank.
Dan trok ik met de witte zak naar de zwemstart in het 'Strandbad' van Klagenfurt, nabij het Europapark waar zich ook de expo situeerde. Echt wel een geslaagde setting voor een IronMan start. Geert had me ondertussen vervoegd zodat ik de witte 'streetware'-zak aan haar kon afgeven nadat ik me in zwem-outfit, zijnde wetsuit, zwembril en badmuts, had gezet.
We maakten nog de start van de eerste wave om 6:45u mee en dan was het onvermijdelijke nabij, om 7:00u was het mijn beurt. Ik kon echter nog altijd de zenuwen mooi de baas blijven.
Zwemproef
Om 7:00u precies ging het startschot van onze wave af. De eerste 20 meter was het nog waden door het ondiepe water, maar dan moesten we toch de horizontale positie opzoeken en het zwemmen aanvangen. De meesten liet ik mooi begaan in de veronderstelling dat ik dan wat in rustiger gezelschap zou starten. Dat was echter maar van korte duur, want direct besefte ik dat ik blijkbaar toch wat sneller zwom dan de gemiddelde deelnemer. Al gauw was ik dan toch slachtoffer van het wasmachine effect van zo'n triatlonstart. Niet te geloven, het ging blijkbaar op leven en dood. En het zou later niet veel beter worden. Integendeel. Nochtans kon ik toch vrij snel mijn ritme vinden. Ik keek wel raar op om toch nog schoolslagzwemmers te ontwaren. Nog vreemder was echter die rugslagzwemmer?! En hij ging nog behoorlijk vooruit (of moet je zeggen achteruit?) We zwommen een kilometer het meer in, daarna 600m loodrecht om dan een kilometer terug te keren naar Klagenfurt. In dat gedeelte hield ik mij wat afzijdig om van het geweld verlost te zijn. Ik ontwaarde twee wimpels die mij de ingang van het kanaal schenen aan te wijzen. Maar schijn bedriegt, de zwemmende menigte was daar toch wat te ver van verwijderd, zodat ik besefte dat het wat verderop was dat we de 1,2 kilometer in het kanaal moesten aanvatten. Het water was er absoluut niet diep, je kon met je handen de grond raken. Maar erger, er was niet veel plaats voor zoveel zwemmers. Vanaf dan werd ik voortdurend onvrijwillig geschopt en geslagen alsof het een lieve lust was. Maar gaande weg bleek het niet meer om onvrijwillige slagen te gaan. Sommige zwemmers werden zowaar agressief en begonnen bewust klappen uit te delen. Regelmatig moest ik mijn zwembril terug op zijn plaats brengen. Het was me daar even een heksenketel. De laatste 100 meter bestond uit een bocht naar rechts waar we nabij het Europahotel uit het water moesten. Ik heb me daar aan de buitenkant van de bocht gehouden zodat ik weer normaal kon zwemmen. Pas in de laatste 20m moest ik me weer in het strijdgewoel gooien.
Tot mijn grote verbazing zwom ik over die 3,8km iets minder dan 1u en 22 minuten. Ik kwam dan ook terecht in de grote massa. Gelukkig werden we geholpen bij het verlaten van het water. Geert en de andere supporters stonden ons daar al op te wachten en dat was een mooie tweede verrassing.
De zwemproef zat er op en ik voelde me helemaal niet vermoeid. De privélessen hadden hun effect niet gemist. Ik zwom zeker geen recordtijd, maar ik voelde me fris en monter, en dat was het voornaamste. En dit maal zelfs geen duizeligheid. Ik kon gelijk het lopen inzetten naar de wisselzone.
Wissel zwemmen-fietsen
Bewust heb ik mijn tijd genomen. Ik zou de 180km fietsproef niet in mijn trisuitje uitrijden, maar in een deftige fietsuitrusting: broek, shirt en handschoenen. Broek omwille van het betere zeemvel, shirt om mijn schouders te sparen van de zon en handschoenen om de trillingen in het sturen gemakkelijker op te vangen. Een banaan werd tijdens dit alles stilaan verorberd. Ik wilde echt niets meer aan het toeval overlaten en de energietoevoer optimaal houden. Daarna moest ik even naar het toilet wat voor mij ook een goed teken was naar vochthuishouding toe. Het was nog wel een eindje met de fiets lopen tot aan de uitgang van de wisselzone. En vanaf dan begon eigenlijk echt de triatlon.
Fietsproef
De aanbevelingen van mijn coach eendachtig zou ik mijn hartslag strikt in het oog houden. De 140 bpm mocht niet overschreden worden tenzij bergop. Naar het einde toe was 145 bpm ook nog toegelaten. En daar heb ik me ook mooi aan gehouden. Alleen waren de talrijke beklimmingen een aanslag op de hartslag. Gelukkig kon ik deze nog altijd onder de overslagpols van 155 bpm houden. Behalve dan op de Rupertiberg. Deze was nu net wat te lang.
Tijdens de parcoursverkenning was me dat al duidelijk. Op souplesse naar boven rijden zou me hier niet lukken. Het weer begon ook te keren, we kregen een tweetal sappige regenbuitjes over ons heen. Stilaan kwam de wind ook opzetten. Het einde van de eerste ronde was echt wel stompen geblazen. Nochtans was het sinds de Rupertiberg bijna alleen maar afdalen.
En daar stonden onze supporters ons weer op te wachten. Ik was toen net toe aan een bidonwissel en kon een lege bidon afgeven. Dat maakte het wisselen van de bidons achteraan mijn zadel wat gemakkelijker.
De aanvang van de tweede ronde kende wat meer weerstand door de opstekende wind. Maar de fut was er gelukkig nog niet uit. 1 bidon energiedrank per 45km en 1 energiereep om het uur gaven mooi rekenkundig de nodige 60gr koolhydraten per uur. De lus voorbij Velden was ondertussen gekend terrein met één lastige beklimming naar de Faaker See toe. Het parcours voer een tweede maal voorbij Haus Ramusch waar de eigenaars mij opnieuw warm aanmoedigden in een stuk dat langzaam bergop ging. Het viel mij op dat ik bij al die beklimmingen aardig wat deelnemers voorbij stak om dan later vast te stellen dat deze mij in de afdalingen weer voorbij staken.
Maar de tweede beklimming van de Rupertiberg bracht daar kennelijk verandering in. Sindsdien zag ik de voorbij gestoken atleten niet meer terug. Tenzij misschien onbewust tijdens de loopproef.
De wind was gelukkig weer wat gaan liggen. Na de Rupertiberg kon ik de hartslag opvoeren naar 145bpm zoals gepland. Ik haalde vlot snelheden van meer dan 40km/u. Ik had er echt wel plezier in! Met een gemiddelde snelheid van bijna 29km/u was ik best tevreden.
Wissel fietsen-lopen
En zo kwam ik dan strijdlustig aan de wisselzone aan. Toch beduidend minder dan 6,5u gefietst. Even had ik het moeilijk om uit de schoenen te geraken, maar uiteindelijk lukte het dan toch. Wederom nam ik mijn tijd om mij om te kleden. De fietsuitrusting moest omgeruild worden voor de BrTC-trisuit. Een banaan moest er ook aan geloven. Een eerste gel ging er ook vlot in. Een bezoek aan het toilet gaf weer aan dat ik voldoende gedronken had.
Loopproef
Wederom tot mijn verbazing haalde ik onbewust vlot meer dan 11km/u. Ik hield me daarom in wetende dat ik dit toch niet zou volhouden. Tijdens het fietsen moesten drank en repen de energie leveren, tijdens het lopen vertrouwde ik toch eerder de gels, ik liep er toch al menig marathon mee. Het zoutverlies door zweet wilde ik ditmaal compenseren door twee gels met toegevoegd zout. Ik had ze al eerder uitgeprobeerd, het was de eerste keer dat ik ze in een wedstrijd gebruikte.
Na een tweetal kilometer hoorde ik onze supporters me weer aanmoedigen. Het ging me nog altijd goed af. Geen energiedip deze keer. Ik vertelde Geert dat het me beter afging dan in Mallorca.
Helaas, na 4 kilometer beseften mijn benen dat ze blijkbaar vreselijk vermoeid waren. Ik had kunnen doorlopen, maar opnieuw de raad van mijn coach eendachtig verkoos ik het genieten boven het 'afzien' en zette het wandelen in. De marathon zou dus wel eens lang kunnen duren. Na elke bevoorrading kon ik echter het lopen weer aanvatten en vreemd genoeg was dit altijd aan iets meer dan 10km/u. Trager lukte me niet. Die snelheid was me kennelijk eigen. Het parcours voer ons langs het meer heen en terug naar en van Krumpendorf. De loopsessies werden als maar langer. Het wandelen kon ik in tijd beperken. Terug in het Europapark liepen we via een autovrij pad langsheen het kanaal, door een historische poort naar het oude centrum van Klagenfurt. Daar liep je zowaar door de talrijke terrasjes en fungeerde het monument van de 'Lintworm van Klagenfurt' als keerpunt terug naar het Europapark. De halve marathon zat er op, ik deed er iets meer dan 2u35m over. Niet echt om fier op te zijn, maar alles zat nog op zijn plaats en ik had zelfs medelijden met diegene die nog trager waren dan ikzelf. En zo kon de tweede ronde aangevat worden. Vanaf nu kende ik het parcours en maakte ik met mezelf afspraken tot waar ik op zijn minst moest lopen om terug te mogen wandelen.
En dat lukte aardig. Om toch een min of meer goeie indruk te geven liep ik telkens onze trouwe supporters voorbij. Geert liep daarbij zelfs een eindje mee, hetgeen hartverwarmend was. Richting oude binnenstad, kon ik weer langere loopsessies afspreken en wist ik waar het mogelijk was om een bevoorrading eens over te slagen. Ondertussen was het WK-voetbal te zien op een gigantisch scherm aan het monument van de 'Lintworm'. Lang heb ik daar niet naar gekeken omdat voetbal mij sowieso al weinig interesseert en ik nog wel wat andere dingen te doen had. Maar ik had weer mooi het laatste keerpunt genomen en nu was het de laatste rechte lijn naar de finish. Nog slechts 5km, zou ik die volledig kunnen lopen? Nee dus, een korte maar venijnig steile helling naar de kanaaldijk verplichte mij om weer even te wandelen. Maar ik nam me voor om de laatste 3 kilometer volledig te lopen en voelde dat de adrenaline de vermoeidheid uit mijn benen zoog. Ik kreeg zowaar vleugels en maakte er een heuse versnelling van. Meer en meer kreeg ik er plezier in, ik schoot de ene na de andere voorbij en werd daarbij flink aangemoedigd door wildvreemde supporters die waarschijnlijk even verbaasd waren als ikzelf dat het zo vlot ging. En dan kwam ik aan de plaats waar ik het gekende parcours mocht verlaten. Nog 200m tot aan de finish, ik haalde alles uit de kast en zette nog een versnelling hoger in.
En dan de laatste bocht tot op het tapijt. Met een brede glimlach en gebalde vuisten raasde ik over dit tapijt. Nog een hi-five met de sympathieke omroeper en dan met triomferende armen in de lucht de finish over. "YOU ARRRRRRRRE AN IRONMAN". Yes, I did it. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Schoot daar nu een traan in mijn ooghoek?
Totale tijd: 13u05m23s. Redelijk lang, maar wil je onderweg genieten dan moet je er wel je tijd voor nemen. Ik had de marathon gelopen in 5u03s. De langste tijd ooit, maar toch redelijk comfortabel. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg slechts 134bpm en enkel naar het einde toe schoot deze even naar het omslagpunt toe. En zowaar met een negatieve split! Wat wil een mens nog meer!
Kennelijk was ik nogal snel bekomen van deze langste inspanning ooit. Ik deed me tegoed aan wat cola en alcoholvrij bier en kon het niet nalaten mezelf te laten fotograferen door de organisatie, maar ook door onze reporter ter plaatse Kilian H. Hij was trouwens de enige die er in slaagde mijn aankomst te fotograferen met mijn naam boven de finishboog vermeld. Lange tijd stond de naam van mijn voorganger vermeld. Zonde van dit schoonheidsfoutje. Geert heeft mijn aankomst kunnen filmen en dat filmpje is ondertussen zo veel keer afgespeeld dat ik het nu bijna van buiten ken. Fantastisch aandenken dus.
Geert mocht de aankomst zone niet betreden maar een kus doorheen het hekken konden ze ons niet afnemen.
Wat verder op in de 'IronDome'-tent kon je genieten van een buffet aan pizza's, broodjes, dranken allerhande, enz. Maar ik had blijkbaar voldoende voeding opgenomen tijdens de wedstrijd zodat enkel nog wat drank er in kon. Na het afhalen van de finisher-T-shirt ben ik me gaan douchen en liet ik mijn vermoeide benen eens goed masseren. Na zo'n dik half uur verliet ik de athlete only IronDome en zocht Geert weer op. Het was al aardig donker geworden en de regen had dan toch de weg naar Klagenfurt gevonden.
We wandelden dan terug naar de wisselzone waar ik mijn fiets en wisselzakken nog moest afhalen. We dienden echter regelmatig uit te wijken voor nog aankomende deelnemers. Die waren er iets minder gelukkig aan toe. Donker en nat.
Tijdens mijn verblijf in de wisselzone zou Geert de auto halen en deze voorrijden. En de regen bleef maar in hevigheid toenemen. Het lukte vrij snel en aardig om de fiets in de auto te leggen en zo konden we dan in de gietende regen terug naar Haus Ramusch rijden. Daar heb ik nog wat zoute chips gegeten en een glaasje wijn gedronken om dan moe maar voldaan (wat een cliché) het bed op te zoeken. Ik moest verdorie snel zijn of mijn ander been lag er niet meer bij!
The day after
Het was even uitkijken naar mijn conditie the day after. En deze was eigenlijk best comfortabel. Geen stramme spieren. Een zeurende pijn aan de zijkant van mijn linkervoet was het enige dat ik op dat moment kon vaststellen. Blijkbaar had ik mijn fietsschoen toch wat te strak aangespannen. Wat later werd ik ook wat pijn aan mijn zitvlak gewaar.
Een zweertje was het resultaat van uren lang op het zadel te zitten. Maar daar is het dan bij gebleven. We konden dus zonder verdere ongemakken alles in de auto inpakken om ons verblijf in Karinthië verder te zetten in een wat luxueuzer onderkomen in het nabije Velden. Zwembad, wellness en massage waren nu de ingrediënten van een welgekomen recuperatie en tijd voor elkaar. Ook twee dagen later geen last van een spierkater. Enkele wandelingen in de stad Velden waren dus perfect mogelijk. Trouwens, Velden is echt wel een mondain oord. Met zijn casino trekt het blijkbaar veel rijke Oostenrijkers aan die graag met hun peperdure luxe wagens elkaar trachten af te troeven. Ik zag nog nooit zoveel Ferrari's, Porches, Masaratti's, Lamborghini's e.d. bij elkaar!
Mijn tijden:
Swim: 1u21m22s
Transition 1: 13m20s
Bike: 6u16m56s
Transition 2: 10m32s
Run: 5u03m13s
Overall: 13u05m23s
Rank agegroup M50-55: 172
Overall rank: 2000
Nabeschouwingen.
De klassieke vragen moeten dan toch beantwoord worden:
Was het dit waard?
Zou ik het opnieuw doen?
Een deelname aan zo'n wedstrijd is een louter individuele beslissing en voor wie geen uitstaans heeft met dit milieu zeer moeilijk om te begrijpen. Wie betaalt er nu meer dan 400 € om zich dik 13 uur uit te sloven? Voor die 400 € kan je nu toch wel veel aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten ondernemen. En in zekere zin hebben 'ze' gelijk. Maar de kracht en voldoening die uitgaat van een doel te stellen buiten de comfortzone en deze te kunnen realiseren is m.i. onbetaalbaar in vergelijking met het gemak waarmee je die 'aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten' kan realiseren. En vermits een inspanning zoals een marathon of een triatlon een louter individuele aangelegenheid is, kan je het ook volledig naar je hand stellen en ben je niet afhankelijk van andere mensen om je doel te bereiken, hetgeen in de zakenwereld bv. wel wat anders is! 6 jaar geleden stelde ik mij als doel om een marathon te lopen. Nadat ik er enkele gelopen heb, en me daar comfortabel bij voelde, drong de noodzaak zich op om een nieuw doel te stellen en dat werd dan deze IronMan. Vermits het mijn eerste is kunnen we naadloos aansluiten op het antwoord van de tweede vraag en deze affirmatief beantwoorden. Ja, ik wil het nog eens doen. Nu dat ik de pijnpunten ken kan ik me daar meer op focussen en moet het mogelijk zijn om het laatste onderdeel, de marathon, helemaal uit te lopen, zonder te wandelen. Maar dat zal niet voor direct zijn. Ik moet het wat tijd en ruimte geven. Ondertussen wil ik mijn besttijd op de marathon scherper stellen zodat dit onderdeel als het ware een routine zou kunnen worden. Vraag is nu welke de volgende triatlon zou worden. Ik overweeg ernstig om er ene uit te kiezen met een wat vlakkere fietsproef. Kalmar (Zweden) of Kopenhagen (Denemarken) bv.
Dank
Een dergelijke 'krachttoer' is dan misschien een individuele bedoeling, je laat er andere mensen niet onberoerd bij.
Met name mijn vrouw Geert heb ik dikwijls alleen moeten laten tijdens mijn talrijke trainingen en met name tijdens de weekends. Zij was er pas gerust in als ik na uren fiets rijden terug thuis was. Maar zelfs als ik dan thuis was, kon ze niet altijd op me rekenen. De vermoeidheid moest dikwijls weggewerkt worden met een middagdutje of 's avonds merkelijk vroeger naar bed. Bovendien had ik in de week nog een normale dagtaak af te werken en de naderende verlofperiode maakte het behoorlijk hectisch om gemaakte afspraken nog na te kunnen houden. Zo werkte ik de dag voor mijn vertrek naar Klagenfurt nog aan een dossier tot 4u30 's nachts om dan de volgende ochtend om 8u een werfvergadering te leiden en het dossier tijdens onze heenreis onder weg af te geven aan een (laat ons hopen) tevreden klant. Niet voor herhaling vatbaar.
Ook tijdens de wedstrijd wist Geert me regelmatig de nodige morele steun te geven. Even meelopen hoorde daar kennelijk ook bij. Meer dan 13 uur heeft ze daar staan wachten om af en toe, gedurende enkele minuten, de ziel uit haar lijf te roepen. Chapeau, het leven van een supporter is niet te onderschatten! Zonder hen geen ankerpunten, geen houvast en geen extra drive?
Dat ze me nu, na de wedstrijd, meer opeist dan anders, is niet meer dan normaal en ik gun het haar van harte. Tussen ons gezegd en gezwegen, ze krijgt er wel een fitte en levenslustige man voor in de plaats...
Mijn kinderen zijn ondertussen volwassen en studeren beiden in Leuven. Tijdens de week zien ze me toch niet, in het WE zitten ze achter hun boeken als ze dan al over huis komen. Zij hebben dus merkelijk wat minder aandacht nodig. Maar deze mocht echter niet tot nul herleid worden.
Dank ook aan mijn IronCoach Steven Schenkel. Hij stelde het trainingsschema op gebaseerd op mijn trainingresultaten van de weken ervoor en stuurde deze desnoods wat bij naargelang ik af moest rekenen met bv. een blessure. Zo kon ik de periode na de marathon van Tokyo niet meer lopen hetgeen ik dan mocht bekopen door urenlang door te brengen op de crosstrainer.
BrTC die mij in alles steunde en in het bijzonder mijn 4 clubgenoten die deze wedstrijd ook tot een goed einde brachten. Allemaal trouwens beter dan hun verwachtingen. Samen met hen koppelden we dit avontuur aan een goed doel en dat bevorderde niet alleen de motivatie, maar ook de samenhorigheid.
Alle sponsors. Jullie beseffen niet wat een extra motivatie het geeft om te weten dat uw financieel schouderklopje effectief helpt om ons over de streep te krijgen.
En tenslotte ook dank aan het weer. De hevige regen bleef (althans voor mij toch) uit. En op het moment dat het wat te heet dreigde te worden werden we even verfrist door een sappig regenbuitje. Het bleef vervolgens bewolkt om dan tijdens de marathon toch weer wat op te klaren. Ik had toen zonnecrème mee op zak, zodat ik me alsnog kon insmeren. Maar dat was eigenlijk niet nodig geweest. Ik was voor de hevige regen (en het donker) aangekomen en vooraleer ik kon afkoelen was ik al gedoucht en omgekleed. In andere weersomstandigheden hadden mijn resultaten er ongetwijfeld minder gunstig uitgezien?
Ondertussen ben ik toch maar mooi een IronMan...
In augustus 2013 startte geleidelijk aan de opbouw voor deze uitdaging. Met twee belangrijke afspraken namelijk de marathon van Tokyo op 23 februari 2014 en de IronMan 70.3 van Mallorca op 10 mei 2014. Beide afspraken konden niet geheel aan de verwachtingen voldoen. Tijdens de Marathon van Tokyo leerde ik hoe kwetsbaar dat mijn kuiten waren en tijdens de triatlon van Mallorca besefte ik hoe belangrijk het was om voldoende energie op te nemen tijdens de wedstrijd zelf.
 |
| IronMan Klagenfurt lichtblauw: zwemproef / donkerblauw: fietsproef / rood: loopproef |
- Zwemmen 3,8km : 1,5 uur, de privé zwemlessen eind 2013 moesten dit mogelijk maken
- Fietsen 180km: 6,5 uur, het heuvelachtige parcours van Klagenfurt dwong mij tot nederigheid, 28km/u leek mij haalbaar.
- Lopen 42,2km: 5 uur, de kracht in de benen die ik in het heuvelige fietsparcours zou verspelen zou mijn gemiddelde snelheid van 10,5km/u naar 8,5 km/u terugbrengen.
- Voor de wissels zou ik rustig mijn tijd nemen. Ik wilde in de meest comfortabele uitrusting de onderdelen aanvatten.
Nochtans heb ik er nooit aan getwijfeld dat ik het niet zou halen. Het zou lang duren, maar dat was het me waard.
Na een eerste week taperen trok ik op een dinsdag alleen naar Klagenfurt. Alleen is veel gezegd, Kilian H. vervoegde me in laatste instantie alsnog. Hij was er in geslaagd om een perskaart te bemachtigen voor de wedstrijd. Met een tussenstop in Munchen onderstreepten we het rustig-aan-karakter en vervoegden we Luk T. Samen met Kilian werkten we er nog een interval looptraining af. De dag erop vonden we ons onderkomen ten huize Ramusch in Schiefling an der Wörthersee, een kleine 20km van Klagenfurt verwijderd. Dichterbij en betaalbaar vond ik destijds niet. Een gerieflijke gelijkvloers met twee slaapkamers, badkamertje en keuken stond ons ter beschikking. Een grote tuin was het toemaatje.
Ondertussen waren de 4 andere BrTC-clubgenoten aangekomen. Zelfs Anneke F wist ons te vervoegen. Zij moest begin 2014 om gezondheidsredenen de deelname aan deze wedstrijd afzeggen, maar het weerhield haar niet om als supporter af te zakken!!
's Woensdags spraken we met enkele BrTC-ers af om samen een deel van het fietsparcours te verkennen. Nadat Luk T en ikzelf, Kris VE en Vanessa C vervoegden in Schiefling dorp, slaagden we er al in om direct een stuk verkeerd te rijden. De verkenning was dus noodgedwongen met enkele kilometers verlengd. De kennismaking met de Rupertiberg bleef echter niet uit en de beklimming ervan bevestigde de haalbaarheid van mijn plan.Op donderdag konden we dankbaar gebruik maken van het 'privéstrandje' van de familie Ramusch om nog een laatste maal het open water zwemmen uit te proberen. Achteraf bleek dat het strandje enkel bedoeld was voor de familie en haar gasten. De BrTC-aanhang was er dus wat te veel aan. Met de nodige verontschuldigen kwam ik er gelukkig nog goed van af!
Het bezoek aan de grootste triatlon open lucht expo alsook de pastaparty op vrijdagavond mogen best als geslaagd genoemd worden! Er bleef nog net genoeg tijd over om de fiets eens een grondige poetsbeurt te geven, daarbij dankbaar geholpen door onze Kilian!
Op zaterdag werkte ik nog een korte looptraining af terwijl Kilian mijn echtgenote Geert afhaalde aan de vlieghaven van het nabijgelegen Ljubljana in Slovenië. In de namiddag bestond de fietstraining er in om al fietsend naar Klagenfurt af te zakken en de fiets in te checken samen met de 'transitiezakken'.
Daarna nog een kort bezoek aan de expo samen met Geert. De avond zou kort zijn. Ik ging vroeg het bed opzoeken.
D-day
Zondag 4:30u. De wekker had ik niet nodig. Ik had eigenlijk goed geslapen. De zenuwen waren behoorlijk onder controle. De adrenaline begon echter nu wel op te borrelen. Na een ontbijt van pannenkoeken en honing op wit brood bracht Geert me tot aan de wisselzone. Ik had nog allerlei zaken die in de twee transitiezakken moesten gestoken worden, met name de voeding. Ook de fiets moest nog aangevuld worden met 4 bidons energiedrank. Dan trok ik met de witte zak naar de zwemstart in het 'Strandbad' van Klagenfurt, nabij het Europapark waar zich ook de expo situeerde. Echt wel een geslaagde setting voor een IronMan start. Geert had me ondertussen vervoegd zodat ik de witte 'streetware'-zak aan haar kon afgeven nadat ik me in zwem-outfit, zijnde wetsuit, zwembril en badmuts, had gezet.
We maakten nog de start van de eerste wave om 6:45u mee en dan was het onvermijdelijke nabij, om 7:00u was het mijn beurt. Ik kon echter nog altijd de zenuwen mooi de baas blijven.
Zwemproef
Om 7:00u precies ging het startschot van onze wave af. De eerste 20 meter was het nog waden door het ondiepe water, maar dan moesten we toch de horizontale positie opzoeken en het zwemmen aanvangen. De meesten liet ik mooi begaan in de veronderstelling dat ik dan wat in rustiger gezelschap zou starten. Dat was echter maar van korte duur, want direct besefte ik dat ik blijkbaar toch wat sneller zwom dan de gemiddelde deelnemer. Al gauw was ik dan toch slachtoffer van het wasmachine effect van zo'n triatlonstart. Niet te geloven, het ging blijkbaar op leven en dood. En het zou later niet veel beter worden. Integendeel. Nochtans kon ik toch vrij snel mijn ritme vinden. Ik keek wel raar op om toch nog schoolslagzwemmers te ontwaren. Nog vreemder was echter die rugslagzwemmer?! En hij ging nog behoorlijk vooruit (of moet je zeggen achteruit?) We zwommen een kilometer het meer in, daarna 600m loodrecht om dan een kilometer terug te keren naar Klagenfurt. In dat gedeelte hield ik mij wat afzijdig om van het geweld verlost te zijn. Ik ontwaarde twee wimpels die mij de ingang van het kanaal schenen aan te wijzen. Maar schijn bedriegt, de zwemmende menigte was daar toch wat te ver van verwijderd, zodat ik besefte dat het wat verderop was dat we de 1,2 kilometer in het kanaal moesten aanvatten. Het water was er absoluut niet diep, je kon met je handen de grond raken. Maar erger, er was niet veel plaats voor zoveel zwemmers. Vanaf dan werd ik voortdurend onvrijwillig geschopt en geslagen alsof het een lieve lust was. Maar gaande weg bleek het niet meer om onvrijwillige slagen te gaan. Sommige zwemmers werden zowaar agressief en begonnen bewust klappen uit te delen. Regelmatig moest ik mijn zwembril terug op zijn plaats brengen. Het was me daar even een heksenketel. De laatste 100 meter bestond uit een bocht naar rechts waar we nabij het Europahotel uit het water moesten. Ik heb me daar aan de buitenkant van de bocht gehouden zodat ik weer normaal kon zwemmen. Pas in de laatste 20m moest ik me weer in het strijdgewoel gooien. Tot mijn grote verbazing zwom ik over die 3,8km iets minder dan 1u en 22 minuten. Ik kwam dan ook terecht in de grote massa. Gelukkig werden we geholpen bij het verlaten van het water. Geert en de andere supporters stonden ons daar al op te wachten en dat was een mooie tweede verrassing.
De zwemproef zat er op en ik voelde me helemaal niet vermoeid. De privélessen hadden hun effect niet gemist. Ik zwom zeker geen recordtijd, maar ik voelde me fris en monter, en dat was het voornaamste. En dit maal zelfs geen duizeligheid. Ik kon gelijk het lopen inzetten naar de wisselzone.Wissel zwemmen-fietsen
Bewust heb ik mijn tijd genomen. Ik zou de 180km fietsproef niet in mijn trisuitje uitrijden, maar in een deftige fietsuitrusting: broek, shirt en handschoenen. Broek omwille van het betere zeemvel, shirt om mijn schouders te sparen van de zon en handschoenen om de trillingen in het sturen gemakkelijker op te vangen. Een banaan werd tijdens dit alles stilaan verorberd. Ik wilde echt niets meer aan het toeval overlaten en de energietoevoer optimaal houden. Daarna moest ik even naar het toilet wat voor mij ook een goed teken was naar vochthuishouding toe. Het was nog wel een eindje met de fiets lopen tot aan de uitgang van de wisselzone. En vanaf dan begon eigenlijk echt de triatlon.
Fietsproef
De aanbevelingen van mijn coach eendachtig zou ik mijn hartslag strikt in het oog houden. De 140 bpm mocht niet overschreden worden tenzij bergop. Naar het einde toe was 145 bpm ook nog toegelaten. En daar heb ik me ook mooi aan gehouden. Alleen waren de talrijke beklimmingen een aanslag op de hartslag. Gelukkig kon ik deze nog altijd onder de overslagpols van 155 bpm houden. Behalve dan op de Rupertiberg. Deze was nu net wat te lang.
Tijdens de parcoursverkenning was me dat al duidelijk. Op souplesse naar boven rijden zou me hier niet lukken. Het weer begon ook te keren, we kregen een tweetal sappige regenbuitjes over ons heen. Stilaan kwam de wind ook opzetten. Het einde van de eerste ronde was echt wel stompen geblazen. Nochtans was het sinds de Rupertiberg bijna alleen maar afdalen. En daar stonden onze supporters ons weer op te wachten. Ik was toen net toe aan een bidonwissel en kon een lege bidon afgeven. Dat maakte het wisselen van de bidons achteraan mijn zadel wat gemakkelijker.
De aanvang van de tweede ronde kende wat meer weerstand door de opstekende wind. Maar de fut was er gelukkig nog niet uit. 1 bidon energiedrank per 45km en 1 energiereep om het uur gaven mooi rekenkundig de nodige 60gr koolhydraten per uur. De lus voorbij Velden was ondertussen gekend terrein met één lastige beklimming naar de Faaker See toe. Het parcours voer een tweede maal voorbij Haus Ramusch waar de eigenaars mij opnieuw warm aanmoedigden in een stuk dat langzaam bergop ging. Het viel mij op dat ik bij al die beklimmingen aardig wat deelnemers voorbij stak om dan later vast te stellen dat deze mij in de afdalingen weer voorbij staken.
Maar de tweede beklimming van de Rupertiberg bracht daar kennelijk verandering in. Sindsdien zag ik de voorbij gestoken atleten niet meer terug. Tenzij misschien onbewust tijdens de loopproef. De wind was gelukkig weer wat gaan liggen. Na de Rupertiberg kon ik de hartslag opvoeren naar 145bpm zoals gepland. Ik haalde vlot snelheden van meer dan 40km/u. Ik had er echt wel plezier in! Met een gemiddelde snelheid van bijna 29km/u was ik best tevreden.
Wissel fietsen-lopen
En zo kwam ik dan strijdlustig aan de wisselzone aan. Toch beduidend minder dan 6,5u gefietst. Even had ik het moeilijk om uit de schoenen te geraken, maar uiteindelijk lukte het dan toch. Wederom nam ik mijn tijd om mij om te kleden. De fietsuitrusting moest omgeruild worden voor de BrTC-trisuit. Een banaan moest er ook aan geloven. Een eerste gel ging er ook vlot in. Een bezoek aan het toilet gaf weer aan dat ik voldoende gedronken had.
Loopproef
Wederom tot mijn verbazing haalde ik onbewust vlot meer dan 11km/u. Ik hield me daarom in wetende dat ik dit toch niet zou volhouden. Tijdens het fietsen moesten drank en repen de energie leveren, tijdens het lopen vertrouwde ik toch eerder de gels, ik liep er toch al menig marathon mee. Het zoutverlies door zweet wilde ik ditmaal compenseren door twee gels met toegevoegd zout. Ik had ze al eerder uitgeprobeerd, het was de eerste keer dat ik ze in een wedstrijd gebruikte.
Na een tweetal kilometer hoorde ik onze supporters me weer aanmoedigen. Het ging me nog altijd goed af. Geen energiedip deze keer. Ik vertelde Geert dat het me beter afging dan in Mallorca.
Helaas, na 4 kilometer beseften mijn benen dat ze blijkbaar vreselijk vermoeid waren. Ik had kunnen doorlopen, maar opnieuw de raad van mijn coach eendachtig verkoos ik het genieten boven het 'afzien' en zette het wandelen in. De marathon zou dus wel eens lang kunnen duren. Na elke bevoorrading kon ik echter het lopen weer aanvatten en vreemd genoeg was dit altijd aan iets meer dan 10km/u. Trager lukte me niet. Die snelheid was me kennelijk eigen. Het parcours voer ons langs het meer heen en terug naar en van Krumpendorf. De loopsessies werden als maar langer. Het wandelen kon ik in tijd beperken. Terug in het Europapark liepen we via een autovrij pad langsheen het kanaal, door een historische poort naar het oude centrum van Klagenfurt. Daar liep je zowaar door de talrijke terrasjes en fungeerde het monument van de 'Lintworm van Klagenfurt' als keerpunt terug naar het Europapark. De halve marathon zat er op, ik deed er iets meer dan 2u35m over. Niet echt om fier op te zijn, maar alles zat nog op zijn plaats en ik had zelfs medelijden met diegene die nog trager waren dan ikzelf. En zo kon de tweede ronde aangevat worden. Vanaf nu kende ik het parcours en maakte ik met mezelf afspraken tot waar ik op zijn minst moest lopen om terug te mogen wandelen. En dat lukte aardig. Om toch een min of meer goeie indruk te geven liep ik telkens onze trouwe supporters voorbij. Geert liep daarbij zelfs een eindje mee, hetgeen hartverwarmend was. Richting oude binnenstad, kon ik weer langere loopsessies afspreken en wist ik waar het mogelijk was om een bevoorrading eens over te slagen. Ondertussen was het WK-voetbal te zien op een gigantisch scherm aan het monument van de 'Lintworm'. Lang heb ik daar niet naar gekeken omdat voetbal mij sowieso al weinig interesseert en ik nog wel wat andere dingen te doen had. Maar ik had weer mooi het laatste keerpunt genomen en nu was het de laatste rechte lijn naar de finish. Nog slechts 5km, zou ik die volledig kunnen lopen? Nee dus, een korte maar venijnig steile helling naar de kanaaldijk verplichte mij om weer even te wandelen. Maar ik nam me voor om de laatste 3 kilometer volledig te lopen en voelde dat de adrenaline de vermoeidheid uit mijn benen zoog. Ik kreeg zowaar vleugels en maakte er een heuse versnelling van. Meer en meer kreeg ik er plezier in, ik schoot de ene na de andere voorbij en werd daarbij flink aangemoedigd door wildvreemde supporters die waarschijnlijk even verbaasd waren als ikzelf dat het zo vlot ging. En dan kwam ik aan de plaats waar ik het gekende parcours mocht verlaten. Nog 200m tot aan de finish, ik haalde alles uit de kast en zette nog een versnelling hoger in.
En dan de laatste bocht tot op het tapijt. Met een brede glimlach en gebalde vuisten raasde ik over dit tapijt. Nog een hi-five met de sympathieke omroeper en dan met triomferende armen in de lucht de finish over. "YOU ARRRRRRRRE AN IRONMAN". Yes, I did it. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Schoot daar nu een traan in mijn ooghoek?
Totale tijd: 13u05m23s. Redelijk lang, maar wil je onderweg genieten dan moet je er wel je tijd voor nemen. Ik had de marathon gelopen in 5u03s. De langste tijd ooit, maar toch redelijk comfortabel. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg slechts 134bpm en enkel naar het einde toe schoot deze even naar het omslagpunt toe. En zowaar met een negatieve split! Wat wil een mens nog meer! Kennelijk was ik nogal snel bekomen van deze langste inspanning ooit. Ik deed me tegoed aan wat cola en alcoholvrij bier en kon het niet nalaten mezelf te laten fotograferen door de organisatie, maar ook door onze reporter ter plaatse Kilian H. Hij was trouwens de enige die er in slaagde mijn aankomst te fotograferen met mijn naam boven de finishboog vermeld. Lange tijd stond de naam van mijn voorganger vermeld. Zonde van dit schoonheidsfoutje. Geert heeft mijn aankomst kunnen filmen en dat filmpje is ondertussen zo veel keer afgespeeld dat ik het nu bijna van buiten ken. Fantastisch aandenken dus.
Geert mocht de aankomst zone niet betreden maar een kus doorheen het hekken konden ze ons niet afnemen.Wat verder op in de 'IronDome'-tent kon je genieten van een buffet aan pizza's, broodjes, dranken allerhande, enz. Maar ik had blijkbaar voldoende voeding opgenomen tijdens de wedstrijd zodat enkel nog wat drank er in kon. Na het afhalen van de finisher-T-shirt ben ik me gaan douchen en liet ik mijn vermoeide benen eens goed masseren. Na zo'n dik half uur verliet ik de athlete only IronDome en zocht Geert weer op. Het was al aardig donker geworden en de regen had dan toch de weg naar Klagenfurt gevonden.
We wandelden dan terug naar de wisselzone waar ik mijn fiets en wisselzakken nog moest afhalen. We dienden echter regelmatig uit te wijken voor nog aankomende deelnemers. Die waren er iets minder gelukkig aan toe. Donker en nat.
Tijdens mijn verblijf in de wisselzone zou Geert de auto halen en deze voorrijden. En de regen bleef maar in hevigheid toenemen. Het lukte vrij snel en aardig om de fiets in de auto te leggen en zo konden we dan in de gietende regen terug naar Haus Ramusch rijden. Daar heb ik nog wat zoute chips gegeten en een glaasje wijn gedronken om dan moe maar voldaan (wat een cliché) het bed op te zoeken. Ik moest verdorie snel zijn of mijn ander been lag er niet meer bij!
The day after
Het was even uitkijken naar mijn conditie the day after. En deze was eigenlijk best comfortabel. Geen stramme spieren. Een zeurende pijn aan de zijkant van mijn linkervoet was het enige dat ik op dat moment kon vaststellen. Blijkbaar had ik mijn fietsschoen toch wat te strak aangespannen. Wat later werd ik ook wat pijn aan mijn zitvlak gewaar.
Een zweertje was het resultaat van uren lang op het zadel te zitten. Maar daar is het dan bij gebleven. We konden dus zonder verdere ongemakken alles in de auto inpakken om ons verblijf in Karinthië verder te zetten in een wat luxueuzer onderkomen in het nabije Velden. Zwembad, wellness en massage waren nu de ingrediënten van een welgekomen recuperatie en tijd voor elkaar. Ook twee dagen later geen last van een spierkater. Enkele wandelingen in de stad Velden waren dus perfect mogelijk. Trouwens, Velden is echt wel een mondain oord. Met zijn casino trekt het blijkbaar veel rijke Oostenrijkers aan die graag met hun peperdure luxe wagens elkaar trachten af te troeven. Ik zag nog nooit zoveel Ferrari's, Porches, Masaratti's, Lamborghini's e.d. bij elkaar!Mijn tijden:
Swim: 1u21m22s
Transition 1: 13m20s
Bike: 6u16m56s
Transition 2: 10m32s
Run: 5u03m13s
Overall: 13u05m23s
Rank agegroup M50-55: 172
Overall rank: 2000
De klassieke vragen moeten dan toch beantwoord worden:
Was het dit waard?
Zou ik het opnieuw doen?
Een deelname aan zo'n wedstrijd is een louter individuele beslissing en voor wie geen uitstaans heeft met dit milieu zeer moeilijk om te begrijpen. Wie betaalt er nu meer dan 400 € om zich dik 13 uur uit te sloven? Voor die 400 € kan je nu toch wel veel aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten ondernemen. En in zekere zin hebben 'ze' gelijk. Maar de kracht en voldoening die uitgaat van een doel te stellen buiten de comfortzone en deze te kunnen realiseren is m.i. onbetaalbaar in vergelijking met het gemak waarmee je die 'aangenamere en veel minder vermoeiende activiteiten' kan realiseren. En vermits een inspanning zoals een marathon of een triatlon een louter individuele aangelegenheid is, kan je het ook volledig naar je hand stellen en ben je niet afhankelijk van andere mensen om je doel te bereiken, hetgeen in de zakenwereld bv. wel wat anders is! 6 jaar geleden stelde ik mij als doel om een marathon te lopen. Nadat ik er enkele gelopen heb, en me daar comfortabel bij voelde, drong de noodzaak zich op om een nieuw doel te stellen en dat werd dan deze IronMan. Vermits het mijn eerste is kunnen we naadloos aansluiten op het antwoord van de tweede vraag en deze affirmatief beantwoorden. Ja, ik wil het nog eens doen. Nu dat ik de pijnpunten ken kan ik me daar meer op focussen en moet het mogelijk zijn om het laatste onderdeel, de marathon, helemaal uit te lopen, zonder te wandelen. Maar dat zal niet voor direct zijn. Ik moet het wat tijd en ruimte geven. Ondertussen wil ik mijn besttijd op de marathon scherper stellen zodat dit onderdeel als het ware een routine zou kunnen worden. Vraag is nu welke de volgende triatlon zou worden. Ik overweeg ernstig om er ene uit te kiezen met een wat vlakkere fietsproef. Kalmar (Zweden) of Kopenhagen (Denemarken) bv.
Dank
Een dergelijke 'krachttoer' is dan misschien een individuele bedoeling, je laat er andere mensen niet onberoerd bij.
Met name mijn vrouw Geert heb ik dikwijls alleen moeten laten tijdens mijn talrijke trainingen en met name tijdens de weekends. Zij was er pas gerust in als ik na uren fiets rijden terug thuis was. Maar zelfs als ik dan thuis was, kon ze niet altijd op me rekenen. De vermoeidheid moest dikwijls weggewerkt worden met een middagdutje of 's avonds merkelijk vroeger naar bed. Bovendien had ik in de week nog een normale dagtaak af te werken en de naderende verlofperiode maakte het behoorlijk hectisch om gemaakte afspraken nog na te kunnen houden. Zo werkte ik de dag voor mijn vertrek naar Klagenfurt nog aan een dossier tot 4u30 's nachts om dan de volgende ochtend om 8u een werfvergadering te leiden en het dossier tijdens onze heenreis onder weg af te geven aan een (laat ons hopen) tevreden klant. Niet voor herhaling vatbaar.
Ook tijdens de wedstrijd wist Geert me regelmatig de nodige morele steun te geven. Even meelopen hoorde daar kennelijk ook bij. Meer dan 13 uur heeft ze daar staan wachten om af en toe, gedurende enkele minuten, de ziel uit haar lijf te roepen. Chapeau, het leven van een supporter is niet te onderschatten! Zonder hen geen ankerpunten, geen houvast en geen extra drive?
Dat ze me nu, na de wedstrijd, meer opeist dan anders, is niet meer dan normaal en ik gun het haar van harte. Tussen ons gezegd en gezwegen, ze krijgt er wel een fitte en levenslustige man voor in de plaats...
Mijn kinderen zijn ondertussen volwassen en studeren beiden in Leuven. Tijdens de week zien ze me toch niet, in het WE zitten ze achter hun boeken als ze dan al over huis komen. Zij hebben dus merkelijk wat minder aandacht nodig. Maar deze mocht echter niet tot nul herleid worden.
Dank ook aan mijn IronCoach Steven Schenkel. Hij stelde het trainingsschema op gebaseerd op mijn trainingresultaten van de weken ervoor en stuurde deze desnoods wat bij naargelang ik af moest rekenen met bv. een blessure. Zo kon ik de periode na de marathon van Tokyo niet meer lopen hetgeen ik dan mocht bekopen door urenlang door te brengen op de crosstrainer.
BrTC die mij in alles steunde en in het bijzonder mijn 4 clubgenoten die deze wedstrijd ook tot een goed einde brachten. Allemaal trouwens beter dan hun verwachtingen. Samen met hen koppelden we dit avontuur aan een goed doel en dat bevorderde niet alleen de motivatie, maar ook de samenhorigheid.
Alle sponsors. Jullie beseffen niet wat een extra motivatie het geeft om te weten dat uw financieel schouderklopje effectief helpt om ons over de streep te krijgen.
En tenslotte ook dank aan het weer. De hevige regen bleef (althans voor mij toch) uit. En op het moment dat het wat te heet dreigde te worden werden we even verfrist door een sappig regenbuitje. Het bleef vervolgens bewolkt om dan tijdens de marathon toch weer wat op te klaren. Ik had toen zonnecrème mee op zak, zodat ik me alsnog kon insmeren. Maar dat was eigenlijk niet nodig geweest. Ik was voor de hevige regen (en het donker) aangekomen en vooraleer ik kon afkoelen was ik al gedoucht en omgekleed. In andere weersomstandigheden hadden mijn resultaten er ongetwijfeld minder gunstig uitgezien?
Ondertussen ben ik toch maar mooi een IronMan...
